Harry Potter and the lost girl ( greek version )

Αχάριστες...

*Λίγη ώρα αργότερα*

Ο μόνος που έχει μείνει μέσα είναι ο Malfoy. Έχει στην αγκαλιά του τη μικρή κι εγώ τον μικρό.

E: Πώς λες να τα βγάλουμε???
D: Έχω κάτι στον νου μου...
Ε: Για πες...
D: Τον μικρό θα τον πούμε Scorpius Hyperion Malfoy... Τη μικρή Regina Alexandra...
E: ... Malfoy???
D: Όχι! Η Regina θα πάρει το δικό σου επίθετο!
Ε: Χαχαχα! Μέχρι να αποκαλυφθεί, θα τη λέμε Regina Alexandra Malfoy...
D: Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα... Τους φαντάζεσαι σε μερικά χρόνια??? Να φτάσουν στην κατάλληλη ηλικία και να πάνε στο τρένο για το Hogwarts...
E: Ναι... Σχετικά με αυτό...
D: Ωχ...
Ε: Αυτοί οι δύο είναι τα παιδιά του Τριβρίδιου... Έχουν την υπέρτατη δύναμη... Μέχρι να φτάσουν στην ηλικία που θα μπορούν να ελέγχουν τις δυνάμεις τους, πρέπει να τους κρατήσεις χωριστά... Κάνε μου αυτή την τελευταία χάρη...
D: Όπα... Δηλαδή θα μεγαλώσουν χωρίς τη μαμά τους??? Θα αστειεύεσαι!
Ε: Malfoy, σε 4 μέρες είναι η τελική μάχη! Αναγκαστικά-
D: Όχι! Όχι! Δε θα το επιτρέψω αυτό! Δε θα αφήσω τα παιδάκια μου να μεγαλώσουν χωρίς τη μαμά τους!
Ε: Λυπάμαι... Έτσι έχουν τα πράγματα...

Άφησα τον Scorpius στο κρεβατάκι του και ο Malfoy έκανε το ίδιο με τη Regina, αφού της χάιδεψε το μάγουλο.

D: Eva, δε θα σε αφήσω να πεθάνεις...
Ε: Άκουσέ με... Θέλω να τα προσέχεις σαν τα μάτια σου... Να τα φροντίζεις και να τα αγαπάς... Και... Αν κάποτε το θελήσουν... Πες τους ποια ήταν η μητέρα τους...

Άρχισε να δακρύζει.

Ε: Μην τολμήσεις-, είπα, αλλά ήταν πολύ αργά.

Τον έβαλα στην αγκαλιά μου και έκλαιγε σαν παιδάκι που του πήραν τη σοκολάτα... Το έχω ζήσει... Απαίσια εμπειρία...

D: Σε παρακαλώ... Μην το κάνεις αυτό... Βρες κάποιον άλλον τρόπο... Μπορείς να λύσεις την κατάρα του και να τον σκοτώσεις...
Ε: Αυτό δε γίνεται-
D: Όλα γίνονται! Αν το θέλεις πραγματικά!
Ε: Δε γίνεται! Το προσπάθησα ήδη! Είναι μάταιο να προσπαθώ! Θα αποτύχω έτσι κι αλλιώς!
D: Μην το λες αυτό!, είπε και με αγκάλιασε πιο σφιχτά.
Ε: Άδικο έχω???
D: Ναι! Έχεις άδικο! Δεν απέτυχες!
Ε: Εγώ, πάλι, έτσι πιστεύω...
D: Πρόβλημά σου!
E: Σταμάτα!, είπα και σηκώθηκα.
D: Μη σηκώνεσαι!, είπε ανήσυχος.
Ε: Είδες??? Μέχρι και στο να ακούω απλές συμβουλές απέτυχα...

Φαινόταν νευριασμένος... Πήγαινε πέρα δώθε στο δωμάτιο, αλλά ξαφνικά σταμάτησε.

Ε: Να σου πω... Αν δεν έλιωσες τις σόλες σου... Δε ρίχνεις άλλη μια γυροβολιά, να σε θαυμάσω???
D: Μη με ειρωνεύεσαι! Σε λίγες μέρες θα χάσω την αδελφή ψυχή μου και τα παιδάκια μου θα χάσουν τη μαμά τους!
Ε: Άντε πάλιιιι... Να σου πω... Μπορώ να λύσω την κατάρα του Voldy??? Όχι... Μπορείς εσύ??? Όχι... Μήπως οι σωσίες??? Όχι... Οποιοσδήποτε άλλος στο σχολείο??? Όχι... Οπότε, ξεπέρασέ το! Δε μου αρέσει να σε βλέπω έτσι!
D: Νομίζεις ότι εμένα μου αρέσει να είμαι έτσι??? Νομίζεις πως το διασκεδάζω??? Το απολαμβάνω???
Ε: Δεν είπα αυτό...
D: Τότε???
Ε: Ηρέμησε! Εγώ θα πεθάνω! Εσύ θα πεθάνεις και κάνεις έτσι?!
D: Άμα πεθάνεις εσύ, θα είμαι ζωντανός μόνο εξωτερικά! Εσωτερικά θα έχουν καταστραφεί όλα!
Ε: Για μίλα πιο ήρεμα! Νομίζεις ότι εμένα δε με πονάει που θα αφήσω τόσους ανθρώπους πίσω?!
D: Αχ... Έχεις δίκιο... Όπως πάντα δηλαδή..., είπε και κάθησε κοντά μου.
D: Αλλά κατάλαβέ με... Είσαι το μοναδικό άτομο που μου έχει απομείνει... Εκτός από τα παιδάκια μας, φυσικά...
Ε: Θα είμαι πάντα δίπλα σου... Ακόμα κι αν δε με βλέπεις...

Με κοίταξε δακρυσμένος και με φίλησε τρυφερά.

D: Συγνώμη... Για ό,τι σου έκανα...
Ε: Δεν έκανες τίποτα... Αντιθέτως μάλιστα... Εγώ έκανα...
D: Ίσως... Αλλά όταν σε γνώρισα... Άλλαξα...
Ε: Δε νομίζω... Εγώ άλλαξα... Για 'σένα, Malfoy... Όλα τα έκανα για 'σένα...
D: Τιμή μου...
Ε: Χαχαχαχα!

Με αγκάλιασε και μας πήρε ο ύπνος αγκαλιά.

*8 Ιουνίου*

Είμαι στον πύργο αστρονομίας... Μόνη κι έρημη... Σκέφτομαι... Να πέσω??? Να μην πέσω??? Να πέσει κανείς ή να μην πέσει??? Ιδού η απορία... Έκλεισα τα μάτια μου και πήδηξα γιατί έτσι κι αλλιώς δε θα πεθάνω τόσο εύκολα. Την ώρα που πήγα να ακουμπήσω το έδαφος προσγειώθηκα σε δύο δυνατά χέρια με στιβαρά μπράτσα... Ουάου... Όποιος και να με έπιασε, είναι γυμνασμένος...

Ε: Γιατί κάθε φορά που θα προσπαθώ να διασκεδάσω, κάποιος θα μου το χαλάει???

Σημείωση συγγραφέα: Ποιος την έπιασε??? Εδώ να σας δω... 😏

Ε: Όποιος και αν είσαι, φύγε... Θέλω να διασκεδάσω λίγο...
G: Δεν το νομίζω...
Ε: Μπαμπουίνε???
G: Παρών...

Ανοίγω τα μάτια μου και ήταν πράγματι εκείνος...

Ε: Γιατί με έπιασες???
G: Εμμ... Είδα κάποιον να πέφτει... Οπότε, θεώρησα σωστό να τον πιάσω...
Ε: Ωωωω, τι γλυκός...
G: Το ξέρω... 😇
Ε: Μπορείς να με αφήσεις τώρα???
G: Θα προσπαθήσεις να αυτοκτονήσεις???
Ε: Μπα... Θα περιμένω δύο μέρες...
G: Μη μου το θυμίζεις..., είπε και με άφησε να πατήσω στα πόδια μου.
Ε: Καλύτερα να το λέω συνέχεια για να είστε προετοιμασμένοι... Γιατί, ό,τι και να γίνει-
G: Δε θέλω να κάνω αυτή τη συζήτηση...
Ε: George... Μου στάθηκες και σ' ευχαριστώ πολύ... Αλλά μερικές φορές... Μου σπας τα νεύρα! Σύνελθε! Κι εσύ, και ο Malfoy! Μου έχετε σπάσει τα νεύρα! Κάνετε λες και θα πεθάνετε εσείς!
G: Μάλιστα... Σκέψου το αλλιώς... Από τότε που ήρθες, οι ζωές μας άλλαξαν... Προς το καλύτερο! Η Emma γνωρίστηκε με τον Fred!
E: ΠΑΡΑγνωρίστηκε θα έλεγα εγώ... 😏
G: Χαχαχα! Ναι... Η Elyssa με τον Dean, η Elena με τον Oliver...
E: Εσύ με την Angelina...
G: Εντάξει μωρέ... Την Angelina την ήξερα...
Ε: Ναι... Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να έκανες κάποια κίνηση... 😏
G: Έχεις ένα δίκιο... Πάμε μέσα???
Ε: Πάμε...

Πήγαμε στον κοιτώνα και καθίσαμε.

*30 λεπτά μετά*

Οι σωσίες κοιτάζονται συνεχώς μεταξύ τους και φαίνονταν νευρικές.

Ε: Κορίτσια, είστε καλά???
Ely: Βασικά... Σκεφτόμαστε εδώ και μέρες... Και αποφασίσαμε να σε ρωτήσουμε...
Ε: Ωχ... Για πείτε...
Ely: Πώς γύρισαν οι θανατοφάγοι???
Ε: Τι εννοείς???
Ele: Πώς ήρθαν πίσω στη ζωή???
Ε: Α... Εμμ... Πιθανόν να επέστρεψαν όταν επανήλθε και ο Voldy... Γιατί ρωτάτε???

Κοιτάχτηκαν νευρικά. Δεν πιστεύω να νομίζουν ότι...

Ε: Τι??? Νομίζετε ότι εγώ τους επανέφερα?!

Κοίταξαν το πάτωμα... Αποκλείεται...

Ε: Αχάριστες..., είπα και βγήκα από τον κοιτώνα.

Μόνο εγώ θέλω να δώσω σε όλες τις σωσίες από 10 μπουνιές στην κάθε μία??? 😠😠😠