Ζόνες: Το Ξύπνημα της Καμιενέφ

Αναθεωρώντας και Καταλαβαίνοντας ( νομίζω)

Νερ

Χωριστήκαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε στην πόλη για την κλέφτη της πυξίδας.

Πώς είχα επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο;

Ήμουν απλά ανεκδιήγητος, έπρεπε να είμαι πιο προσεκτικός, ήταν αντικείμενο που μου είχε εμπιστευθεί μια ΘΕΑ, στην κυριολεξία!

Και εγώ είχα πάει σαν τον ηλίθιο και άφησα να κλέψουν ένα από τα μόνα πράγματα που μπορούσαν να μας βοηθήσουν σε αυτήν την αποστολή, υπέροχα!

Φέρναμε σβούρες πέρα δώθε στο Κάιρο με την Έλεν προσπαθώντας να τον βρούμε με την οσμή και τη μορφή του.

Κάθε λίγο και λιγάκι η μυρωδιά άλλαζε κατεύθυνση, μέσα στον κόσμο ήταν δύσκολο κάποιος να μην πάρει λίγη από την μυρωδιά του καθενός.

Και εγώ και η Έλενεν ήδη είχαμε κουραστεί μετά από λίγη ώρα, ειδικά εγώ, αυτή η έλλειψη νερού είχε αρχίσει να με πειράζει.

Και η Έλενεν βέβαια δεν έδειχνε καλύτερα, δεν ήταν συνηθισμένη σε τόσο ηλιόλουστο καιρό.

Αλλά προσπαθούσαμε να κρατηθούμε και συνεχίζαμε το ψάξιμο.

" Ίσως αν μεταμορφωνόμασταν;"την ρώτησα, δεν θα ήταν τόσο κουραστικός αν ήμασταν μεταμορφωμένοι.

Εκείνη μου απάντησε πριν καλά καλά προλάβω να πω το το τελευταίο γράμμα της λέξης.

" Ξέρεις ότι αυτό δεν γίνεται, μπορεί να μας εντοπίσουν έτσι, επίσης με τα κιμέιν δεν θα έχουμε τις δυνάμεις μας και δεν θα μπορούμε να εντοπίσουμε αυτόν που πήρε την πυξίδα"μου απαντάει.

" Ναι, ενώ τώρα έχουμε κάνει τεράστια πρόοδο" λέω σχεδόν μέσα από τα δόντια μου και πάω να καθίσω στο πεζοδρόμιο.

Η Έλενεν σήκωσε αγανακτισμένη το κεφάλι στον ουρανό και ήρθε να κάτσει δίπλα μου.

" Μπορείς να μην γίνεσαι τόσο μελοδραματικός, θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα" μου είπε σε προσπάθεια να με παρηγορήσει.

Όσο και να προσπαθούσα δεν μπορούσα να της κρυφτώ, ήμασταν τα δύο μισά ενός σχεδίου, δεν ήμασταν απλά επονομαζόμενοι με τους τίτλους του Σάριελντ και της Σέιρενφ, μπορούσαμε να αισθανθούμε όπως ο άλλος από τους δυο μας, ήμασταν... ομάδα, για πολλές ζωές πριν και ακόμα περισσότερες αργότερα απ' ό, τι φανταζόμουν.

Τελικά βρήκα το κουράγιο που έψαχνα.

" Ε όχι λοιπόν, δεν είμαι μελοδραματικός, σκέφτομαι λογικά, ποιός είχε ευθύνη για την πυξίδα; Εγώ. Ποιός είχε πάνω του την πυξίδα; Εγώ. Και ποιος έχασε την πυξίδα; Εγώ!"είπα τελειώνοντας.