Ζόνες: Το Ξύπνημα της Καμιενέφ

Μια νεράιδα από τα παλιά

Κολυμπούσαμε για ώρες και σε μια στιγμή ο Ρέλφι κουράστηκε και αναγκάστηκα να κατέβω από πάνω του γιατί είπαμε, ο Μπλε Ωκεανός απέχει ΠΑΡΑ πολλές ώρες από τα Νότια της Ζόνης της Γης!!!!

Κολυμπούσαμε για ώρες και τελικά περάσαμε στον Πράσινο Ωκεανό και αρχίσαμε ναι κολυμπάμε νότια για να μπούμε στον Γαλάζιο Ωκεανό.

Περάσαμε από ένα μικρό χωριό  που ο κόσμος ίσα που κατάφερνε να ζήσει.

  Όλες οι πράσινες λυκογοργόνες δεν είχαν καμία διάθεση για τίποτα.

Δύο μάλωναν στην πλατεία του χωριού ενώ τα λυκογοργονάκια προσπαθούσαν να κλέψουν ότι μπορούσαν.

  Το θέαμα ήταν τόσο θλιβερό που δεν άντεχα να κοιτάω και έτσι φύγαμε απ' το χωριό την ίδια στιγμή και συνεχίσαμε.

  Τελικά από περίπου δύο ώρες είχαμε μπει στον Γαλάζιο Ωκεανό και το φεγγάρι είχε ανατείλλει πάνω από την θάλασσα.

  Συνεχίσαμε όλη την νύχτα και τελικά στην ανατολή είχαμε φτάσει στα Νότια της Ζόνης της Γης.

Είχα κολλήσει.

Δεν ήξερα τι να κάνω.

Δηλαδή τι έπρεπε να κάνω;

Που έπρεπε να πάω;

Έτσι ξεκαβάλησα τον Ρέλφι και έκατσα σε έναν βράχο να σκεφτώ.

Μετά από αρκετά λεπτά που σκεφτόμουν άρχισα να κολυμπάω πέρα δώθε μήπως μου έρθει καμιά ιδέα:

Λέμε τώρα.

Κολυμπούσα μια αριστερά μια δεξιά ώσπου παρατηρώ ότι το σημάδι στο χέρι μου έλαμπε και μόλις κουνήθηκα άρχισε να θαμπώνει.

Τότε κατάλαβα.

Κολύμπησα μέχρι εκεί που ήταν ο Ρέλφι και έτρωγε κάτι φύκια που ήταν λίγο πιο πέρα.

Τον καβάλησα και πήγα από εκεί όπου έκανε το χέρι μου να λάμπει.

Κολυμπήσαμε από ένα μικρό στενό και βρεθήκαμε σε μια μικρή λιμνούλα με αλμυρό νερό.

Μετά από λίγο πρόσεξα ότι δεν ήμασταν μόνοι μας στο νερό και ότι ένας θαλάσσιος δράκος μας κοίταζε με ένα άγριο βλέμμα αλλά δεν μας επιτέθηκε.