Biglang naalimpungatan si Jelly sa pagkakahiga sa kama ng may maramdamang may lumalakad sa kanyang paanan. Nagulat sya nang pag mulat ng kanyang mata ay nakita nya si Vannie na nakatayo sa paanan ng bed na hinihigaan nya.
Iniikot nya ang kanyang paningin sa kinaroroonang malaki at modernong kwarto na halatang musician ang may-ari dahil sa dami ng wall decors na it's either may G-clef, music note o kaya'y gitara.
"Anong nangyari sa akin, Vannie? Nasaan ako?" Tanong nya kay Vannie sabay pinilit na umupo.
"Wag kang mag-alala, nandito ka sa pad ni JM, nawalan ka daw kasi ng malay kanina sabi ni JM eh hindi nya alam kung saan ka dadalhin. Tutal malapit ito sa La Esfera dito ka na lang nya dinala. Nag-alala nga kami sa'yo. Kumusta na pakiramdam mo?"
"Okay naman.." Biglang napahawak sa medyo masakit na ulo." I just have a slight headache but I'm fine, don't worry." She said.
"Buti naman. Tawagin ko lang si JM ha, sabihin ko gising ka na." Vannie replied.
"Oh no, don't call him na lang. I'll go out there now." Jelly insisted.
"Sure ka ba? Baka dapat magpahinga ka muna." Vannie wanted to be sure that Jelly is really okay.
"Yes, I'm so sure." Jelly said as she stepped out of the bed.
Nagmamadali si Vannie na inalalayan si Jelly.
"Thanks Vannie, you're so kind." Jelly commented.
"No problem, Jelly. Basta kase mahal... mahalaga kay JM, mahalaga na rin sa kin..." Muntik nang masabi ni Vannie ang totoong feelings ni JM para kay Jelly.
"Ganun ba?" At ngumiti si Jelly. Thanks talaga sa concern ha. Sobrang na-aapreciate ko yun.
At sabay na silang lumabas ng kwarto dalawa.
Nakaupo si JM sa couch habang nagbubuklat ng magazine nang lumabas si Jelly at Vannie. Napalingon sya nang mapansin na papalapit ang dalawa. Kitang-kita sa mukha nya ang excitement nang makita si Jelly.
"Oh hi Jelly! I'm happy that you're already okay. Don't worry nga pala kase sinabi ko na kay Tita Jill at Tito Jim na nandito ka. Medyo nag-alala sila but I assure them na you'll be fine and sabi ko sa kanila na ihahatid kita pag nagising ka na." Pinalabas na naman ang kanyang dimple habang ang simpatikong ngiti ay parang hindi mawala-wala sa mukha.
Tumingin si Jelly sa kanyang relo at 11 na pala nang gabi. "Uhmmm, JM, if you don't mind, pwede na ba akong magpahatid sa bahay namin?" Nahihiyang tanong ni Jelly sabay tingin kay Vannie na ngumiti naman.
"Su-sure.. not a problem. But are you sure, okay ka na talaga?" Hesitant na tanong ni JM
Yes, I'm sure." Sabay ngiti nang matipid.
Maya-maya ay nagpaalam lang ang dalawa kay Vannie at lumabas na sila sa condo unit. Sa elevator ay hindi nag-uusap ang dalawa hanggang sa makarating sila sa parking sa Ground floor. Hanggang sa makasakay sa kotse ay hindi pa din nag-uusap ang dalawa.
Nabasag lang ang katahimikan nang magsalita si Jelly. "Thanks again JM. I don't know how could I thank you more. But... I have a question... how did you know that I was there?" Mahinang tanong ni Jelly.
"Yun ba?..." Hindi alam ni JM kung ano ang dapat nyang isagot kay Jelly. Pero maya-maya'y nahanap din ang mga words na dapat nyang sabihin. "Someone phoned me. Hindi ko nga lang kilala. Sinabi na nandun ka so kaagad naman ako nagpunta." Atubiling sagot ni JM
Pakiramdam ni Jelly ay hindi sapat ang sagot ni JM pero hindi na sya muling nagtanong. Tumahimik na lang sya hanggang sa nakarating sila sa subdivision nila nang hindi na muling nag-usap.
Nagpasalamat ang mga parents ni Jelly dahil naihatid nang maayos ni JM ang kanilang anak.
Sa pagkakataong iyon ay alam ng mga magulang na hindi pa handa si Jelly na pag-usapan kung anuman ang nangyari kaya't pinabayaan muna nila si Jelly sa pagiging tahimik nito. Nang magpaalam ang anak na gusto nang pumunta sa kwarto nya ay niyakap muna nila ito at pinabayaan nang makapagpahinga.
Pagdating sa kanyang kwarto ay naupo si Jelly sa kanyang kama. Bigla syang napatingin sa kanyang sidetable kung saan nandoon ang picture nilang dalawa ni Vince. PInagmasdan nya ito at maya-maya ay hinawakan. He touched Vince's face in the photo. Bigla na lang napahagulhol si Jelly.
"Why do you have to leave me, Vince? Kung anuman ang reason mo, you're so unfair! I hate you so much!" Humihikbi sa pag-iyak si Jelly. "I don't know what your reason is, but whatever it is, you are very unfair. I don't deserve this..." Galit sya nang mga oras na iyon kay Vince pero hindi pa din nya napigil na yakapin ang picture nito. Maya-maya ay may kinuha sya sa bulsa. It's the necklace na iniwan ni Vince sa table kanina. Lalo syang napaiyak. Inilagay nya ang kamay na may hawak sa kwintas sa tapat ng kanyang dibdib habang umiiyak.
Habang umiiyak si Jelly nang mga oras na iyon ay hindi nya alam na kasalukuyan nang nasa Jet Medical Flight si Vince papuntang America habang nakakabit ang mga aparatus sa kanya. Umiiyak na nakahawak sa kanyang kamay ang kanyang mommy habang nagdadasal ito.
SONG: "Can't Cry Hard Enough"
I'm gonna live my life
Like every day's the last
Without a simple goodbye
It all goes by so fast
And now that you've gone
I can't cry hard enough
No, I can't cry hard enough
For you to hear me now
Gonna open my eyes
And see for the first time
I let go of you like
A child letting go of his kite
There it goes, up in the sky
There it goes, beyond the clouds
For no reason why
I can't cry hard enough
No, I can't cry hard enough
For you to hear me now
Gonna look back in vain
And see you standing there
When all that remains
Is an empty chair
And now that you've gone
I can't cry hard enough
No, I can't cry hard enough
For you to hear me now
There it goes, up in the sky
There it goes, beyond the clouds
For no reason why
I can't cry hard enough
No, I can't cry hard enough
For you to hear me now
And now that you've gone
I can't cry hard enough
No, I can't cry hard enough
For you to hear me now
TO BE CONTINUED...
Ano na kayang mangyayari sa ating mga bida? May happy ending pa kayang naghihintay sa tambalang Jelly-Vince ngayong meron na namang di inaasahang pangyayari sa buhay nila? May pag-asa kayang maka-eksena si JM sa relasyon ng dalawa? Hanggang kelan susubukin ang pagmamahalan Vince and Jelly? ABANGAN!!!
BINABASA MO ANG
My Last Mr. J | #Wattys2017
RomanceFinding the right one is just like putting up together a complicated set of puzzle pieces... Sometimes, you'll find yourself trying to fit in a wrong place where your brain wants you to go to.. so that makes the whole process difficult... But you'll...
