Ζόνες: Το Ξύπνημα της Καμιενέφ

Δύο κουβέντες από εδώ και από 'κει

Έλενεν

Η πύλη μας έβγαλε κατευθείαν μπροστά από την σπηλιά, η οποία στα βάθη της έκρυβε την είσοδο στον Ναό των Κιμέιν. Για λίγο, έτσι όπως έβλεπα  την σπηλιά, με το φως του ήλιου που χάραζε, και τις ανάσες μας να φαίνονται στην κρύα νυχτερινή έρημο, νόμιζα ότι προς στιγμήν δεν είχε αλλάξει τίποτα, δεν είχαμε φύγει ποτέ, άσχετα αν είχαν περάσει περίπου δύο βασανιστικά φεγγάρια.

Προχωρήσαμε μπαίνοντας στο σκοτεινό σπήλαιο. Τα τοιχώματα, οι σταλαγμίτες, οι σταλακτίτες, όλα φαίνονταν να είχαν λαξευτεί από αγνό σκοτάδι μέσα στην ολιγόφωτη σπηλιά.

Κάτι ένιωθα, το ήξερα. Δεν μου κολλούσε. Δεν ήμουν σίγουρη πως να το περιγράψω αλλά κάτι ήταν... διαφορετικό. Αν και φαινόταν να μην έχει αλλάξει κάτι, το διαισθανόμουν, σαν προειδοποίηση, ή μάλλον σαν... προετοιμασία για κάτι.

"Το νιώθετε κι εσείς, σωστά;"ρώτησε ο Κενάι τους τρεις μας. Άρα δεν ήταν στην φαντασία μου.

" Νομίζω η ενέργεια εδώ έχει... υποχωρήσει"είπε ο Νερ μυρίζοντας τον αέρα γύρω μας. Για μία γοργόνα ήταν πιο εύκολο να διαισθανθεί πόσο υψηλό ή χαμηλό είναι το επίπεδο της ενέργειας.

" Δεν υποτίθεται ότι όλο το συγκρότημα του Ναού προστατεύεται από ξόρκια ηλικίας έξι χιλιάδων σεληνίων;"αναρωτήθηκε η Μία και όντως, είχε δίκιο, τα ξόρκια που προστάτευαν τον Ναό ήταν αρχαία, κανονικά ο χώρος θα έπρεπε να αποπνέει την δύναμη αυτών των ξορκιών. Όμως η ισχύς ήταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο.

Μετά από λίγο ακόμα περπάτημα είχαμε φτάσει σε ένα ίσιο τοίχωμα, που η μόνη του ατέλεια ήταν ένας βράχος που προεξείχε. Ο Κενάι ακούμπησε το αριστερό του χέρι πάνω του, και μέσα από μία λάμψη ο τοίχος εξαφανήστηκε και μας αποκαλύφθηκε, ο Ναός των Κιμέιν.

Κάναμε ένα βήμα για να κατευθυνθούμε στον Ναό. Πριν καν προλάβουμε να πλησιάσουμε και να βγούμε από την σπηλιά, συνέβη κάτι... απρόβλεπτο. Μας όρμηξαν διάφοροι, άλλοι ήταν μεταμορφωμένοι με την Πνευματική και άλλοι με την Ψυχική Μεταμόρφωση. Μας είχαν ακινητοποιήσει και δεν είχαμε φέρει αντίσταση, εγώ τουλάχιστον, είχα καταλάβει ότι δεν μας συνέφερε να τσακωθούμε μαζί τους αν ήταν να βοηθούσαμε ο ένας τον άλλο.

Μπροστά μας στέκεται μία κοπέλα με στολή λύκου, λευκή κατά κύριο λόγο, με τα μαχαίρια της να έχουν βγει σαν νύχια ενός πολύ μεγάλου και θυμωμένου ζώου.

"Κένι;"ρώτησε η Σελινίνφε και έβαλε μέσα τα αιχμηρά της μαχαίρια. Φαινόταν σαν να μας περνούσε όλους από μικροσκόπιο, όπως και όλοι οι άλλοι βέβαια.