Ζόνες: Το Ξύπνημα της Καμιενέφ

Μια πυραμίδα στο κεφάλι μας

Νερ

Είχαν περάσει κάτι μέρες και είχαμε φτάσει στο Μαϊάμι, μία απίθανη πόλη!

Το πιστεύετε ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν αντιληφθεί το πόσο ωραία είναι η θάλασσα και κολυμπάνε για διασκέδαση;

Απλά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ!

Βέβαια στα λιμάνια η μυρωδιά ήταν αφόρητη αλλά οι παραλίες ήταν τόσο όμορφες, έτσι όπως διασκέδαζαν εκείνοι εννοώ.

Πόσο καιρό να είχα εγώ να περάσω καλά;

Δεν θυμάμαι, πάντως ήταν λίγες φορές από τότε που ήρθα στον Ναό.

Και πόσο θα μου έπαιρνε για να μπορέσω να βρω χρόνο για διασκέδαση;

Βλέπετε το να είσαι Σάριελντ σημαίνει αρκετά, βέβαια σε σέβονται του θανατά αλλά δεν μπορείς να διασκεδάζεις συχνά, αυτό μου είχαν πει στην ειδική εκπαίδευση, και σε εμένα και στην Ελ, ότι το έργο μας προηγούνταν των επιθυμιών μας.

Αλλά αυτές οι παραλίες ήταν τόσο τελείες.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήθελα να πάω, κάτι με τραβούσε.

Δεν ήξερα τι ήταν, είχα συνειδητοποιήσει ότι γύρω στην άμμο υπήρχαν αρκετά από αυτά τα σκουπίδια όπως τα αποκαλούν, αλλά και μέσα στη θάλασσα, όχι βέβαια σε μεγάλο βαθμό, αλλά υπήρχαν σημάδια ότι δεν την πολυπρόσεχαν.

Παρόλα αυτά ήθελα να πάω.

Τι να σήμαινε άραγε;

"ΝΕΡ ΕΛΕΟΣ ΘΑ ΜΕ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ;"μου είπε φωνάζοντας η Έλενεν εξοργισμένη.

" Συγνώμη, έλεγες κάτι;"την ρωτάω και όλοι είναι χτυπάνε το πρόσωπο τους με αγανάκτηση, εκτός από τον Κενάι ο οποίος είχε σκάσει στα γέλια.

Μα δε κατάλαβα, μου μιλούσε τόση ώρα;

Μάλλον ναι.

" Έλα, συγνώμη, πες τι ήθελες;"της είπα και πήρε μια βαθειά ανάσα.

" Σου έλεγα να βγάλεις την πυξίδα για να δούμε πού πάμε, προς στιγμήν μας έδειχνε προς τα εδώ, αλλά τώρα, τι πρέπει να κάνουμε;"με ρώτησε με σοβαρό ύφος και εγώ έβγαλα την πυξίδα.

Η πυξίδα ακόμα έδειχνε προς τον ωκεανό, σαν να έλεγε πως... εκεί ήταν, μέσα στον ωκεανό, στα ανοιχτά!

" Πρέπει να βγούμε στα ανοιχτά, ο κρυπτοκρύσταλλος νομίζω ή είναι πέρα από τον ωκεανό ή μέσα του"τους είπα και όλοι τους με κοίταζαν με ένα αμήχανο βλέμμα.