My life with the Walter boys// Dutch

Hoofdstuk 37 Eind Van Het Jaar Traditie

Ik stapte naar buiten en ademde in en vulde mijn longen met de frisse ochtendlucht. Ik ging op de houten treden zitten, trok mijn sokken aan voordat ik mijn schoenen aantrok en ze dichtknoopte.

Na een even rekken begon ik aan mijn ochtendrondje in de richting van de vijver. Ook al was ik pas een weekend in New York, het voelde raar om vandaag weer naar school te gaan. Eerlijk gezegd wilde ik niet gaan. Gelukkig was vandaag de derde laatste dag voordat de examens officieel op donderdag begonnen. En toen was het zomer.

Misschien wilde ik niet naar school gaan omdat ik Cole niet wilde zien en me schuldig wilde voelen.

Nadat Alex gisteravond mijn kamer had verlaten, realiseerde ik me hoeveel egoïstisch ik was. Ik kon ze niet allebei en hun gevoelens met me mee slepen, alleen omdat ik niet kon beslissen welke ik het leukst vond.

Mijn leven, en dat van hen beiden, zou zoveel gemakkelijker zijn als ik tussen de twee zou kiezen. Er zouden geen gevechten meer zijn, niet meer om mijn aandacht strijden, en al met al zou het voor mij gemakkelijker zijn om bij hen beiden te zijn. Ik had mijn beslissing genomen, en hopelijk zou het de interne emotionele strijd om wie te kiezen zou helpen oplossen, die de afgelopen dagen in mijn hoofd had plaatsgevonden. Ik wist dat het hem pijn zou doen, maar als ik zo door zou gaan, zou het hem zoveel meer pijn doen. Ik wist niet of ik de juiste beslissing had genomen, maar het was beter dan helemaal niets.

Ik schopte wat grind omhoog, terwijl ik rond de vijver jogde op het kleine onverharde pad dat in en uit het hoge piekerige gras slingerde. Hardlopen in het land was zoveel anders dan hardlopen in de stad. Het was makkelijker om mezelf te horen denken terwijl ik langs de natuur rende in plaats van over de drukke trottoirs van New York. Ik was verbaasd hoeveel het buitenleven op me was gegroeid sinds ik bij de Walters kwam wonen. Toen ik voor het eerst aan boord van het vliegtuig stapte om naar Colorado te komen, was ik bang om omringd te zijn door dieren, de bomen en al het andere groen.

Misschien, heel misschien, veranderde ik in een natuurmeisje. Wie had dat ooit gedacht?

Ik dacht zelfs dat het leuk zou zijn om ergens in de zomer onder de sterren te kamperen. Cole had aangeboden me mee te nemen.

Maar toen fronste ik. Ik kon met hem niet onder de sterren kamperen. Ik was de vriendin van Alex.

***

Ik viel met een zucht op mijn bed nadat ik mijn schoenen had uitgetrapt. Het was een lange schooldag. Het woord stressvol begon het niet eens te beschrijven.

Het ontbijt zorgde voor de sfeer van de dag. Toen ik de keuken binnenliep en de slaap nog steeds uit mijn ogen wreef, begroette Alex me als een blije puppyhond. Cole leunde daarentegen tegen het aanrecht en at zijn bagel op, en keek ons ​​achterdochtig aan.

De autorit naar school was niet beter. Alex was overdreven blij. Cole was overdreven stil.

Tegen lunchtijd zou Cole me niet eens in de ogen kijken hij moet Alex en ik hebben gezien, hand in hand in de hal.

Skylar en de meisjes bombardeerden me met vragen, waarvan ik de meeste probeerde te vermijden.

Ik wist dat mijn beslissing het me een paar dagen moeilijk zou maken, en ik moest er gewoon doorheen komen. Volgende week zou Cole er overheen zijn, en alle opwinding zou wegebben.

Het enige deel van de dag waarop ik echt lachte, was toen Alex en ik samen de geschiedenis les verlieten. Mary had op zijn kluisje geleund toen we dichterbij kwamen, wachtend op hem.

Ik was in de verleiding gekomen om mijn hand van Alex weg te trekken, maar toen stopte ik. Alex was mijn vriend. Ik hoef niet bang voor haar te zijn. Dus trok ik Alex naast me en kuste ik hem, midden in de gang.