Toprağın kokusunu ciğerlerime çektim. Ait olduğum yerden çok uzaktaydım, bu ev bana ait değildi. Yerine oturmayan bazı şeyler vardı.
Ben Suçlu değilim, onlar Suçlu.
Bu hayatı yaşamam benim Suçum değil.
Bu hayata katlanmamda benim Suçum değil.
Suç...
Bölüme başlamadan küçük yıldızımızı parlatmayı unutmayalım.
41 kere maşallah. ĞAPDSMJKZXHCHAVBSD
Kırmızı kalplerinizi bu satıra doldurmayı unutmayınız.
Keyifli okumalar.
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
41.BÖLÜM | AŞK
1 HAFTA SONRA
1 hafta çabucak geçmişti. Bu 1 haftada Savaş ile birbirimizi daha iti tanıdık, anladık, anlaştık. Bana bütün her şeyi anlattı. Beraber ağladığımız, güldüğümüz, sinirlendiğimiz oldu. Birbirimize bir söz verdik.
"Ne olursa olsun, birlikte olacağız."
Bu sözü çiğnemek, kabullenmemek gibi bir şart yok. Birbirimize hep bağlı kalacağız.
"Tamam, en erken uçak biletini istiyorum." Biz gidiyoruz.
Daha doğrusu, bu şehirden gidiyoruz. Artık kendimize yepyeni bir hayat kurmanın vakti geldi de geçiyor. Bizi mutlu etmek istemediler, biz birbirimizi mutlu edeceğiz. Savaş, telefonu kapattı ve cebine koydu. Yanıma kadar gelerek, dudaklarıma kısa bir öpücük bıraktı. Geri çekilip tam karşıma oturdu.
"Yarına biletimiz hazır yavrum." Kahve bardağımı sıkıca tuttum ve cevap verdim.
"Valizleri hazır değil." Dedim, Savaş oturduğu kanepeden kalkarak dibime kadar tekrardan geldi. Kahve bardağını sehpaya bırakarak elimden tuttu. Kalkmam için.
Bende kalktım, ellerini ellerime kenetleyerek peşinden götürmeye başladı. Yürürken bir anda midemden yukarıya acı bir su geldi. Savaş'ın elini bıraktım ve koşarak banyoya gittim. Bu ara mide bulantılarım fazla olmaya başlamıştı. Klozetin kapağını açtım ve midemde ne varsa boşalttım. Başımda dönüyordu.
"Nisa, ne oldu?" Savaş'ın telaşlı sesini duydum, cevap veremedim. Kendime gelmek için klozetten uzaklaştım. Musluğu açıp, yüzüme su çarptım.
"Giriyorum!" Savaş daha cevap vermemi beklemeden içeriye girdi. Hızlıca yanıma gelerek, konuşmaya başladı.
"Ne oldu, hasta mısın?" Dedi, başımı hayır anlamında salladım. Saçlarımı geriye çekti, belime elini koydu.
"Uykusuz mu kaldın, yemek yedin mi?" Sorularını ardı ardına sıralarken, gözlerim karardı. Tutunacak bir yer aradım.
En son hatırladığım Savaş'ın kollarının arasına yığılıp kalmam.
Sonrası kocaman bir karanlıktan ibaret.
***
Floresan lambanın rahatsız edici ışığı ile gözlerimi açtım. İlk gördüğüm yüz Savaş ve karşısında olan bir doktordu.
