Ζόνες: Το Ξύπνημα της Καμιενέφ

Μην αρκείσε στον κλιματισμό

Νερ

Πράγματι δεν μπορούσα να το πιστέψω!

Τόσο καιρό φανταζόμουν ότι θα είχε κάποιου είδους μυστήριου παρελθόντος αλλά αυτό δεν μπορούσα να το φανταστώ με τίποτα!

Είχε υπομείνει από τόσο μικρή ηλικία τόσες κακουχίες που θα πρέπει να την είχαν σημαδέψει ως παιδί και ακόμα κι έτσι έβρισκε την δύναμη να πολεμήσει, δεν ήξερα πολλούς οι οποίοι θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό.

***

Είχαμε κοιμηθεί ο ένας πάνω στον άλλον, και ξυπνήσαμε από την ζέστη που επικρατούσε γύρω μας.

Και με την ευκαιρία συνεχίσαμε το ταξίδι μας, περπατώντας στην έρημο εγώ, ενώ ο Κενάι ή τα κορίτσια πετάγονταν έως ψηλά στον ουρανό για να δροσιστούν και ξανακατέβαιναν.

Αλλά όχι, εγώ εκεί, καθηλωμένος στο αμμώδες έδαφος, επειδή δεν προνόησαν να έχουν όλα τα είδη των γοργόνων τις ίδιες δυνατότητες!

Βέβαια δε λέω, τα κορίτσια, μέσα σε μπάλες σκιών φυλάκιζαν σύννεφα από ψηλά και εγώ απεστράγγιζα το νερό από μέσα τους όταν τα κατέβαζαν κάτω.

Ήταν πραγματικά σωστό μαρτύριο για ένα πλάσμα της θάλασσας να έπρεπε να υποστεί όλη αυτή την ξεραΐλα!

Όταν θα γύριζα στον κοιτώνα μου θα έπρεπε επειγόντως να βρω που είχα βάλει το ενυδατικό εκχύλισμα για τα λέπια και τα πτερύγια μου.

Τι;

Και τα μαγικά πλάσματα χρειαζόμαστε περιποίηση ξέρετε!

Αν και μου ήταν δύσκολο, και παρόλες τις προσπάθειες που έκανα να με δροσίσω με ξόρκια όπως το μία ασπίδα καύσωνα ας πούμε, δεν πετύχαινε, και αν και κόντευα να γίνω γοργόνος στη γάστρα προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στο διάβασμα της πυξίδας.

Και έτσι περάσαμε τις επόμενες τρεις μέρες, με λίγες στάσεις για μόνο μία ώρα σε μία πόλη ή αν ήμασταν πιο τυχεροί σε μία όαση, τα τέρατα δεν μας έλειψαν από το ταξίδι και είχαμε εξαντλήσει την κάθε στοιχειακή, ψυχική και φυλετική ενέργεια που είχαμε για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.

Όμως το ένιωθα ότι πλησιάζαμε, σε μία μέρα θα ήμασταν εκεί πίστευα.

Και τελικά είχα δίκιο.