Ζόνες: Το Ξύπνημα της Καμιενέφ

Κοιτώντας τελίτσα τελίτσα

Κενάι

Τρέχαμε με ό, τι δύναμη είχαμε.

Δεν ήξερα γιατί έπρεπε να πάμε σε μία παραλία αλλά εντάξει, πήγαμε.

Περάσαμε τουλάχιστον μία ώρα διασχίζοντας την απόσταση δυτικής και ανατολικής ακτής.

  Όμως είχαμε φτάσει.

Ήταν μία παραλία πανέμορφη, ήταν τελείως ίσια η άμμος και είχε την ιδιαίτεροτητα να είναι μαύρη, ένα από τα νησάκια εδώ ήταν ηφαιστειογενές οπότε και κάποιες παραλίες είχαν μαύρη ηφαιστειακή άμμο.

Η Καμιενέφ όλο και πλησίαζε, θα βρίσκαμε τον τρόπο να φτάσουμε σε αυτήν την χαμένη ήπειρο και θα φτάναμε.

Αν όμως ήταν δυσκολότερο απ' όσο το φανταζόμασταν;

Δεν το είχαμε σκεφτεί πολύ, η Έλενεν μας είχε αναφέρει ότι εκεί ζούσαν μόνο αλλά ζώα και δεν είχαμε να ανησυχούμε για κάτι.

Αν όμως θα έπρεπε μετά από όλα αυτά;

Είχαμε περάσει τόσα και τόσα και παρόλα αυτά νομίζαμε ότι στην αυτή χαμένη ήπειρο τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα.

Τώρα γιατί το πιστεύαμε, μην με ρωτάτε.

Κρατώντας την πυξίδα στο χέρι, και κοιτώντας συνέχεια προς διάφορες κατευθύνσεις, ο Νερ περπατούσε στην παραλία.

Η πυξίδα μας είχε φέρει εδώ, αλλά ναι, όσο τραγικό και να σας φανεί, δεν μας έδειχνε γιατί μας είχε φέρει εδώ που είχαμε φτάσει.

Ο Νερ προσπαθούσε να την κάνει να κάνει κάτι, οτιδήποτε που θα μπορούσε να είναι χρήσιμο.

Όμως τίποτα.

Και καθίσαμε στην παραλία, περιμένοντας κάτι για να συμβεί από την πυξίδα.

Κάποια στιγμή ο καθένας δοκίμασε μέχρι να επικοινωνήσει και με τον προστάτη θεό του, εγώ προσπάθησα με την Σάρλια, τα κορίτσια με την Οριτζέν, που ούτως ή άλλως δεν θα πετύχαινε, και ο Νερ με την Ακουάτα.

Όμως καμία ανταπόκριση.

Ποια είναι η χρησιμότητα να μπορείς να μιλήσεις κατευθείαν με μία θεότητα αν αυτή δεν σου απαντάει;

Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι άσχημα.

Και δεν εκνευριζόμουν συχνά, ή τουλάχιστον δεν το έδειχνα συχνά, έπρεπε να είμαι αυτός που διατηρεί την ηρεμία, αυτός βασικά ήταν και ο ρόλος μου σαν φύλακας των Κιμέιν, αλλά δεν άντεχα άλλο.