Ζόνες: Το Ξύπνημα της Καμιενέφ

Σας μιλώ για εμένα

Κενάι

Γεια σας, τι μου κάνετε; Λοιπόν νομίζω ότι ο Νερ σας κούρασε αρκετά με τα δικά του δράματα, ήρθε η ώρα να μάθετε και για μένα πράγματα.

Α ναι, ξέχασα να σας πω ποιός είμαι.

Με λένε Κενάι και είμαι ξωτικό των δασών.

Είμαι μόλις 106 σεληνίων , δηλαδή έφηβος για τα ξωτικά, μιας και το όριο ηλικίας μας είναι μέχρι 100. 000 σελήνια.

  Επίσης είμαι πρίγκιπας του Λευκού Βασιλείου της Ζόνης της φύσης και μένω στην πρωτεύουσα του, στο Βένλιαρ, μαζί με τον μπαμπά και την θετή αδελφή μου, με έχει επιλέξει το λευκό άνθος που είναι βασιλικό σύμβολο και κρατάει την δύναμη της Βένλια, της λευκής τίγρης και θεάς της γαλήνης, της διαύγειας​ και της αποφασιστικότητας, ενσάρκωση της Σάρλια, θεάς της βλάστησης και τέλος μπορώ να δαμάζω ένα από τα έντεκα στοιχεία, την βλάστηση.

Τώρα σίγουρα θα σκέφτεστε ότι η ιστορία μου έχει πολλά κοινά με του Νερ, που όντως έχει και θα σας κάνω εμφανή τα κοινά μας.

Και οι δύο χάσαμε την μητέρα σε μικρή ηλικία εξαιτίας του Ραΐντο, τα βασίλεια μας είναι εναντίον του Ραΐντο και ακόμα αντιστέκονται, και οι δύο συνδεόμαστε με μια θεότητα και είμαστε από βασιλική οικογένεια. 

Επίσης το βασίλειο μας είναι σχετικά απομονωμένο από τα υπόλοιπα βασίλεια της Ζόνης της Φύσης.

Βλέπετε τα ξωτικά γενικώς δεν είναι από τα πιο κοινωνικά μαγικά πλάσματα στις Ζόνες με τα υπόλοιπα μαγικά πλάσματα, ας πούμε πως είμαστε λίγο υπεράνω, τι να κάνουμε;

  Και τώρα πάμε στα πρόσφατα.

Λοιπόν το προηγούμενο φεγγάρι είχαμε φασαρίες λόγο του ότι η Σελινίνφε, η αδελφή μου, έμαθε πως την είχαμε υιοθετήσει και πως δεν είμαστε η πραγματική της οικογένεια.

Από τότε φαίνεται να είναι σχετικά απομακρυσμένη, δεν μας μιλάει πολύ πια.

  Έτσι ο μπαμπάς ήταν σκεφτικός και δεν ήξερε τι να κάνει για να την ηρεμήσει.

Βλέπετε εδώ που τα λέμε η Σελινίνφε ποτέ δεν έμοιαζε με αδελφή μου γιατί δεν είναι καν ξωτικό αλλά δρακάνθρωπος που μπορεί να δαμάζει την φωτιά.

Όμως τώρα μάλλον εσείς καίγεστε να μάθετε πώς βρέθηκα στον Ναό των Κιμέιν.

Όλα ξεκίνησαν με ένα όνειρο που είχα.

Ήταν μια νεράιδα, δεν μπορούσα να δω καλά τα χαρακτηριστικά της αλλά ήταν νεράιδα και σχημάτισε ένα σύμβολο στον αέρα, έναν κύκλο με μια κυματιστή γραμμή στην μέση που τον χώριζε σε δύο κομμάτια.

  Και μετά άρχισε να ψιθυρίζει"
Έλα, έλα" και μετά ξύπνησα.

Και έτσι αρχίζει η δίκη μου περιπέτεια.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

Γεια σας, συγνώμη για την μικρή καθυστέρηση, επίσης το κεφάλαιο είναι νομίζω σχετικά μικρό αλλά νομίζω ενδιαφέρον, ειδικά για την Δόμνα ( το ξέρω ότι το διαβάζεις αυτό τώρα και ελπίζω να σου άρεσε). Ελπίζω αυτό το κεφάλαιο να σας άρεσε ή έστω να σας κέντρισε το ενδιαφέρον αν και σχετικά μικρό. Αν σας άρεσε μπορείτε να ψηφίσετε και μετά, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΏ, γράψτε και κανένα σχόλιο, θέλω πολύ να μάθω την γνώμη σας για το κεφάλαιο ή γενικά για την πορεία του βιβλίου μέχρι τώρα!!!!!