Katil Kim?

#karanlık

 "Karanlıkta yolumun nereye çıkacağını bilmeden o karanlıkta yürüyordum."

Gözlerimi açtım ve olduğum yere oturdum. Sonunda göz yaşlarımı durdura bilmiştim. Biraz zor oldu ama olsun.

Elime telefonumu aldım ve hemen gruba girdim.

*Katiller grubu*

Ben: Terasa gelip beni alsanıza.

Taha: Ne işin var senin orada kızım?

Ben: Anlatacağım.

Yusuf: İyi misin şu an?

Ben: Hiç iyi değilim. Çabuk gelin.

Taha: Tamam geliyoruz.

Kulaklarımda ki tanıdık tını hala duruyordu. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Ağlamayacaktım. 

Ben, şarkı sözlerinde takıldım kaldım. Aslında bir nakaratın gerçek sahibiydim. Resim defterime çizdiğim ruhsuz çocuk, aslında o çocuğun ta kendisiydim.

Hala bana zarar veren çocuğa ne yaptığımı düşünüyordum ama bir şey yapmadığıma emindim. Tanımıyordum bile.

Küçükken korkularımı defterlerimin arasına sığdırırdım. Şimdi ki korkularımı yazsam bir deftere sığdıramam.

Yaslandığım duvarın soğukluğu tenime işledi. İrkilmekten kaçındım çünkü ona da alıştım. Defterimin arasına sığdırdığım korkularımı, hiç bir zaman yırtıp atamadım.

Karanlığı çok severdim. Gökgürültüsünün sesine aşıktım. Ne garip değil mi? Karanlıkta yolumun nereye çıkacağını bilmeden o karanlıkta yürüyordum. Sırf karanlığı sevdiğim için...

Bir gürültü gelince ayağa kalktım. Taha , Yusuf ve Arya gelmişti. Beni bu halde görünce oldukları yerde durdular.

"Buse." dedi Taha şok olmuş bir şekilde.

"Taha." diye fısıldadım ve koşarak gidip boynuna sarıldım.

Belimi sıkıca kavradı ve bana iyice sarıldı. Ondan uzaklaştım. "Ölecektim." dedim.

"Ne?" dedi hepsi aynı anda.

Arkama döndüm ve orayı işaret ettim. "Düşecektim." dedim. "O tuttu beni."

"Kim?" diye sordu Yusuf.

"Bilmiyorum." dedim.

Arya gelip bileklerime baktı ve yüzünü buruşturdu. Daha sonra elimi tuttu ve yürümeye başladı. Aşağıya inerken havuzun önünden geçtik.

İçeri girdim baktım. Havuz normal su rengiydi. Ve Berk orada öylece somurtmuş oturuyordu. Önünde de iki bardak vardı.

Odaya geldiğimizde hemen yatağa oturdum. Arya bileklerimi temizlemeye başladı. Gözlerimin kızardığını karşıdaki aynadan görmüştüm.

Berbat bir haldeydim. "Anlat şimdi." dedi Taha.

"Havuza gittiğimde hiç kimse yoktu. Havuz kan rengine bürünmüştü ve üstünde bir kız hareketsizce duruyordu. Korktum ve ağlamaya başladım. Daha sonra havuzun karşısında maskeli ve şapkalı bir çocuk çıktı karşıma. Bana doğru yaklaştı. 'Prensesim' diye sesleniyordu bana." dedim ve bileğimin acısıyla yüzümü buruşturdum.

"O karşımdayken özel numara aradı ama bu sefer başka bir sese aitti. Bileklerimi sıktı bana vurdu. Sonra..." dedim ve sustum.

Gözümden iki damla yaş yatağa düştü. Arya bileklerimi sarmaya başlamıştı şimdi de.

"Umutlarımı yok ettin diye bağırdı. Sen kahkahalarla gülerken benim varlığımı sorguladılar.  Ben her gün ölürken sen babanın seni alnından öpmesiyle uyudun dedi bana. " dedim.

"Kim lan bu çocuk?" dedi Taha sinirle.

"Bilmiyorum ama onlar katil." dedim.

"Tamam onların katil olduğunu biliyoruz ama işte katil kim?" dedi Yusuf.

"Şimdi bir katil sizin peşinizde öyle mi?" dedi Arya.

Üçümüzde kafamızı salladık. Sonra gözlerimi odanın içerisinde gezdirdim. Kaan'lar neredeydi?

"Kaan'lar neredeler?" diye sordum.

"Bizim sana sormamız gerekmiyor mu? Kaan'lar nerede?" dedi Yusuf.

"Benimle geldiler ama mesaj atmadılar ve hiç aramadılar." dedim.

"Hassiktir." diyerek ayağa kalktı Taha.

"Ne oldu?" diye sordu Arya.

"Kaan'ları götürdüler."

Ne ara götürmüş olabilirlerdi ki? O çocuk karşıma çıktığı an götürmüş olabilirlerdi. Saat gece 1 olmuştu.

"Onları arayalım o zaman." dedi Arya.

"İyi de her yer karanlıktır şu an. Gece olduğu için çoğu ışık kapalıdır." dedi Yusuf.

"Bir şey olmaz." dedim ve odadan çıktık.

Cidden koridor çok karanlıktı. Bir birimizi göremiyorduk. Ses var ama görüntü yok. "Önümüzü göremezsek yürüyemeyiz." dedi Taha.

"Eğer hayatımızda bir ışık olsaydı bu olaylara düşmezdik. Biz karanlığın aydınlık çocuklarıyız. Bu yolda yürüyebiliriz." dedim.

Yavaş ve ağır adımlarla karanlık koridorda yürümeye başladık. Ta ki ayağım bir şeye takılıp yere kapaklanana kadar...