Harry Potter and the lost girl ( greek version )

Όνειρο... Ή μήπως ανάμνηση???

Ε: Αχάριστες..., είπα και βγήκα από τον κοιτώνα.

Όχι που δε θα με ακολουθούσε κάποιος... Ξαφνικά, αισθάνομαι δύο χέρια τυλιγμένα γύρω μου.

Ε: Πιστεύουν ότι εγώ επανέφερα τους θανατοφάγους...
G: Αυτές χάνουν...
Ε: Δηλαδή... Με πιστεύεις???
G: Φυσικά και σε πιστεύω...

Τον αγκάλιασα σφιχτά...

Ε: Ο Fred, λογικά, έμεινε με την Emma...
F: Εδώ είμαι..., είπε και μας πλησίασε.
Ε: Μπα... Πώς και ήρθες???
F: Eva... Δε σου κρύβω πως την Emma την αγαπάω... Αλλά τώρα έχει άδικο... Έλα εδώ ρε Πιγκουινάκι..., είπε και κάναμε και οι τρεις μια ομαδική αγκαλιά.
Ε: Ξέρω πώς γύρισαν οι θανατοφάγοι...
G&F: Πώς?!
Ε: Ο Voldy έκανε ένα όχι τόσο συνηθισμένο ξόρκι...
G: Δηλαδή???
Ε: Όταν θα επανερχόταν εκείνος... Θα επανέρχονταν και οι ακόλουθοί του... Το είχα κάνει κι εγώ, αλλά δεν πέτυχε... Επειδή δεν το πίστευα... Δεν ήθελα να πάθει κάποιος κακό εξ αιτίας μου...
F: Πόσο καλός άνθρωπος είσαι ρε φίλε...
Ε: Σιγά την καλοσύνη...
Ele: Eva!

Έφτιαξα μια μπάλα φωτιάς με το χέρι μου.

Ε: Αν κάνεις άλλο ένα βήμα, θα καείς... Διαλέγεις και παίρνεις..., είπα με λίγο βαριά φωνή.

Το κάνω συνήθως όταν θέλω να απειλήσω κάποιον.

Ele: Δε θα μου έκανες ποτέ κακό... Σε κανέναν μας...
Ε: Θα έπρεπε! Μετά από ό,τι έχω κάνει... Εσείς νομίζετε ότι θα επανέφερνα τους θανατοφάγους!

Πήγα να ρίξω την πυρωμένη μπάλα αλλά ένα χέρι με σταμάτησε.

Ε: Παράτα με!
Ev: Αν θέλεις πράγματι να τη βλάψεις, να την πας έξω και να τη σπάσεις στο ξύλο! Όμως δε σου δίνω το δικαίωμα να βλάψεις κάποιον άλλον πάνω στην ταραχή σου ή να δημιουργήσεις καταστροφές στο σχολείο!

Έχει δίκιο...

Ε: Έχεις απόλυτο δίκιο... Άλλωστε, δε μου φταίνε οι άλλοι σε κάτι... Ούτε και το σχολείο..., είπα και φύσηξα τη μπάλα για να τη σβήσω.

Τους προσπέρασα όλους και πήγα στο δωμάτιό μου, κλείνοντας με δύναμη την πόρτα πίσω μου. Έπεσα με τα γόνατα στο πάτωμα και έβγαλα το μενταγιόν της σωσία... Το πέταξα από το παράθυρο και ελπίζω να μην το ξαναδώ ποτέ... Ξαναέπεσα στα γόνατα και κάποιος μου χάιδεψε το μάγουλο.

Raf: Είσαι καλά???
Ε: Πώς με κόβεις???
Raf: Δεν είσαι έτοιμη... Σωστά???
Ε: Όχι... Δεν είμαι καθόλου έτοιμη...

Έπεσα στην αγκαλιά του και τον αγκάλιασα όσο πιο σφιχτά μπορούσα...

Raf: Όλα θα είναι καλύτερα αύριο... Κοιμήσου...