Toprağın kokusunu ciğerlerime çektim. Ait olduğum yerden çok uzaktaydım, bu ev bana ait değildi. Yerine oturmayan bazı şeyler vardı.
Ben Suçlu değilim, onlar Suçlu.
Bu hayatı yaşamam benim Suçum değil.
Bu hayata katlanmamda benim Suçum değil.
Suç...
Bölüme başlamadan küçük yıldızımızı parlatmayı unutmayalım.
Kırmızı kalplerinizi bu satıra doldurabilirsiniz.
Keyifli okumalar.
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
33.BÖLÜM | SEVMEK VE KİN
Yaklaşık 40-45 yaşlarında yetişkin bir adam, elinde bağlaması ile hasır taburede oturuyordu. Alnından aşağıya, boncuk boncuk ter damlaları süzülüyor, yanındaki yardımcısı ara ara terini silmek ile meşguldü. Bağlamasının tellerini parmaklarında, o kadar güzel bir ahenk ile çalıyordu ki, dinleyenleri hayran bırakıyor.
Atakan ile sahile gelmiştik, o evde herkesi sus pus ettikten sonra daha fazla kalamayacağıma kanaat getirdim. Sessizliğimin, en büyük çığlığı bendim. Benim içimde susması, durması, bitmesi bilmeyen bir çığlık var.
İhanet, affedemeyeceğim bir husus. Ailem dediğim insanlar arkamdan ne işler çevirmiş, Emir o gece söylemeseydibelkide daha öğrenemeyecektim. Düşüncelerimde kaybolurken, naif bir ses melodiyi mırıldandı.
Parmaklarını yukarı aşağıya süratle hareket ettirdi. Önce soğuk bir meltem çıktı, hemen sonrasında yağmur damlaları gökyüzünden tane tane düşmeye başladı. Oturan insanlar, hızlıca kalkıp evine gitmek için canla başla uğraştılar.
"Nisa, yağmur başlayacak. Gidelim mi?" Başımı hayır anlamında salladım, bağlama çalan adam da oradan kalkmamıştı. Ama yanında ki yardımcısı ayağa kalkıp, küçük arabasına bindi.
"Biraz daha kalacağım, istersen sen geç arabaya." Gözlerimi gökyüzüne çevirdim, yağmur damlaların yüzüme düşmesine izin verdim.
Gözlerimi sonsuzluğa kapatırcasına, kapattım. İhtiyacım olan buydu, ben tam olarak bunu istiyordum.15 dakika gibi bir süre gözlerim kapalı, öylece durdum. Yağmur sonunda dinmişti, hasır tabureden kalkıp, bağlama çalan adama baktım. Onunda sıkıntısı var, anladım.
Buradan ayrıldığım zaman, yine o eve gitmek zorunda kalacağım. Yine ve yine onların yüzünü görmek zorunda kalacağım. Bunu istemiyorum ama çektiğim acılar için gideceğim. Sabrımı son raddesine kadar kullanacağım.
Atakan, arabanın önüne bekliyordu. Yağmurdan dolayı, çamur olan asfaltta bata çıka ilerlemeye başladım. Atakan'ın yanına kadar geldiğimde vakit kaybetmeden, arabaya bindik.
O eve gitmek mesele değildi, onu görmek meseleydi.
Yağmurun damlaları ön cama düşmüştü aşağıya doğru kayıyor, camda iz bırakıyordu. Arabanın silecekleri, her iki saniyede bir silse de inatçıydılar. Yaklaşık yarım saat gibi bir süre geçtikten sonra, villaya varabilmiştik. Derin bir nefes aldım. Kendimi hazır hissettiğimde, arabadan indim. Atakan'da indikten sonra yanımda geldi, elimi tuttu.
