Ζόνες: Το Ξύπνημα της Καμιενέφ

Λελμούνα-τέρας

Έλενεν

Ήταν αυτή, η βασανίστρια τόσων ψυχών εκεί πίσω, στο Κάστρο του Μεσονυχτίου του Ινάριλ.

Όλες μετά από κάποιο καιρό αρχίσαμε να μαθαίνουμε την Λελμούνα.

Ήταν ένα ξωτικό που όταν είχε ελευθερωθεί ο Ραΐντο από την Λήθη τον βοήθησε με κάποιον τρόπο να ανέλθει στην εξουσία, αλλά κανείς δεν ήταν σίγουρος πως.

" Ώστε ήθελες να παίξεις με κιμέιν, έτσι Ελ, γιατί δεν μπορούσες να το πεις νωρίτερα, θα μπορούσα εγώ να παίξω μαζί σου" μου είπε με ένα χαιρέκακο χαμόγελο, και εγώ, αν και εκνευρισμένη καθώς ήμουν, δεν κατάλαβα.

Ύστερα έβγαλε κάτι από τον σάκο της.

Ήταν ένα κόσμημα λογικά, και είχε το σχήμα φιδιού.

Το μυαλό μου άρχισε να παίρνει στροφές.

Δεν μπορούσε αυτό να είναι...

" Έχεις το πετράδι του κιμέιν σου" είπα και εκείνη γέλασε.

" Μα φυσικά, βλέπεις όταν ήμουν ακόμα μικρή, είχα και εγώ μαθητεύσει στον Ναό των Κιμέιν, υπό την ηγεσία της Ακουελέια εννοείται, βέβαια όμως ξέρετε τι τέλος είχε" μας είπε με αυτήν της την ειρωνεία και μου είχαν ανέβει τα νεύρα ως την Θέτις.

" Τι κάθεστε, μεταμορφωνόμαστε!"τους είπα πιο επιθετικά απ' όσο θα έπρεπε μάλλον, αλλά το έπιασαν.

" ΙΝΑ, ΠΟΝΗΡΟ ΒΛΕΜΜΑ!"φώναξα και αμέσως μεταμορφώθηκα.

Και οι άλλοι είχαν μεταμορφωθεί.

Στραφήκαμε προς αυτήν.

Η Λελμούνα τότε φόρεσε το πετράδι της και πρόφερε αυτό που μάλλον έλεγε για να μεταμορφωθεί.

Και μεταμορφώθηκε.

Η στολή της έμοιαζε με φιδιού.

" Βλέπετε η ιδιότητα αυτού του κιμέιν είναι να θεραπεύει αλλά δεν νομίζω να μου χρησιμεύσει για να κάνω ό, τι έχω σχεδιάσει, οπότε μην με παρεξηγήσετε έτσι;"μας είπε κλείνοντας μας το μάτι.

Αχ, δεν την άντεχα, ήθελα να της σπάσω κάθε οστό που είχε στο σώμα της!

Δεν είχαμε καταλάβει τι εννοούσε πως θα κάνει, αλλά σε λίγο θα το διαπιστώναμε.

Η Λελμούνα, χωρίς να έχει χτυπήσει ή στεναχωρηθεί με κάτι, τουλάχιστον έτσι νομίζω, άπλωσε την παλάμη της και έχυσε μέσα ένα δάκρυ.

Δεν ξέραμε τι έκανε, αλλά δεν θα μπορούσε να είναι καλό.

Όμως για κάποιο λόγο, όσο κι αν ήθελα να της επιτεθώ, δεν μπορούσα, ήταν σαν να είχα παραλύσει.