Toprağın kokusunu ciğerlerime çektim. Ait olduğum yerden çok uzaktaydım, bu ev bana ait değildi. Yerine oturmayan bazı şeyler vardı.
Ben Suçlu değilim, onlar Suçlu.
Bu hayatı yaşamam benim Suçum değil.
Bu hayata katlanmamda benim Suçum değil.
Suç...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
14.BÖLÜM | KAZA
Demek Savaş bu yüzden, bana arabanın hususlarını öğretecekti. Ama avucunu yalar, ben araba kullanmayı biliyorum. Sevinç ile babaannemin boynuna atıldım, sıkıca sarıldım. Babaannem de ellerini kaldırıp belime sardı kollarını.
"Ne kadar teşekkür etsem azdır, babaanne." Babaannem eliyle sırtımı sıvazladı.
"Savaş sana yarın bütün, hususlarını anlatır. Bu senin kullandığın arabaya pek benzemiyor yavrum, senin sağlığın için iyice öğrenmen gerek." Babaannem istemiş olmasa o ego yığınına hayatta tenezzül etmem. Başımı onaylar anlamında salladım. Sonrasında aklıma gelen bir diğer şeyi sordum.
"Babaanne, Barış neden geldi?" Yersiz bir soruydu fakat merak ediyorum. Babaannem yanağıma elini koydu.
"Sana bir diğer sürprizim de buydu. Bir mesleğin olmasını çok istiyorum, sınava girersin." Buraya kadar gayet iyiydi. Fakat Barış ne alaka?
"Peki, Barışın ne gibi bir desteği olabilir?" Babaannem destek verir gibi elini omzuma koydu.
"Barış, matematik öğretmeni. Boş zamanlarında babasının oteline gidip orada ki işlere yardım ediyor. Beraber çalışır, açığını kapatırsın diye düşündüm." Babaanneme bir kez daha sarıldım.
"İyi ki varsın, babaanne. Ben senin hakkını nasıl ödeyeceğim?" Kaşlarını çattı.
"Duymamış olayım, Nisa." Sonrasında gülümsedi.
"Birde senin mürüvvetini görürsem gözüm açık gitmem." Elini tuttum.
"O nasıl laf babaanne, daha sen gençsin." Gülümseyerek. "18'li gençlere taş çıkartırsın." Babaannem elini ağzına koyup kahkaha atmaya başladı. Onu güldürmek beni mutlu etmişti.
"Soğuk oldu kızım, hadi girelim." Arabama baktım. Ayrılmak istemiyordum.
"Girelim, Babaanne." Açık olan dış kapıdan içeriye girdik. Yemek masası toplanmıştı. Salonda Emir, Barış ve Savaş vardı. Babaannem kolunu omzuma koydu.
"Ben yatıyorum canım kızım, sana da hayırlı geceler." Gülümsedim.
"İyi geceler." Dedim, Babaannem yukarıya çıktı. Bende salonun içerisine girdim. Adım seslerinden Emir ve Barış anlamış olacak ki başlarını kaldırdılar. Savaş, bakmadı bile.
