Toprağın kokusunu ciğerlerime çektim. Ait olduğum yerden çok uzaktaydım, bu ev bana ait değildi. Yerine oturmayan bazı şeyler vardı.
Ben Suçlu değilim, onlar Suçlu.
Bu hayatı yaşamam benim Suçum değil.
Bu hayata katlanmamda benim Suçum değil.
Suç...
Bölüme başlamadan yıldızı parlatırsınız değil mi? Ne demişler yıldızlar parlayınca daha güzel.
Satır aralarına "Aiyana" yazabilirsiniz.
Keyifli okumalar:)
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5.BÖLÜM | DAVET GECESİ
Doğruldum, yanaklarımın kıpkırmızı olduğuna eminim. Etrafa baktım, sonrasında Savaş'a gözlerimi kaçırarak baktım.
"Teşekkür ederim, sen tutmasaydın yere düşecektim." Dedim, Savaş teşekkürümü duymamış gibi yaptı. Poşetleri yerden almaya başladı.
Kahretsin!
Oradaydı, etrafa saçılmış. Savaş bunu maalesef ki görmüştü. Ben utançtan köşe olmuşken, başını kaldırdı. Bende ona baktım, yüzünde alayvari bir ifade vardı.
"Kırmızı," Daha fazla konuşmasına izin vermedim, kalan poşetleri aldım.
"Hadi gidelim."
"Gidelim, bakalım." Dedi, ben önden Savaş arkadan gelmeye başladı. İki üç adım daha attıktan sonra bana yetişmişti.
O bacaklar bende olsa, maraton bile koşarım.
Yüzüne bakmayarak, yürümeye devam ettim. AVM'den dışarıya çıktığımızda, derin bir nefes aldım. Hava burada çok sıcaktı, aldığımız nefesler bile ciğerlerime yetmiyor.
Savaş'ın arabayı park ettiği yere kadar sessizce yürüdük. Arabanın bagajının önüne geldiğimizde ise Savaş bagajı açtı, bende elimdeki poşetleri koydum. Hızlı adımlar ile kendi oturduğum tarafa geldim. Kapıyı açmak için kulpunu çekiştirdim fakat açılmadı.
Savaş'ı beklemek zorunda kaldım. Bagajını kapattıktan sonra kapıları açtı. Kilidin açılma sesini duyduğum an hemen bindim. Savaş ile fazlada yüz göz olmak istemiyorum.
O da bindikten sonra, arabayı çalıştırdı. Aramızda ki sessizliği ego depolamış varlık bozdu.
"Akşama bir davete, davetliyiz. Hazırlan." Başka da bir şey demedi, yola dikkatlice bakmaya başladı. Meraklı bakışlarım ile suratına baktım
"Ne daveti?"
"İş," Kısa cevaplar vermeye bayılıyor. Bende başka bir soru sormadım. Dışarıyı izlemeye başladım. Ağaçları, arabaları, telaş içerisinde ki insanları.
Derin sessizliği bu seferde Savaş'ın telefonu bozdu. Arayan kişiye kısa bir bakış atıp, yana kaydırdı.
"Söyle." Dinlememiş gibi yaptım fakat dinlemeye başladım. Gözlerinin üzerimde olduğunu hissedince suratına baktım, başımı ne var der gibi iki yana salladım.
