Toprağın kokusunu ciğerlerime çektim. Ait olduğum yerden çok uzaktaydım, bu ev bana ait değildi. Yerine oturmayan bazı şeyler vardı.
Ben Suçlu değilim, onlar Suçlu.
Bu hayatı yaşamam benim Suçum değil.
Bu hayata katlanmamda benim Suçum değil.
Suç...
Bölüme başlamadan küçük yıldızımızı parlatmayı unutmayalım.
Kırmızı kalplerinizi bu satıra doldurabilirsiniz.
Keyifli okumalar, dilerim.
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
25.BÖLÜM | EVE DÖNÜŞ
Nefret.
Üzülmek.
Kıskanmak.
Hangi duygu bilmiyorum. Şu anda tek bildiğim bir şey var. Kalbim acıyor. Daha fazla bakmak istemediğim için, koşarak oradan uzaklaştım. Yanaklarımdan aşağıya yaşlar süzülüyordu umursamadım.
"Neden ağlıyorsun, salak!" Koşmaktan, bacaklarım ağrıdığı için durdum. Durduğum an birisi kolumdan tutup kendine çekti.
"BIRAK BENİ!" Göğsüne vurmaya başladım. Savaş, arkamdaki ağaca sırtımı yasladı. Elini başımın üzerine koyup, yüzüme yaklaştı.
"BIRAK BENİ, SON KEZ UYARIYORUM!" Gözlerine bütün sinirim ile bakıyordum.
"Ben öpmedim, kendisi öptü. Zaten hemen geri çekildim." Derin bir nefes aldım.
"Beni ilgilendirmez! Kiminle, nerede, ne yaptığın. Açıklamana gerek yok." Savaş, yüzüme birazcık daha yaklaştığında, kafamı geriye bastırdım.
"Ben açıklamak istiyorum." Dedi, sonrasında dudaklarıma baktı. Başımı sağ tarafıma çevirdim. O dudaklar bir başkasına değdi mi, değdi.
Savaş, bu seferde sağ tarafa başını götürdü.
"Konuşabilir miyiz, dedi. Bende kabul ettim. Nereden bilebilirim, böyle bir şey yapacağını?" Başımı hırsla çevirdim. Bu ani hareket ile Savaş'ın dudaklarına temas etmişti, dudaklarım!
Ağzımı açıp tek kelime edemedim. Dudaklarının üzerinde duruyordu, dudaklarım. Savaş belimden tutarak kendine, bastırdı.
"Nisa." Gözlerimi kapattım. Her konuştuğunda, dudakları değiyordu. Bu benim içimin değişik olmasına neden oluyordu. Bir elini boynuma doladı. Baş parmağı ile okşamaya başladı. Dur demem lazım, çekilmem lazım!
Gözlerimi açtım. Savaş'ı göğsünden itip, ondan uzaklaştım. Bu yaptığıma şaşırmadı. Beni biraz olsun tanımışsa anlamıştır.
"Ben çadıra gidiyorum. Sende o kızın yanına git." Son sözümü de söyledikten sonra yürümeye başladım. Arkamdan adım sesleri geliyordu.
"Benim gidebileceğim, tek bir kız var." Arkamı hızlıca dönüp, hesap sorar gibi bir bakış attım.
"Kimmiş?" Ellerini cebine koydu, muzip bir ifade ile cevap verdi.
