Katil Kim?

#kanter

*Şarkıyı dinlemeyi unutmayın. Tam Buse'nin hayatını anlatıyor.*

Bile bile zaafıma saldırdılar...

Onlara doğru yaklaştım ve dizlerimin üzerine düştüm. "Anne." diye mırıldandım. "Babaaa!"

Olduğum yerde seslice ağlamaya başladım. Beni öldürseydin ama onları öldürmeseydin. Ben nasıl yaşayacaktım?

"Anne uyan!" diye bağırdım. "Baba lütfen beni bırakma!"

Babamın ellerini tuttum ve öptüm. Şimdiden sonra hangi adam beni Babam gibi severdi ki? Ben babamsız tamamlanamazdım.

Annem beni öpmeden uyuyamazdı ki. Gitmesinlerdi lütfen. "Lütfen uyanın!" dedim. "Yalvarırım!"

'Annem ölürse korkarım' yazmıştım deftere. 'Babam beni bırakırsa korkarım' yazmıştım. 'Yalnız kalmaktan korkarım 'yazmıştım.

Korktuklarım başıma gelmişti. Bana her şeyi yapsındı içimde bir canlı bıraksındı ama ailemi öldürmesindi.

Bunu bana yaşatmasındı. Şimdiden sonra rahatça nasıl nefes alabilecektim? Bana bundan sonra kim 'Korkma' diyecekti.

Ben bu acıyla nasıl yaşayacaktım? 

"Buse hadi gidelim." dedi Kaan.

"Kaan burada kalalım." dedim babama sarılarak.

Ailemi öldürebilecek ne yapmıştım ben o adama? Bana zarar versindi. Aileme değil. Beni öldürseydi ailemi değil.

"Yiğit, Yusuf." dedim onlara bakarak. "Annesiz büyümüştünüz değil mi? Annem yok!"

"Barış." dedim bu sefer ona dönerek." Çocukluğun kötü geçmişti değil mi? Gençliğim bitti."

"Kaan." dedim. "Baban seni sevmiyor değil mi? Babam gitti."

"Taha, Arya." dedim son olarak. "Anneniz babanız yoktu değil mi? Ailem yok artık!"

Dertlerim vardı. Yetmedi bir de üstüme saldırdılar. Beni kandırdılar. Bile bile zaafıma saldırdılar...

Bu nasıl bir hayat dersiydi? Neden ben? Binlerce kez neden ben? Şu an neden burada ölmüyorum? Beni de gelsin öldürsün?

"Buse tamam kalk artık." dedi Kaan koltuk atlarımdan beni tutarak.

"Kaan lütfen kalalım." dedim yalvararak.

"Olmaz." dediği anda ambulans siren sesleri duyuldu.

Daha sonra eve girdiler ve annemi babamı bir şeyin içine koydular. "Bırakın!" diye bağırdım. "Lütfen götürmeyin!"

Ama onlar beni dinlemediler ve götürdüler. Kısaca hayatımı da aldılar götürdüler. Beynim saçma düşüncelerle savaş içinde.

Kardeşlerim vardı kalamazdım tek...

"Hadi gidiyoruz." dedi Kaan ve beni kucağına aldı.

"Onları da alın." dedim defterleri göstererek.

Güya hayat güzeldi sanırım biraz saçmaladım. Mutluluk mu? Ne? Ha komik  olan bir şakaymış... Biz de aptalca inanmışız. Mutlu olmaya çalışmışız.

Şimdiyse 18'im bak sanki yeniden doğmuşum. Sadece mezarlık ve sade toprak kokusu. Ölmeyi beklerim bir yandan da erken derim.

Ellerimiz kirlidir fakat hep kalpler temiz. Hayat denen gemideyiz. Yürüdüğümüz her yolda ayağımıza tuzak takılır.

Gülümsemeler bizi mutlu kılar fakat bütün güzeler hatıralar uzakta kaldı. Temiz sandığımız adamların hepsi kirli kalır.

Ben eski yıllarda esir kalmışken kimisi geleceği bekler kimisi geçmişini izler. Hayat zordu bize de nefessiz kalmayı verdiler.

Kan ter bir hayat...