Toprağın kokusunu ciğerlerime çektim. Ait olduğum yerden çok uzaktaydım, bu ev bana ait değildi. Yerine oturmayan bazı şeyler vardı.
Ben Suçlu değilim, onlar Suçlu.
Bu hayatı yaşamam benim Suçum değil.
Bu hayata katlanmamda benim Suçum değil.
Suç...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
12.BÖLÜM | NEZARETHANE
Polis arabasının öylece gitmesini seyir ettim. Telefonumu hızlıca cebimden çıkarıp, kilit ekranını açtım. 'Babaannem' yazılı numarayı yana kaydırdım.
"Çalıyor..." Açan yok.
"Çalıyor..." Açan yine yok.
"Çalıyor..."
"Efendim, yavrum." Babaannemin sesi kulaklarıma dolduğunda, hemen lafa başladım.
"Babaanne çok...çok kötü bir şey oldu."
"Ne oldu?" Sesi telaşlı çıkıyordu. Derin bir nefes aldım. Sesimin titremesini önleyemedim.
"Savaşı karakola götürdüler. Elimden bir şey gelmiyor." Dedim, şu anda bana yardım edebilecek tek kişi babaannem.
"Ne yaptı, o kerata yine?" Savaşı oğlu gibi seviyordu. Şu anda konumuz bu değil, düşünmeyi yarıda bırakarak sorusunu yanıtladım.
"Sadece bir adamın burnunu kırmış olabilir." Bir süre ses gelmedi sonrasında derin bir nefes alındı, bunu duydum.
"Antalya da tanıdıklarım var. Birazdan seni almaya gelecekler. Otelin konumunu at bana yavrum. O araba ile karakola gidin, ben avukatları yönlendireceğim." Görmeyeceğini bilsem de başımı onaylar bir şekilde salladım.
"Tamam babaanne." Sesim ağlayacakmış gibi çıktı. "Babaanne,"
"Efendim, güzel kızım." Derin bir nefes aldım.
"Seni çok seviyorum."
"Bende seni, yavrum." Gülümsedim, telefonu kapatıp babaanneme hızlıca otelin konumunu attım. Yaklaşık 30 dakika sonra siyah bir araba önümde durdu. Arabanın kapısı açıldı içerisinden siyah takım elbise giyinmiş iki adam çıktı. İkisi de orta yaşlarda olsa gerek.
"Nisa hanım." Başımı salladım.
"Benim." Arabanın kapısını açtı.
"Zeliha hanım, gönderdi." Bende başımı salladım. Hızlıca arabaya bindim. Arabanın önünden geçip esmer olan adam arabaya bindi öteki adamda bindikten sonra araba çalışmaya başladı. Sürücü koltuğunun yanında oturan adam konuşmaya başladı.
"Olayı biraz anlatabilir misiniz?" Başımı salladım.
"Akın, biz onunla yemek yiyorduk. Savaş bir anda gelip Akına yumruk attı." Adam pekte iç açıcı bakmıyordu.
