Toprağın kokusunu ciğerlerime çektim. Ait olduğum yerden çok uzaktaydım, bu ev bana ait değildi. Yerine oturmayan bazı şeyler vardı.
Ben Suçlu değilim, onlar Suçlu.
Bu hayatı yaşamam benim Suçum değil.
Bu hayata katlanmamda benim Suçum değil.
Suç...
Bölüme başlamadan küçük yıldızımızı parlatmayı unutmayalım, sönük kalmasın.
Kırmızı kalplerinizi bu satıra alalım.
Başlama tarih ve saatlerinizi de buraya.
Ne kadar çok yorum ve oy gelirse bir diğer ki bölüm o kadar erken gelir.
Keyifli okumalar, canımın içleri. <3
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
31.BÖLÜM | YENİDEN
Ve sonra yağmur bir daha eskisi gibi yağmaz oldu. Ellerini yağmurun her bir damlasını yakalamak için uğraşmaz, sadece yürür, geçer oldu.
Aşk.
Aylar öncesine kadar belkide hissettiğim şey buydu. Kalbimi bir kişinin eline vermeye ne kadarda meraklıymışım. Şimdiki aklım olsa, bu yanlışı asla yapmam. İçimde sönmesi mümkün olmayan bir ateş var. Her gün daha da harmanlanan, ateş.
Her şeye sebep olan o kadın, şimdi soğuk bir morg'ta. O soğuk yerde bedenin uzuvları soğukta, ondan sonra da hak ettiği yere, toprağın altına.
Üzülüyor muyum? Hayır.
Bana yaşattığı şeyleri hafızamdan silecek değilim. Nede olsa silgi değilim ki, kalemle yanlış yazılan bir yeri hemencecik sileyim.
Şimdi kendi hayatımı, kendim kurdum. Yeni bir hayatım oldu, yeni insanlar ve yeni mekanlar. Aklımın ve kalbimin köşesinde her daim birileri yer etmişti. Bunu söküp çıkaramadım, belkide yapmak istemedim.
Sallanan sandalyem, bir ileri hemen sonrasında geri gitmeye başladı. Sıcak kahvenin ağzıma verdiği güzel tat ile bedenim mayışmaya başladı. İçerisi sessiz ve karanlıktı, yaklaşık kaç aydır bu ortamdan haz aldığımı hatırlamıyorum. Dışarıda yağmur o kadar güzel yağıyordu ki, cama düşen damlaları aşağıya doğru kendince bir yol çiziyordu. Omuzlarıma gelen saçlarım boynumu kaşındırmaya başlayınca, usulca kaşıdım.
Dış kapının olduğu taraftan, kapının açılma sesi kulaklarıma doldu. Başımı o tarafa çevirdim. Gelen kişiyi gördüğümde, hemen ayağa kalktım. Bu ani refleksim ile başım döndü, gözlerim karardı ama saniyesinde geçti.
"Hoş geldin." Anahtarını askılığın küçük bölmesine koydu, ceketini koltuğun üzerine bıraktı. Sonrasında dibime kadar gelip yanağımdan hayali bir makas aldı.
"Hoş buldum, güzelim." Atakan, o gün evden koşarak ayrıldığımda karşıma çıkan bana yardım eden insan, gülümsedim. Otuz iki dişim çıkacak şekilde.
"Aç mısın, bir şeyler hazırlayayım mı?" Gömleğinin ilk üç düğmesini açıp, kendini siyah kanepenin üzerine bıraktı.
"Yerim ben güzelim, sen ilaçlarını içtin mi?" Başımı onaylar bir şekilde salladım. Benim üzerime çok titriyordu, beni düşünmesi çok güzel hissettiriyordu.
