Harry Potter and the lost girl ( greek version )

Μπαμπά... Τελική μάχη ( part 4 ).

Χαμογέλασα και γύρισα πίσω στον Voldy...

Ε: Η αλήθεια είναι πως δεν το έχω ξαναπεί ποτέ αυτό... Αλλά δεν απέτυχα... Πέτυχα... Κοίτα..., είπα και έδειξα τους μαθητές και τους καθηγητές.
Ε: Κοίτα πόσοι άνθρωποι είναι εδώ για να με στηρίξουν! Κοίτα τους! Κοίτα τους και ζήλευε!

"Σ' αγαπάμε, Eva!"

E: Τι???

Με αγαπάνε??? Με αγαπάνε... Με αγαπάνε! Πόσο ευτυχισμένη με κάνει αυτή η πρόταση! Δεν την έχω ακούσει και πολλές φορές...

Ε: Χα! Εγώ σας αγαπάω περισσότερο! Επιτέλους... Μετά από τόσα χρόνια... Είμαι και πάλι αγαπητή προς τον κόσμο... Σε αντίθεση με εσένα, Voldy... Που ό,τι και να κάνεις, θα είσαι πάντα μισητός προς όλους...

Μου έριξε ξόρκι, αλλά δεν το πήρα είδηση και με χτύπησε...

D: EVA!!!
Nev: ΌΧΙ!!!

Ξαφνικά, αισθάνθηκα μία ανεξήγητη δύναμη...

Ced: Τι είναι αυτό???

Γύρισα και κοίταξα προς την κατεύθυνση που έδειχνε... Αποκλείεται...

Ε: Nickolas???
Ni: Άουτς... Αχ... Τόσα χρόνια φυλακισμένος στο Azkaban για ένα έγκλημα που δεν έκανα... Χαίρομαι που κατάφερα να έρθω, τουλάχιστον, σαν ολόγραμμα...
Ε: Μα... Πώς??? Θέλω να πω... Τι συμβαίνει???
Ni: Μη μιλάς, δεν έχω χρόνο! Αυτός ο τυπάς...

Έδειξε τον Voldy...

Ni: ... Έκανε άπειρα εγκλήματα... Και κατηγορήθηκα για ένα από αυτά... Οπότε, μόλις γύρισε πίσω πριν 4, περίπου, χρόνια, με άφησαν ελεύθερο...

ΣΤΟΟΟΟΠ! Πολλοί θα αναρωτηθείτε: Ποιος στο διάστημα είναι ο Nickolas??? Θα σας απαντήσω, λοιπόν... Ο Nickolas είναι ο σύζυγος της Melissa. Τη θυμάστε??? Ναι, εκείνη η όμορφη αδερφή της Christina... Αυτή τη σιχαμένη και κατεστραμμένη νυφίτσα! Συνεχίζουμε... O Nickolas αφηγείται τα γεγονότα σε όλους μας... Εγώ έχασα επαφές μαζί του από τότε που τον φυλάκισαν, οπότε δεν είχα ιδέα ότι τον άφησαν...

Ni: Όμως το τυπάκι από 'δω το έμαθε και με φυλάκισε... Βρισκόμουν στην-
Ε: Κάμαρα...
Ni: Ακριβώς...
Η: Ποια κάμαρα???
Ε: Δεν το πιστεύω ότι το άκουσα αυτό... Εκείνη με τα μυστικά... Τη θυμάσαι???
Η: Ναι...
Ε: Καλώς... Συνέχισε..., είπα στον Nickolas.
Ni: Από φέτος, όμως, με μετέφερε κάπου αλλού... Στην-
N: Έπαυλή μας...
Ε: ΤΙ?! ΚΑΙ ΓΙΑΤΊ ΔΕ ΜΟΥ ΤΟ ΕΊΠΕΣ?!
Luc: Γιατί δεν είμαστε με το μέρος σου!

Μου είπε με έναν τρόπο: Γιατί δεν το ξέραμε... Μάλιστα...

Ε: Χα! Οκ, το κατάλαβα... Δε χρειάζεται να το λέτε συνέχεια... Ανατριχιάζω συνεχώς και αισθάνομαι την ανάγκη να κλάψω..., είπα ειρωνικά, αλλά εκείνοι χαμογέλασαν.
Ε: Να ρωτήσω κάτι??? Θα παλέψουμε καθόλου??? Τι μάχη είναι αυτή χωρίς μάχη?!
V: Θέλεις να παλέψουμε???
Ε: Ναι, γιατί με συμφέρει... Αλλιώς θα έμενα στα ολογράμματα...