Toprağın kokusunu ciğerlerime çektim. Ait olduğum yerden çok uzaktaydım, bu ev bana ait değildi. Yerine oturmayan bazı şeyler vardı.
Ben Suçlu değilim, onlar Suçlu.
Bu hayatı yaşamam benim Suçum değil.
Bu hayata katlanmamda benim Suçum değil.
Suç...
Sanki son satırları yazıyor muşum gibi, bir daha yazmayacak mışım gibi hissediyorum. Konuşmamı bölüm sonunda yapacağım.
Savaş ve Nisa için kırmızı kalplerinizi bu satıra.
Sol alt köşedeki yıldızı, parlatalım. Sonuçta yıldızlar parlayınca daha güzeldir.
Satır aralarında buluşalım. <3
Keyifli okumalar.
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
30.BÖLÜM | AYRILIK ( I. KİTAP FİNALİ)
Savaş, Deniz'e hayretler içerisinde bakıyordu. Birbirlerini tanıdıklarını anlamak hiçte zor olmadı. Deniz içeriye girdi, bende ardından kapıyı kapattım.
"Ne işin var senin, burada?" Savaş'ın ses tonunda sinir vardı. Deniz, Savaş'ı gördüğünde hiç şaşkın değildi. Sanki biliyormuş gibi bir havası vardı. Çantasını önünde tutmaya başladı.
"Savaş, ben öğretmenim biliyorsun görevimi yapmak için geldim. Anormal olan nedir?" Savaş, burnundan soluyordu. Ne var bunların arasında?
"Derse başlayalım mı, Nisa?" Ellerimi arka cebimden çıkarıp, başımı onaylar bir şekilde salladım.
"Buyurun mutfağa geçelim." Deniz önden gitti. Bende tam gideceğim sırada, Savaş kolumdan tuttu. Gitmemi engelledi.
"Bu kadını gönder." Tek kaşımı kaldırdım.
"Ne var Deniz hanımda, bu kadar rahatsız oldun?" Savaş gözlerini kaçırdı. Bir şeyler sakladığı her halinden belli oluyordu.
"Ne olacak, bir şey yok." Kolumu, tuttuğu elinden kurtarıp yüzüne yaklaştım.
"O zaman göndermek içinde bir sebebimiz yok." Odama çıkıp, defter ve kalemlerimi aldım. Sonrasında merdivenlerden inmeye başladım.
Savaş, salonda bacağını huzursuzca sallayarak oturuyordu. Üzerinde saniyelik bir bakış gezindirdim. Mutfağa girdim, Deniz masaya kitaplarını çıkarmış düzenlemeleri yapıyordu.
"Hoş geldiniz, tekrardan." Dedim, Deniz bana bakmadan cevap verdi.
"Dersimizi bir an önce yapalım." Gülümseyen yüzüm yavaş yavaş soldu. Boş bulduğum bir sandalyeye oturdum. Deniz'de karşıma geçti.
"Saçların doğal mı?" Dedi, kağıda bir şey yazarken bende kendimden emin bir şekilde cevap verdim.
"Doğal," Başını onaylar bir şekilde salladı. Dudaklarının arasında sessiz bir kıkırtı çıktı. Başımı aşağıya eğip sordum.
"Komik bir şey mi var?" Deniz, sonunda başını kaldırmaya tenezzül edebilmişti. Arkasına yaslandı.
"Savaş, bu saç rengini sever. O aklıma geldi." Bu dediğine içten içe, sevinmiştim.
