UHRA

32.Bölüm

32.Bölüm

"Bazı gidişler çok amansız..."

"Baran," dedim gözyaşlarımın arasında. Beni sedyeye yatırıp elimi sıkıca tuttu. Gözlerindeki endişeyi hissedebiliyorum ve bende onun kadar korkuyorum.

"Sakin ol Uhra. İkiniz de iyisiniz şu an güzelim. Lütfen sakin ol." Hızla doğumhaneye ilerlerken Baran'da bizimle geliyordu. Gözyaşlarım daha çok süzülürken elini sıkıca tuttum. Çok korkuyorum. Kendim için değil bebeğim için. Daha çok erken...

"Sakin ol Uhra," dedi Merve Hoca. Onlar bebeğimizi kontrol ederken ben ağlıyordum. Gözyaşlarım görüşümü kapatırken, Baran yüzümdeki saçları geriye savurdu. Korkum her saniye artarken sadece bebeğimin sağlıklı doğması için dua ediyorum.

"Bana bak Uhra," iç çekip gözlerimi Baran'a çevirdim. "İkinizi de sağ salim alıp eve gitmek istiyorum. Anladın mı beni güzelim?" Hızla başımı olumlu anlamda salladım. Bende bebeğimizle beraber eve gitmek istiyorum.

"Doğum başladı arkadaşlar." Merve Hoca direkt bana baktı. Oldukça sakin görünüyor ve bu biraz olsun sakinleşmeme sebep oldu. "Şimdi derin nefes alıp ıkınmaya başla Uhra." Ağırca yutkundum. "Bebeğinin çıkmasına yardım etmelisin Uhra." Derin derin nefes alıp verdim. Dişlerimi sıkıp ıkınmaya başladığımda Baran elimi daha sıkı tuttu. Şurada her an bayılacak gibiyim.

"Daha çok ıkın Uhra."

Ter içinde kalmıştım. Vücudum oluk oluk ter atarken ıkınmaya devam ettim. Devasa büyüklükte ağırlarım var ve her an kendimi bayılacak gibi hissediyorum. Merve Hoca karnıma bastırmaya başladığında ıkınmaya devam ettim.

"Bebeğin başı göründü."

"Baran," dedim çığlık atarken. Artık takatim kalmamıştı. Sesim azalırken kendimden geçiyordum. Daha çok korku sindi omuzlarıma.

"Az daha ıkın Uhra. Hadi canım."

Son kez ıkındığımda odayı tiz bir ses doldurdu. Hıçkırıklarım bebeğimizin sesiyle birbirine karışırken sakin olamıyordum. Sesi kulaklarımda çınladıkça daha çok ağladım.

"Maşallah," dediler. Bebeğimizi sarıp göğsüme bıraktıklarında şaşkınlıkla kalakaldım. Göğsümdeki bebeğime bakınca gözyaşlarım hızla süzülmeye başladı. Gözyaşlarımı elimin tersiyle silip bebeğime daha dikkatli baktım. Ona baktıkça daha çok ağlayasım geliyor.

"Bebeğim," tiz sesi bir kez daha duyulunca gözyaşları içinde güldüm. Baran pür dikkat bize bakarken elini sıktım. "Hoş geldin bebeğim. İyi ki geldin anneciğim." Baran'ın gözleri dolu doluyken gülümsedim. Dokunsam ağlayacak. Hoş ben hem gülüyor, hem ağlıyorum. Aylar sonunda mucizem kucağımda. Burada. Aylarca karnımda büyüttüğüm bebeğim şimdi göğsümde uzanıyor.

"Uhra," yanağına damlayan yaşı sildi. "Bizim bebeğimiz."

"Bizim bebeğimiz Baran. Bizim bebeğimiz." Baran bebeğimizin eline uzandığında bebeğimiz bir kez daha ağladı. Gülümseyerek ikisinin elini tuttum. Bu hayatta, bana paha biçilemez bir armağan verildi. Canımdan can kollarımızın arasında. Bu bir mucize. Bize bahşedilen bir mucize.

🌼

Küçük Barın "Anne," dedi yatakta uzanan Aylin Hanım'ın yanına yaklaşarak.

"Efendim güzel oğlum."

"Anne şimdi bu bebek kız bizimle mi kalacak? Hep mi kalacak?" Barın beşikte uyuyan Uhra'yı işaret etti. Barın'ın saçlarını öpen Aylin Hanım, gülerek oğlunun saçlarını sevdi.