My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 35 Wat Kan Er Nog Meer Fout Gaan

"Hallo allemaal, dit is uw kapitein aan het woord. We beginnen binnenkort aan onze afdaling naar Chicago O'Hare International Airport. De temperatuur is vandaag koel 46 graden met een beetje bewolking. De lokale tijd is 11:30 uur. Ik hoop dat je genoten hebt van je vlucht aan boord van Midwest Airlines en we kijken ernaar uit u binnenkort weer te zien. "

'Shit.' Zei Cole, terwijl hij zijn veiligheidsgordel losmaakte. 'De vlucht naar Colorado vertrekt' s middags. We moeten hem hier boeken. '

"En dat is precies waarom ik erop stond om eersteklas te vliegen." Zei ik grijnzend. 'We zijn de eerste mensen die worden vrijgelaten. Maak je geen zorgen, we hebben alle tijd.'

'Ja, maar het is zo duur.' Klaagde Cole toen hij zijn iPhone in zijn spijkerbroek stopte.

"Waarom maakt jou het uit?" Vroeg ik en rekte me uit. 'Je betaalt nergens voor.'

Cole mopperde tegen zichzelf en ik rolde met mijn ogen. Persoonlijk dacht ik dat hij alleen maar zijn trots koesterde, beschaamd dat hij niet genoeg geld had om zelf kaartjes te kopen.

Ik voelde mijn oren knallen terwijl het vliegtuig naar beneden ging. Ik pakte mijn tas en zocht op de bodem voordat ik een pakje kauwgom tevoorschijn haalde. Ik duwde een stuk in mijn mond om de druk te verlichten en begon te kauwen.

'Wil je een stukje?' Vroeg ik aan Cole.

Hij schudde zijn hoofd met een kleine glimlach. 'Nee, ik heb Alex' hele pak gestolen.' Zei hij zwaaiend met een pakje kauwgom in mijn gezicht.

Ik draaide me om om naar Alex te kijken en grinnikte. Hij lag languit op zijn stoel, zijn mond wijd open, snurkend als een wild dier.

'Misschien had ik hem die slaappillen niet moeten geven.' Zei ik lachend.

'Nee, het is goed dat hij slaapt. Hij Vertelde me dat hij misselijk werd tijdens zijn vlucht naar New York.'

'Ik hou van vliegen.' Zei ik toen ik mijn hoofd schudde terwijl ik naar Alex 'slaapvorm keek. Ik herinnerde het me toen hij me vertelde hoe geweldig hij het dacht te vliegen. Blijkbaar was zijn mening veranderd.

'Nou,' antwoordde Cole glimlachend naar mij, 'dit is pas mijn tweede vlucht ooit, maar het is best gaaf.'

Ik knikte instemmend voordat ik een hand op Alex 'schouder legde."Hey, word wakker." Zei ik zachtjes. "We gaan landen." Alex mompelde iets onverstandigs dat nog steeds niet wakker was, voordat hij zich omdraaide en verder sliep.

"Loser!" Schreeuwde Cole in het oor van zijn broer. 'Word wakker!'

Alex schoot geschrokken uit zijn stoel. "Wat?" Vroeg hij duidelijk geschrokken.

Cole en ik probeerden allebei ons lachen in bedwang te houden terwijl de stewardess ons vuile blikken toewierp. Toen ze wegliep, barstten we in lachen uit.

"Jullie zijn zo kinderachtig." Klaagde Alex.

***

"Dit is niet de juiste weg!" Schreeuwde ik, terwijl we door het vliegveld renden. We hadden een kwartier om bij onze volgende vlucht te komen en we waren helemaal verdwaald.

We zouden naar Terminal B gaan.' Zei Cole wijzend op een bord, 'maar dat zegt dat we in Terminal D zijn.'

"Nee!" Zei Alex naar voren wijzend. 'We gaan de goede kant op, dat staat op de kaart.' Hij probeerde ons al tien minuten naar de juiste terminal te leiden, met dank aan Cole die de kleine kaart van de luchthaven uit de buidel voor zijn stoel in het vliegtuig had gestolen.

'Verdomme, geef me dat ding!' Eiste Cole toen hij het uit de hand van zijn kleine broertje pakte. Hij keek er even naar voordat hij fronste.

'Jij idioot! De kaart ligt ondersteboven.' Alex reageerde niet, maar sloeg zijn armen over elkaar en fronste zijn wenkbrauwen.

'We moeten teruggaan zoals we gekomen zijn.' Zei Cole een paar seconden later. Gefrustreerd keerden we ons allemaal om en vochten ons een weg door de drukte terug naar waar we begonnen.

'Ik zie terminal B nog steeds niet.' Zei ik mijn stem hoger dan normaal, er begon paniek te ontstaan. Niemand van ons wilde onze vlucht missen en vastzitten in een stad die we niet kenden.

"Ik ook niet." Gromde Cole rondkijkend.

"Excuseer me mag ik u iets vragen?" Zei ik toen ik een beveiligingsmedewerker van de luchthaven moest tegenhouden.'Weet je waar Terminal B is?'

"Natuurlijk." Zei hij glimlachend. 'Je zit momenteel in B. Het is een beetje verwarrend, maar terminal A en B zijn vorige maand gecombineerd en de borden zijn nog steeds niet gewijzigd. Welk vluchtnummer ben jij?'

"452." Zei ik toen mijn zenuwen begonnen te kalmeren.

'Je zit daar en maak je geen zorgen, ik denk dat je vlucht vertraagd is.' Zei hij links van ons wijzend.

"Godzijdank." Mompelde Cole zachtjes.

"Heel erg bedankt meneer." Zei ik glimlachend.

"Geen probleem." Zei hij voordat hij wegliep.

Onze vlucht was vertraagd vanwege het weer in Colorado. We vielen allemaal neer op een rij stoelen in de wachtruimte om op adem te komen, opgelucht dat we ons vliegtuig niet hadden gemist.

'Als er nog iets gebeurt, ik zweer het ...' En Cole liep boos weg.

Ik glimlachte zo veel beter dan vijf minuten geleden: 'Alles is in orde. Je moet om dit soort dingen lachen, anders zal het leven je alleen maar verergeren.' Heb ik hem verteld. Cole keek me boos aan.

"Wat?" Vroeg ik hem opgewekt. Cole bleef stil, terwijl hij het vliegveld rondkeek.

'Niets, ik denk dat het gewoon is dat het vandaag niet goed gaat.' 'Nou, kijk eens naar de positieve kant. Wat kan er nog meer fout gaan?' Vroeg ik.

'Dat had je niet moeten zeggen.' Zei Alex met een schok uit zijn stoel springend.

"Waarom?" Vroeg ik serieus, we hadden genoeg problemen gehad voor één dag. er zou niets anders gebeuren.

'Nou,' zei Alex wijzend op iemand achter me, 'die man liep gewoon weg met je tas.'

'Heel grappig Alex,' zei ik terwijl ik met mijn ogen rolde voordat ik me tot Cole wendde, 'kijk, hij heeft tenminste gevoel voor humor.'

Cole schoof uit zijn stoel omhoog, terwijl hij aandachtig achter me staarde.

'Jackie, het was geen grapje', begon Alex.

"Hey jij!" Schreeuwde Cole. 'Stop!' Ik draaide me om en zag een lange man door de gang rennen. Hij keek ons ​​aan toen hij Cole hoorde schreeuwen. Over zijn schouder hing mijn paarse rugzak om zijn schouder.

***