Love Game

Chapter 31: Abort mission

I was snapped back to reality ng marinig kong nagsalita si Grace. “Huy ibon! Okay ka lang?”

Nagulat ako. Pero nginitian ko nalang siya at tinitigan ng maigi.

I have to abort my mission. Di pa siguro ito ang time para umamin sa kanya. Isang pagkakamali kung mangyari man yun, ang lumayo sa akin si Grace. Naiinis ako sa utak ko, kung ngayon na handa na akong umamin, saka pa biglang naisip ang ganung posiblity. Shit lang!

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Kinakabahan na talaga ako. Ang weird talaga kasi ni ibon eh. Kanina lang eh nag-aaway kami sa isang maliit na bagay, ngayon naman eh para siyang ewan na basta basta nalang nanghihila. Feeling ko talaga may sapi siya ngayon eh. Ewan ko ba. Lately kasi eh ganito rin yung pinag-gagawa niya. somehow I find it sweet, pero sa thought na si ibon yung gumagawa nun, I’m having second thoughts. Baka siguro pinagtritripan lang ako since alam niyang crush ko siya DATI.

“Anong ginagawa natin dito?” tanong ko.

Nasa loob kami ng locker room nila. Walang ibang tao, kundi kami lang. sobrang kaba ang nararamdaman ko. Any moment pwede akong himatayin. Basta! I’m so nervous.

Tiningnan ko siya ng maigi. Pawisan pa rin siya at halatang pagod. Naguguluhan talaga ako sa kinikilos niya ngayon. I really do not have a clue sa sasabihin niya, and that made me feel agitated.

“Huy!” tawag ko sa kanya at winagayway yung kaliwang kamay ko sa harap niya. tulala siya. Ang lalim ng iniisip niya.

“Huy ibon! Okay ka lang?” I managed to ask.

Napansin kong nagulat siya, but he managed to composed himself back. Ngumiti lang siya at tumitig sa akin. Feeling ko nangblush ako sa ginawa niya kaya I looked away.

“Grace.” He said smoothly.

Feeling ko talaga hindi si ibon yung kaharap ko ngayon, kundi ibang tao. Napaka-soothing niyang magsalita. I mean, it’s so not him.

Nilingon ko siya. Face to face kami. Medyo malapit-lapit ang mukha namin, pero I had no chance to look away ng bigla nalang niya akong yakapin.

“Thank you Grace.” Sabi niya while hugging me.

Nagulat ako. I was caught offguard. Di ko alam ang gagawin ko. Hindi ako makahinga. No, hindi dahil sa higpit ng yakap niya, kundi sa yakap niya mismo. He was never touchy. I mean, inaakbayan niya ako paminsan minsan, pero para asarin ako, pero heto ngayon, niyayakap niya ako, at nagpapasalamat – so not him.

“Thank you for everything.” Sabi niya.

Napabitaw nalang kaming dalawa ng may narinig kaming fake cough.

“Sabi ko sa inyo na mamaya nalang tayo pumasko eh.” Sabi ni Von sa mga teammates niya. nandun rin pala yung coaches nila.

Namula ako bigla. Feeling hihimatayin na ako sa hiya.

“It’s not what you think.” Singit ni ibon.

“Sus! May pa its not what you think its not what you think ka pa Kief! Huli na kaya kayo!” sabi ni Ryan tapos nagsipagtawanan yung iba, pati na rin sina coach Norman.

“Hoy! Wala kaming ginagawa shet! Malisyoso talaga kayo!” inis kong sabi at hinarap si ibon. “At ikaw! Shet ka! Basa ka ng pawis! Tingnan mo! Basa na rin tuloy ako!”

----------------------------------------------------------------------------------------------------

And thats it!! Hahaha paliwanag ko lang sa di gets yung nangyari. Inimagine ni Kiefer yung mangyayari, tapos negative yung naisip niya kaya inabort niya yung mission niyang pag amin.

What do you think sa chapter na ito?? 

Comment and vote :))