Ζόνες: Το Ξύπνημα της Καμιενέφ

Προσπαθώντας να προλάβω το μάθημα

Τελικά μετά από αρκετά λεπτά που έκανα λάθος στροφές έφτασα μπροστά στο άγαλμα μιας ελαφογοργόνας που κρατούσε ένα δόρυ.

Ο χάρτης μου έδειχνε ότι από εδώ θα έμπαινα στον κοιτώνα μου αλλά εγώ το μόνο που έβλεπα ήταν το άγαλμα.

" Πρέπει να του δείξεις το βραχιόλι" είπε μια φωνή από πίσω μου.

Γύρισα για να δω ποιός ήταν αλλά δεν είδα κανέναν μέσα στο σκοτάδι, αλλά αποφάσισα να μην δώσω σημασία.

Κι αν είχε δίκιο η φωνή;

Έτσι πλησίασα το άγαλμα και γου έδειξα το βραχιόλι, στην στιγμή αυτό κούνησε με ένα νεύμα το κεφάλι του και παραμέρισε για να φανεί ένα άνοιγμα σαν μικρή καμάρα που είχε ένα δόρυ με ένα ερπετόμορφο θαλάσσιο δράκο σκαλισμένα.

Πέρασα από κάτω και βρέθηκα σε ένα αρκετά ευρύχωρο ψηλοτάβανο δωμάτιο με θόλο, και τα παράθυρα που ήταν πολύ ψηλά, τα διαπερνούσε το σεληνόφως.

Ήταν κυκλικό και στρωμένο με μια μπλε μοκέτα με αναπαραστάσεις ενώ είχε και διάσπαρτα πολυθρόνες και μεγάλα μαξιλάρια και τραπέζια καμπυλά για να εφαρμόζουν στους κυκλικούς τοίχους.

Και ακριβώς απέναντι μου παρατήρησα μια σειρά από πόρτες με αρκετά μεγάλη απόσταση η μία από την άλλη που έπιανε όλο το δωμάτιο.

Η τέταρτη πόρτα στη σειρά που ήταν ακριβώς απέναντι μου έγραφε στην γλώσσα των γοργόνων:" γοργόνες" και ήταν βαμμένη σαν να ήταν η θάλασσα που γίνεται πιο σκούρα όσο βυθίζεσαι, στολισμένη με μαργαριτάρια και κοχύλια και στο κέντρο μια τρίαινα από πλατίνα.

Μόλις έκανα ένα ακόμα βήμα για να πιάσω το χερούλι είδα πως δεν υπήρχε.

Όμως σκόνταψα και παραπάτησα και με αυτό η πόρτα άνοιξε.

Μάλλον γιατί ήρθα πιο κοντά της υποθέτω.

Και βρέθηκα μέσα σε ένα δωμάτιο, ή μάλλον όχι, σε μία αίθουσα που ήταν σαν μια τεράστια εσωτερική κυκλική πισίνα.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί είχα αρκετή ώρα να αισθανθώ το νερό γύρω μου, βούτηξα.

Παρατήρησα σχεδόν αμέσως πως το νερό ήταν θαλασσινό, και αισθάνθηκα μία ανακούφιση.

Τουλάχιστον αν ήταν να μείνω εδώ, ας είναι άνετα!!!

Ήμουνα τόσο χαρούμενος που κολυμπούσα ξανά με την ουρά μου, μα καλά πως το κάνετε εσείς οι υπόλοιποι αυτό το περπάτημα, πραγματικά είναι μαζοχισμός.