Ζόνες: Το Ξύπνημα της Καμιενέφ

Μας έχουνε μουτζώσει

}♦Μία♦{

Κοιμόμουν στην θεσούλα μου ωραία και καλά και ένιωσα να με σκουντάει ένα χέρι.

" Μία, σήκω, φτάσαμε" άκουσα την φωνή του Κενάι και σηκώθηκα σαν να με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα.

" Ν- ναι αμέσως" είπα και ασυναίσθητα άρχισα να φτιάχνω τα μαλλιά μου όσο έβγαινα από το τρένο.

Είχαμε αφήσει τον σταθμό των τρένων και είχαμε εισχωρήσει στην καρδιά του Λας Βέγκας μέχρι να έρθει το τρένο για να πάμε στο Φοίνιξ.

Ήταν πραγματικά υπέροχο, και ταυτόχρονα αστείο να βλέπω τις εκφράσεις των παιδιών όταν έβλεπαν τα αντίγραφα των μνημείων του κόσμου.

Το μόνο άτομο που βασικά δεν φαινόταν να διασκέδαζε ήταν η Έλενεν.

Το έβλεπες στα μάτια της, κάτι την απασχολούσε.

Και ενώ ο Κενάι με τον Νερ βλέπανε έναν πωλητή μπαλονιών, εγώ πλησίασα εκείνη, στο παγκάκι που καθότανε.

" Τι σκέφτεσαι;"την ρώτησα σε κάποια φάση που είχα καθήσει δίπλα της.

" Τίποτα τίποτα, όλα καλά" προσπάθησε να το καλύψει, αλλά μπορούσα να δω πως κάτι την απασχολούσε.

" Είσαι σίγουρη;"την ρώτησα για μια ακόμα φορά.

Τότε ήταν που εκνευρίστηκε και σηκώθηκε και έκατσε παραδίπλα σε ένα άλλο παγκάκι.

Δεν ήξερα τι την απασχολούσε και αν έφταιγα εγώ, πάντως δεν ήθελε να το συζητήσει ακόμα προφανώς.

Μείναμε για κάτι ώρες στην πόλη και ανεβήκαμε στο τρένο για το Φοίνιξ.

  " Δεν ξέρω" είπε ο Νερ σε κάποια φάση.

" Τι έγινε;"ρώτησα.

" Μυρίζω τέρατα" μου είπε.

Και ενώ θα ρωτούσα μόλις τι εννοούσε μου απάντησε κάπως μουντά η Έλενεν.

"Οι γοργόνες μπορούν να μυρίζουν την αύρα των τεράτων, ενώ άλλα μαγικά πλάσματα χρησιμοποιούν άλλες αισθήσεις".

" Και τότε γιατί ανεβήκαμε, θα έχει τέρατα που δουλεύουν για τον Ραΐντο εδώ μέσα".

" Είναι ο γρηγορότερος τρόπος να φτάσουμε εκεί, οι δυνάμεις μας δεν είναι σε πλήρη λειτουργία, οι άνθρωποι έχουν καταστρέψει τόσο αυτόν τον πλανήτη που μετά βίας υπάρχει μαγεία γύρω μας" είπε ο Κενάι.

Δηλαδή όντως υπήρχε μαγεία εδώ;

Και οι άνθρωποι γιατί δεν έχουν μαγεία τώρα;

Και αν στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν ξέρουν από μαγεία, εγώ πως το έκανα;

Αααααα!!!

Αμάν πια!!

Και ενώ ετοιμαζόμουν να ρωτήσω αυτήν την λίστα ερωτήσεων, ξαφνικά το τρένο σταμάτησε απότομα και κρατηθήκαμε από τα χερούλια.

Όλοι οι επιβάτες διαμαρτύρονταν αλλά μπορούσα να φανταστώ ότι δεν ήταν σύμπτωση αυτό.

Ακούσαμε έναν ήχο σαν να γρατζουνούσε κάτι το μέταλλο αργά και έκανε τα αυτιά όλων να ματώνουν από την ενόχληση.

Ύστερα ένα γρύλισμα.

Και μετά μια ρημαγμένη πόρτα, και μπροστά της να στέκει...ο τρόμος...

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Γεια σας guys, τι μου κάνετε;
Ελπίζω να είστε όλοι καλά.

Κανονικά το συγκεκριμένο κεφάλαιο ήθελα να το ανεβάσω την Κυριακή, αλλά δεν πειράζει, ελπίζω αν και μικρό, αυτό το κεφάλαιο να σας άρεσε, επίσης σίγουρα το επόμενο κεφάλαιο θα προσπαθήσω να είναι μεγαλύτερο και να το ανεβάσω σε κάτι μέρες.

Μέχρι τότε...τα λέμε...