Ζόνες: Το Ξύπνημα της Καμιενέφ

Κάμι

Έλενεν

Και ο τελευταίος δεσμός μαζί του είχε χαθεί. Μπορεί να μην τον είχα γνωρίσει ποτέ. Αλλά από μικρή ήξερα ότι τουλάχιστον αυτό το χρώμα ήταν δικό του.

Πιθανώς θα ακούγεται πολύ ασήμαντο. Και δεν σας αδικώ. Όντως, επρόκειτο μόνο για μαλλιά. Αλλά...μου άρεσε που ακόμα και αυτό, κάτι ασήμαντο έστω, με συνέδεε μαζί του.

Όμως για να πετύχω σαν Σέιρενφ έπρεπε να βάλω στην άκρη τις δικές μου επιθυμίες. Ο κόσμος είχε ανάγκη να προστατευτεί από κάποια, γιατί το " από κάποιον" εγώ στο στόμα μου δεν το βάζω ενώ είμαι γυναίκα.

Ήξερα πράγματα που είχαν κάνει προηγούμενες ζωές μου. Κάποια ήταν προς το συμφέρον του κόσμου. Άλλα πάλι σχεδόν τον κατέστρεψαν.

Ακόμα και η Ίνιπες. Η Ιστορία αναφέρει ότι η Ίνιπες στον Πόλεμο της Γεώδους Αυτοκρατορίας, το μόνο που έκανε ήταν να κλέψει έναν χειρόγραφο πάπυρο που ήταν κειμήλιο από τον αποικισμό των μαγικών πλασμάτων στις Ζόνες, όταν η Γη των Θεών καταστράφηκε.

Αλλά κανείς δεν ξέρει αν ισχύει. Και δυστυχώς μπορώ να καλώ τις ζωές μου μόνο για να με συμβουλέψουν, δεν μπορούσα να κάνω τέτοιες ερωτήσεις.

Τώρα αυτό που έπρεπε να κάνουμε ήταν απλό. Έπρεπε να ενεργοποιήσω με μία απλή εντολή το ξόρκι για την μείωση της απόστασης.

Όμως ήμουν ακόμα αρκετά αδύναμη, χρειαζόμουν χρόνο για να επανέλθει η ενέργεια μου στα φυσιολογικά της. Έτσι και ζήτησα από τον Νερ να εκτελέσει το ξόρκι.

Εγώ η Μία και ο Κενάι σχηματίσαμε έναν κύκλο γύρω από τον Νερ, και πιαστήκαμε χέρι χέρι. Ο Νερ, που βρισκόταν στο κέντρο αυτού του κύκλου, πήρε πρώτα μια ανάσα, άνοιξε τα μάτια του και πρόφερε την εντολή:"Αράν-εν" και έτσι το ξόρκι το οποίο μου είχε στοιχίσει κάτι που αγαπούσα, ενεργοποιήθηκε.

Στην αρχή δεν το καταλαβαίναμε.

Περπατούσαμε και βρισκόμασταν σε ένα διαφορετικό τοπίο από αυτό που είχαμε δει ένα βήμα πριν.

Σε λιγότερο από δύο ώρες είχαμε φτάσει στο βόρειο τμήμα της ηπείρου και κοντεύαμε για τα βουνά.

Αν και προχωρούσαμε τόσο γρήγορα, και η κούραση που μας βάραινε δεν ήταν λίγη. Μπορεί να μπορούσαμε να διασχίσουμε μέχρι και τον ωκεανό περπατώντας με αυτό το ξόρκι, αλλά τραβούσε τόση ενέργεια από το σώμα μας.

Και τα τοπία που βλέπαμε δεν βοηθούσαν καθόλου στην διάθεση μας.

Η γη ήταν, τελείως άνυδρη, κάπου κάπου βρίσκαμε μέχρι και σκελετούς διαφόρων ζώων. Αυτό που δεν μπορούσα να καταλάβω ήταν, αφού τα χαρμούναλ είχαν εκλείψει, όμως τουλάχιστον όλη η υπόλοιπη ζωή αυτής της ηπείρου δεν ήταν λογικό να μην είχε γλυτώσει.