Ζόνες: Το Ξύπνημα της Καμιενέφ

45

Έλενεν

Συναντούσαμε επιτέλους τον πιθανό, ή μάλλον τους πιθανούς λόγους που είχαμε βρεθεί στο νησί της Ακουερίνια.

Οι τρεις τους περίμεναν την απάντηση του Νερ, ο οποίος, αν και για λίγο δίστασε, τους εξήγησε την κατάσταση, και συμπεριέλαβε ότι πριν από λίγη ώρα είχε πιει το φίλτρο της αλήθειας οπότε δεν μπορούσε να κρύψει τίποτα.

" Και τώρα από εμάς τι χρειάζεστε;"ρώτησε η γοργόνα τον Νερ, και εκείνος δεν έχασε στιγμή να της απαντήσει.

" Οι θρύλοι μιλάνε για τον καιρό πριν τα χαρμούναλ αποξενωθούν από τις υπόλοιπες Ζόνες, ότι αυτή ήταν η γέφυρα τους με τον υπόλοιπο κόσμο".

Όμως πήρε τον λόγο το ξωτικό αυτή την φορά.

" Έχουμε να ταξιδέψουμε πάνω από οκτώ χιλιάδες σελήνια σε αυτές τις θάλασσες, και ειδικά τα τελευταία χίλια σελήνια, ακόμα και με μία βουτιά στις ανατολικές παραλίες μπορείς να παρασυρθείς από τα ρεύματα και να χαθείς στο Ομιχλώδες Πέλαγος" εξήγησε εύστοχα το ξωτικό.

Αν ήταν να αποφασίζαμε τι θα κάναμε, έπρεπε κι εγώ να μιλήσω, εδώ και κάτι ώρες που ήμασταν στο νησί όλο άκουγα σουτ και σουτ.

Ε ΟΧΙ!

Μπορεί να γνώριζε αυτόν τον τόπο αλλά εγώ δεν θα καθόμουνα σαν τη γλάστρα, στο κάτω κάτω και για κάποιο λόγο έχω αυτό το στόμα, άμα είναι να μην το χρησιμοποιώ κιόλας...

" Δηλαδή δεν ξέρετε τι θα βρείτε εκεί;"τους ρώτησα.

" Όχι, δεν ξέρουμε".

Για πρώτη φορά είχε μιλήσει ο άντρας αυτός που μάλλον ήταν νεράιδα, και οι τρεις τους τόσο επιβλητικοί, έμοιαζαν με ηγέτες.

" Ναι αλλά κάπου δεν μπορεί να χρησιμεύσει και η πυξίδα σε αυτό;"πετάχτηκε η Μία.

" Γιατί, αφού η πυξίδα εκτέλεσε τον σκοπό της όταν βρήκαμε τον τρίτο κρυπτοκρύσταλλο, τώρα τι θα εντοπίσει;"απόρησε ο Κενάι.

" Πάντως λάμπει, κάτι θα σημαίνει αυτό, σωστά;"μας είπε και μίναμε και οι τρεις κάγκελο.

Ο Νερ είδε ότι η τσέπη του είχε λουστεί στο γαλάζιο φως, και έβγαλε την πυξίδα από εκεί.

Όταν την έβγαλε και την κράτησε στην παλάμη του το φως που σκορπούσε άρχισε να σχηματίζει κάτι.

Δεν ήμουν σίγουρη τι ακριβώς ήταν στην αρχή, αλλά μετά το είδα καλύτερα...

" Η Ακουερίνια, είναι ένα είδωλο του νησιού"είπε η γοργόνα των Τριάρχων.

"Και εκεί είμαστε εμείς"μας έδειξε ο Κενάι κάτι μικρά φωτάκια πάνω στον χάρτη.

Όμως υπήρχε ένα αρκετά μεγαλύτερο φως που τοποθετούνταν στην ανατολική θάλασσα του νησιού.

" Νομίζω ότι εκεί είναι ό, τι είναι"είπε η Μία, αφηρημένη από το φωτεινό είδωλο που παρουσιαζόταν μπροστά μας.

" Μα εκεί δεν είναι η χαμένη ήπειρος, δείχνει στην παραλία της Θέτις".

Ο Νερ είχε δίκιο, δεν μπορούσα να καταλάβω ούτε εγώ, μας έδειχνε ένα σημείο που ήταν ήδη γνωστό, και ήξερα καλά ότι δεν ήταν αυτό που ψάχναμε.

" Ίσως είναι κάποιος κώδικας για το πώς να πάμε ως εκεί" είπε ο Κενάι δείχνοντας τα φωτάκια και προσπαθούσε να σκεφτεί μοτίβα από κώδικες για να τον σπάσει.

Η Τριαχρία, τα τρία αυτά άτομα, τώρα κοιτούσαν σκεφτικά και το ξωτικό μετά από κάποια στιγμή, είχε έτοιμη τη απάντηση.

" Δεν είναι κώδικας, αλλά στοιχείο" μας λέει η Ράφαϊκ, έτσι όπως έμαθα ότι ονομαζόταν.

" Μην χάνουμε χρόνο, πάμε!"μας είπε η Μία και αφού υποκλιθήκαμε στους τρεις τους φύγαμε τρέχοντας, ο Κενάι κουβαλώντας τον σάκο, ο Νερ την πυξίδα που μας έδειχνε να κινούμαστε πάνω στον χάρτη της Ακουερίνια και εγώ και η Μία ελέγχαμε αν μας κινηγούσε κάποιος, γιατί ποτέ δεν ξέρεις.

Τώρα προείχε να φτάσουμε σε αυτήν την παραλία.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•
Γεια guys, με συγχωρείτε για τη μικρή περιεκτικότητα αυτού του κεφαλαίου και πραγματικά θα προσπαθήσω να επανορθώσω με το επόμενο, το οποίο, πάντα χωρίς όρκους ή υποσχέσεις ή ό, τι άλλο σας γράφω συνήθως, θα ανέβει αύριο, και πλησιάζουμε σε κάτι μέρες τα πενήντα κεφάλαια, χαίρομαι που σας έχω μαζί μου σε αυτό το ταξίδι από την στιγμή που η ιστορία, ή μάλλον ο κόσμος αυτός, ξεκίνησε.

Μέχρι το επόμενο...

Τα λέμε...