Toprağın kokusunu ciğerlerime çektim. Ait olduğum yerden çok uzaktaydım, bu ev bana ait değildi. Yerine oturmayan bazı şeyler vardı.
Ben Suçlu değilim, onlar Suçlu.
Bu hayatı yaşamam benim Suçum değil.
Bu hayata katlanmamda benim Suçum değil.
Suç...
"Evde canım çok sıkılıyor." O evde beni boğan, rahatız eden bir şeyler var. Savaş yüzümde saniyelik bir bakış gezindirdi.
"Nisa, eve git." Kaşlarımı çattım. Savaş'a cevap vermeden, eve doğru yürümeye başladım. Önümde ne varsa ayağımla tekme savurdum.
Buraya geleli çok bir zaman olmamıştı ama, bu adam neden bana böyle davranıyor? Bir soğuk, sonra bir anda cana yakın. Bazen anlamakta güçlük çekiyorum. Telefonuma gelen bildirim sesi ile cebimden çıkardım. Mesaj Barış'tan dı.
"Merhaba, Nisa. Yarın Edebiyat öğretmeni Deniz gelecek. İyi çalışmalar."
Birbu eksikti. Her şey üst üste geliyor sende gel. Eve doğru, telefona bakarak ilerledim. Barış'a cevap yazıyordum.
"Tamam, teşekkür ederim."
Yazıp, gönderdim. Telefonu geri cebime koyduğumda, önüme dilenci gibi bir kadın çıkmıştı. Aniden geldiği için bir kaç adım geri gittim. Çığlık atmamak için zor duruyorum.
"Allah rızası için..." Etrafına baktı, gözlerinde farklı bir şey vardı. Hırs gibi...
Geri geri gitmeye başladım.
"Üzerimde para yok." Elini açtı. Arkasına bakarak, üzerime geldi. Bu sokakta kimse mi olmaz?
"YALAN SÖYLEME!" Bir anda bağırması ile irkildim. Aynı onun gibi davranmam gerek. Geri gitmek yerine tam karşısında durdum.
"Sana yok diyorum, anlamıyor musun?" Elini aşağıya indirip, sessizce cümlesini devam ettirdi.
"Benden sana zarar gelmez. O evden kaç, kurtul! Ölüm ile burun burunasın, kaç kurtul!" Dedikten hemen sonra, koşar adımlar ile yanımdan uzaklaştı. Arkasından koşarak, bağırdım.
"BEKLE!" Benden çok hızlı koşuyordu. Köşeye döndüğünde gözden kayboldu.
Derin bir nefes alarak, düşünmeye başladım. "O evden kaç, kurtul!" Beynimin içinde bu sözler dönüp durdu. Bu sokakta daha fazla durmak istemediğim için, koşar adımlar ile eve gittim.
