My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 29 Ga Gewoon Weg!

Vier maanden waren verstreken sinds ik naar het huishouden van Walter verhuisde. Een paar dagen eerder had ik het misschien naar huis geroepen, maar niet na gisteravond.

Thuis hoort een plek te zijn waar mensen van je houden. Mevrouw Walter kwam me ophalen van het feest. Ik zou haar niet vertellen wat er aan de hand was, dus stopte ze me in bed met een kop warme chocolademelk. Ze voelde zich waarschijnlijk slecht voor me, maar hield ze van me? Ik betwijfelde het. Ik was gewoon een ander kind waar ze voor moest zorgen.

Thuis hoort een plek te zijn waar je je veilig voelt. Op dit moment was ik me aan het verbergen onder mijn dekbed het enige dat me een veilig gevoel gaf. Ik schaamde me om mijn kamer te verlaten en naar een van de jongens te kijken.

Nathan was waarschijnlijk de enige persoon die me niet zou haten. Hij was 's ochtends vroeg mijn kamer binnengekomen om te zien of ik onze dagelijkse rondje zou gaan doen.

Ik had chagrijnig geweigerd. Mijn humeur leek hem niet naar beneden te halen en hij vertrok met een glimlach op zijn gezicht, waarschijnlijk niet wetend wat er gisteravond was gebeurd.

Hoe zou ik ooit hier kunnen overleven? In het begin was het al moeilijk genoeg. Het schooljaar was bijna voorbij en ik zat vast op deze stomme, geïsoleerde boerderij met een stel jongens die me de hele zomer haatten.

Het huis was griezelig stil. Misschien was het mijn schuld?

Ik kreunde en gooide de dekens van mijn hoofd voordat ik stilletjes mijn voeten op de grond zette. Ik kromp ineen terwijl de vloerplanken kreunden en liep naar de badkamer. Ik wilde geen geluid maken.

Nadat ik mijn handen had gewassen en het licht had uitgedaan, stapte ik de badkamer uit en mijn kamer binnen. Mevrouw Walter had gisteravond mijn raam opengelaten toen ze me naar bed bracht, zodat de kamer niet benauwd zou worden.

Van buiten schreeuwen deed me springen en ik rende om te zien wat er aan de hand was. Cole rende weg van het veld en had iets in zijn armen.

'Isaac help!' Schreeuwde Cole terwijl hij probeerde zo snel mogelijk bij het huis te komen. Isaac stond bij de voordeur. 'Nathan zit in de problemen!' Ik kneep mijn ogen half dicht om te zien dat het Nathan in Cole's armen was. Mijn hart sloeg een slag over.

'Tante Katherine!' Ik hoorde Isaac naar binnen roepen, zijn stem vulde zich met paniek. 'Bel een ambulance!'

Snel trok ik een spijkerbroek en een t-shirt aan. Tegen de tijd dat ik de trap af rende, vloog het witte busje al de oprit op, sirenes jammerend en knipperende lichten.

"Wat is er aan de hand?" Vroeg ik Danny terwijl we toekeken hoe de ambulance broeders Nathan achterin laadde.

"Gaat het goed met hem?"

'Ik weet het niet, maar we gaan naar het ziekenhuis. Ga de auto in,' zei Danny terwijl hij de zorgen in zijn stem probeerde te verbergen.

Niet één keer tijdens de rit naar het ziekenhuis dacht ik na over hoe ongemakkelijk ik me naast Alex zou moeten voelen. Ik deed er niet toe. Het enige waar ik aan kon denken was Nathan. Zou hij in orde zijn? Niemand wist zelfs wat er aan de hand was. Het enige wat Cole had gezegd, was dat hij vanmorgen naar de schuur was gegaan en Nathan bewusteloos in een plas bloed had gevonden. De enige conclusie die ik kon trekken was dat hij gevallen moest zijn en zijn hoofd had gestoten.

Mijn borst voelde zwaar en ik probeerde diep adem te halen. Het was moeilijk om niet te huilen. Het enige waar ik aan kon denken was het verlies van het enige ondersteuningssysteem dat ik hier in Colorado had. Nathan was de enige die me echt begreep.

De deuren vlogen open voordat Cole de auto zelfs in het park had gezet en iedereen stapte uit.

De tijd verstreek langzaam in de wachtkamer. Niemand praatte terwijl we in de ongemakkelijke stoelen zaten te wachten op het nieuws van de artsen over Nathan.

Cole liep zenuwachtig door de kamer, mevrouw Walter huilde zachtjes en Isaac tikte zo hard op zijn voet dat ik verbaasd was dat hij geen gat in de vloer had gemaakt.

'Katherine Walter?' Vroeg een man in een witte jas.

Mevrouw Walter schoot uit haar stoel omhoog. "Ja?" Vroeg ze paniekerig.

'Je zoon is net uit de eerste hulp gekomen en alles komt goed.'

Iedereen zuchtte opgelucht. 'Oh godzijdank', zei mevrouw Walter en legde haar hand op haar hart.

'Hoewel Nathan in een stabiele toestand verkeert, is er slecht nieuws dat ik u moet vertellen. Het lijkt erop dat uw zoon is gevallen en zijn hoofd heeft gestoten omdat hij een aanval had,' zei de dokter.

"Wat?" Vroeg mevrouw Walter.

Nadat hij zichzelf had voorgesteld als Dr. Goodman, legde hij verder uit dat aanvallen worden veroorzaakt door overmatige neuronale activiteit in de hersenen en dat ongeveer 50 miljoen mensen wereldwijd epilepsie hebben. Hij legde ook uit dat een groot deel van de mensen tijdens hun hele leven maar één aanval krijgt. Zodra Nathan echter uit het ziekenhuis was teruggebracht, zou hij altijd bij iemand moeten zijn voor het geval hij opnieuw een aanval zou krijgen.

"Mogen we hem nu zien?" Vroeg ze toen dokter Goodman klaar was met het verlichten van de toestand.

'Natuurlijk,' zei hij terwijl hij de kamer rondkeek naar de enorme groep mensen, 'maar alleen familie.'

Iedereen glimlachte, stond op en volgde het ik dat langzaam volgde. Zou de dokter weg zijn? Mag je hem zien? Werd ik als familie beschouwd? Ik zag iedereen verdwijnen in een ziekenhuiskamer. Ik wilde Nathan zo graag zien. Ik maakte me nog steeds zorgen om hem.

Ik deed een stap naar voren en besloot om Nathan te zien. Net toen ik op het punt stond iedereen te volgen, stapte Lee de hal in.

'Waar denk je heen te gaan?' vroeg hij me met zijn gebruikelijke frons op zijn gezicht.

'Om Nathan te zien', vertelde ik hem met een vastberaden blik op mijn gezicht.

'Heb je de dokter niet gehoord? Alleen familie.'

"Kom op, ik tel ook. Ik woon bij jullie," antwoordde ik.

'Jackie, je zult nooit deel uitmaken van onze familie,' zei Lee langzaam.

Ik keerde me van hem af en liet de woorden doordringen. Hij had gelijk, ik hoorde er niet bij.

'Bovendien,' siste Lee, 'is het jouw schuld dat hij hier zelfs is.'

"Wat?" Piepte ik, terwijl ik me omdraaide om hem aan te kijken. Het kon me niet schelen dat mijn ogen begonnen te tranen.

'Je hebt me gehoord. Dit zou nooit zijn gebeurd als je vanmorgen met hem was gaan hardlopen. In plaats daarvan zat je in je kamer en mopperde omdat Alex je niet leuk meer vindt.'

Ik staarde hem aan. Als ik met Nathan was gaan hardlopen zoals ik normaal deed, had ik hem misschien kunnen helpen.

Lee schudde vol afkeer zijn hoofd toen de tranen over mijn gezicht begonnen te rollen.

'Ga weg Jackie,' zei hij tegen me.

Ik keek naar de ziekenhuiskamer waar ik wist dat Nathan lag voordat ik me omdraaide en het ziekenhuis uitliep.

***
Lol ik zit dus nu te herschrijven en heb dit boek in 2019/ begin / 2020 gepubliceerd, maar ben er dus achter gekomen in 2020 ( zomer ) dat ik zelf ook epilepsie heb.

Anyway dat was een feitje over mij, als je wilt vertel er een over jezelf en kunnen we gezellig kletsen x