Harry Potter and the lost girl ( greek version )

Σημαίνει κάτι για 'μένα!

E: Γεια σας παιδιά... Σας έλειψα???
Σωσίες: EVA!, είπαν και έτρεξαν να την αγκαλιάσουν.

Eva's pov

Αχ... Επιτέλους σπίτι... Βαρέθηκα να περιπλανιέμαι σε ολόκληρο τον κόσμο για να βρω το άτομο με την πιο αγνή καρδιά... Μόλις σταματήσαμε να αγκαλιαζόμαστε με τις σωσίες, κοίταξα το τραπέζι του Gryffindor... Ήταν όλοι εκεί και με κοιτούσαν με το στόμα ανοιχτό. Τα μάτια μου έπεσαν κατευθείαν στα δίδυμα.

Ε: Διδυμάκια μου???
G&F: Πιγκουινάκι???
Ε: Χαχαχα! Παρούσα!

Έτρεξα και έπεσα στην αγκαλιά τους. Αισθανόμουν στον αριστερό μου ώμο κάτι ζεστό...

Ε: Μπαμπουΐνε???
G: Παρών...
Ε: Κλαις???
G: Εννοείται πως κλαίω! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου έλειψες!
Ε: Κι εμένα μου έλειψες... Όλοι σας..., είπα κοιτώντας τους φίλους μου.
Ε: Golden Trio???
Her: Παρόντες! Σήκω Ronald!, είπε και εκείνος σηκώθηκε κατευθείαν.
Ε: Έτρωγες???
Η: Πρωτότυπο..., είπε και γελάσαμε.
Ε: Ελάτε εδώ βρε!

Πόσο υπέροχη αγκαλιά...

Ε: Silver Trio???
Gin: Εδώ!
Ε: Όλοι???
Nev&L: Μάλιστα!
Ε: Ελάτε εδώ!, είπα και έτρεξαν στην αγκαλιά μου.
Ε: Cho??? Cedric???
Cho&Ced: Εδώ!
Ε: Μμμ... Τι βλέπω... Πιάνουμε χεράκια??? 😏, είπα και κοκκίνησαν.
Ε: Έχασα πολλά όσο έλειπα...
Ely: Όπως εμένα και τον Dean..., είπε σχεδόν ψιθυριστά.
Ε: Όπα, κάτσε... ΤΙ?! ΤΑ ΦΤΙΆΞΑΤΕ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ?!
Ely: Σκάσε ρε! Μη φωνάζεις!
Ε: Συγνώμη... Και μιας που το είπες... DEAN!
Dean: Μάλιστα!
Ε: Έλα εδώ ρε ψηλέ!, είπα και άρχισε να γελάει.
Ε: Εσύ! Έλα εδώ! Τώρα!, είπα δείχνοντας τον Oliver.

Με πλησίασε λίγο τρομαγμένος. Μόλις σταμάτησε, με κοίταξε φοβισμένος. Εγώ τον κοιτούσα με ένα θανατηφόρο βλέμμα.

Ε: Το ξέρεις πως έχουμε να μιλήσουμε από το τρένο?!
Ο: Αυτό μόνο???
Ε: Μάλιστα! Έλα 'δω!, είπα και τον αγκάλιασα σφιχτά.

Του έχω μια μικρήηηηηη αδυναμία.

Ε: Όπα, μισό! Πού είναι το "Παιδί έκρηξη"???
Seamus: Να υποθέσω πως αυτός είμαι εγώ???
Ε: Ποιος άλλος??? Ξέρεις κάποιον άλλον που Ό,ΤΙ και να κάνει θα γίνει έκρηξη στη μούρη του???, τον ρώτησα και γελάσαμε.

Αφού χαιρέτησα τον Crabbe και τον Goyle, κατευθύνθηκα προς το τραπέζι μου.

Ele: Εμμ... Eva???
E: Ναι???
Ele: Μήπως ξεχνάς κάποιον???, είπε κάνοντάς μου νόημα να κοιτάξω προς το τραπέζι του Slytherin.

Με κοιτούσε επίμονα... Με θυμό... Δεν μπορώ να περιγράψω το βλέμμα του...

Ε: Ναι... Νομίζω πως έχεις δίκιο..., είπα και ο Malfoy χαμογέλασε.