Ζόνες: Το Ξύπνημα της Καμιενέφ

Το Τέλος της Αρχής

Νερ

Βρισκόμουν, στην κυριολεξία, στο κενό. Αιωρούμουν μέσα σε ένα μαύρο κενό. Δεν ήμουν μεταμορφωμένος, ούτε και ένα φωτεινό ον βέβαια. Ήμουν απλά... εγώ, με την ουρά μου.

Σήκωνα το κεφάλι μου για να δω αν υπήρχε τίποτα. Αλλά όχι, μόνο όλο αυτό το μαύρο. Αλλά ξαφνικά κάτι ένιωσα στα πτερύγια μου. Νερό.

Στεκόμουν πάνω σε νερό, ή τουλάχιστον ακουμπούσα. Ένας κεραυνός έσκισε το αδιαπέραστο αυτό μαύρο για λίγο.

Και να τη. Η Αράνια, μετά από τόσο καιρό, μπροστά μου. Το σώμα της ήταν φτιαγμένο από μπλε φως, σαν να μην ήταν υπαρκτή. Το πνεύμα στεκόταν μπροστά μου.

" Νερ, έκανες τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο, αλλά δεν έχεις τελειώσει, μην αφήσεις ανολοκλήρωτο αυτό που δεν μπόρεσα να σταματήσω, μην αφήσετε αυτό που εμείς δεν μπορέσαμε" μου είπε και εγώ απλά έκανα ένα θετικό νεύμα.

Δεν ξέρω, ήθελα να μιλήσω, και μπορούσα, κανονικά. Αλλά για κάποιο λόγο η φωνή μου δεν έβγαινε. Και συνέχισε να μου λέει την τελευταία πρόταση όσο έσβηνε και με άφηνε πάλι μόνο μου στο πηχτό σκοτάδι.

Άνοιξα απότομα τα μάτια μου και πετάχτηκα. Ήμουν...στο δωμάτιο μου, στον κοιτώνα μου. Αχ πόσο μου είχε λείψει να μένω κάτω από το νερό. Το θέμα όμως ήταν...πως είχα βρεθεί εδώ κάτω;

Το τελευταίο που θυμόμουν ήταν ότι εγώ και η Έλενεν είχαμε μπει στη μάχη της αίθουσας με την υπόλοιπη Εικοσάδα. Τίποτα άλλο.

Σηκώθηκα από το κοχυλοκρέβατο μου, κολύμπησα και έκανα πέρα το γαλάζιο ημιδιάφανο ύφασμα που λειτουργούσε σαν πόρτα. Χωρίς καν να κοιτάξω τα μαρμάρινα τραπέζια άρχισα να κολυμπάω πάνω.

Το κεφάλι μου βγήκε στην επιφάνεια. Οι άλλες γοργόνες γύρω μου με παρατηρούσαν και μιλούσαν. Χωρίς να δώσω σημασία κάθισα στα κρύα πλακάκια και στέγνωσα την ουρά μου.

Ήμουν στεγνός, όρθιος, και πάνω απ' όλα ντυμένος, έτσι βγήκα από την στολισμένη πόρτα των Γοργόνων και βρέθηκα στο Σημείο Συνάντησης του Μπλουβέριον, την κεντρική κυκλική μας αίθουσα, με την μπλε μοκέτα, της πολυθρόνες, τα μεγάλα μαξιλάρια και τα μεγάλα παράθυρα στον θόλο από πάνω μας.

Σαν να μην είχε περάσει μία μέρα. Όλοι τους συμπεριφέρονταν σαν να μην είχε έρθει ποτέ ο Ραΐντο και όλα να ήταν καλά. Προχώρησα προς το άνοιγμα και το άγαλμα που φυλλούσε την είσοδο παραμέρισε.