To wszystko przez widzów! DxD [ZAKOŃCZONE]

44

~ Karol ~

- IDŹCIE DO SKLEPU PROSIMYY - błagały nas Doknezianki. No tak. Są na tyle leniwe, że nawet do sklepu dup nie ruszą.

- Nie, wy leniwe buły - odpowiedział im Hubert.

- MY LENIWE BUŁY? TAK SIĘ BAWIMY? A KTO WAM CIĄGLE GOTUJE, SPECJALNIE DLA WAS JEŹDZI PO CAŁEJ POLSCE I OGARNIA TO MIESZKANIE? - wkurzyły się. Hubert popatrzył się na mnie zmieszany, widziałem w jego oczach błaganie o pomoc.

- Sory misiu, ja się z nimi zgadzam... - powiedziałem niepewnie.

- NO NIKT MNIE TU NIE LUBI W TYM DOMU - oburzył się.

- Fakt, ja cię nie lubię tylko kocham, a one cię nie lubią tylko uwielbiają - zaśmiałem się.

- Z tym pierwszym się zgadzamy, ale nam bliżej do nienawidzenia was niż uwielbiania - przewróciły oczami i zaczęły się śmiać.

- No to wypad z tego domu - zażartował Hubi.

- Nie ma mowy, to że was nienawidzimy, nie znaczy, że nie możemy tu mieszkać - założyły ręce na klatki piersiowe i patrzyły na nas oburzone.

- Ja tam was nie wywalam - wzruszyłem ramionami, a kątem oka widziałem jak Hubi się gotuje w środku - Dobra Hubert, chodź już lepiej do tego sklepu. Będzie z głowy - zwróciłem się do niego.

- Muszę? - zrobił słodkie oczka.

- A mam innego chłopaka? - popatrzyłem na niego wymownie.

- Nie wiem, może mnie zdradzasz - zażartował.

- Tak, co noc się wymykam do Mwk'i - prychnąłem.

- Co noc to wy robicie co innego - wtrąciły się Doknezianki, z lennym face'em na twarzach.

- Wy to tylko o jednym myślicie - przewróciłem oczami.

- Tak, o tym jak bardzo was opierdolimy, jeśli w tej chwili nie pójdziecie do biedry - zrobiły poważne miny.

- Okej okej już idziemy, tylko nas nie zabijajcie - zażartowałem.

- Jak was zabijemy, to nie będziemy miały pretekstu żeby się spotykać - prychnęły i wypchnęły nas za drzwi.

- Aha - podsumowałem.

- Może wrócimy tam chociaż po kurtki? - spytał cicho Damian.

- Przydałoby się - odpowiedziałem i nacisnąłem klamkę.

- CZEGO TU JESZCZE CHCECIE - krzyczały.

- Nie wyjdziemy przecież bez kurtek i kasy - powiedziałem.

- TRZYMAJTA TO I NIE WRACAJCIE PRZEZ GODZINĘ CONAJMNIEJ - wcisnęły nam w ręce nasze ubrania i pieniądze.

- Wracamy do korzeni - uśmiechnął się lekko mój chłopak. No tak. Przecież nasza znajomość z Dokneziankami zaczęła się od tego, że nami rządziły. Chwila. Czy one przypadkiem dalej nami nie rządzą? No japierdziele co jest z nimi nie tak. Albo z nami? Jezu ja już sam się w tym gubię.

***

Wróciliśmy z Hubertem ze sklepu i tak jak zawsze, spodziewaliśmy się zastać w domu pełno energicznych Doknezianek, zamiast tego, czekały tam na nas, owszem - Doknezianki, ale nie tak wesołe i uśmiechnięte jak codziennie.

- Hej, coś się stało? - spytał Hubert gdy tylko je zobaczył.

- Ta, no bardzo dużo się stało. Pamiętacie te jebane "Skuterki"? Jasne, że pamiętacie. Właśnie jadą do Warszawy i chcą rzekomo znaleźć twój dom. Ale nie dość, że chcą ci wbić na chatę, to rozpowiedzieli jakieś plotki o nas i teraz masa ludzi nas nienawidzi - powiedziały jednocześnie wkurwione jak nigdy, jak i zasmucone.

- Ee, ale nie mają mojego adresu prawda? - zestresowałem się.

- Poważnie tym się martwisz? - popatrzyły się na mnie wkurzone - Doknezianki tu umierają na twoich oczach, a ty się martwisz czy mają twój adres. Nawet jak mają, w co i tak nie wierzymy, to przecież my ich stąd wywalimy.

- No tak, przepraszam... Ale... Co chcecie z tym zrobić? W sensie, nie zostawicie tych plotek na pastwę losu, prawda? - zmartwiłem się.

- No oczywiście, że nie. Tak ich opierdolimy, że się nie pozbierają. Nie dość, że zgapiają pomysł na samą grupkę, to teraz jeszcze chcą zrobić to co my w lipcu. Sprawdziłyśmy ich story na insta i mają może z dwie godziny do Warszawy teraz.

- Przecież jak nie mają mojego adresu to jak chcą mnie znaleźć? Nawet nie wiedzą jak wygląda mój dom.

- Wiesz, jeśli wyjdziesz na dwór, a oni będą niedaleko, to cię zobaczą i pójdą za tobą. Zresztą tak samo jak za Hubim i za nami. Dlatego teraz nie możemy wychodzić z domu. Na szczęście jest Halloween, więc i tak będziemy siedzieć i oglądać horrory.

***

- Cukierek albo psikus! - krzyknęły już kolejne dzieciaki, stojąc przed drzwiami - Chwila... Wy to Doknezianki? - spytały po kilku sekundach wpatrywania się w dziewczyny.

- Zależy kto pyta - przewróciły oczami.

Dzieciaki na chwilę zamilkły, ale zaraz wszyscy poznaliśmy odpowiedź.

- Skuterki - powiedzieli dumni z siebie. Ja pierdolę, skorzystali z tego, że jest Halloween i można łazić po domach. Tylko jakim cudem mnie znaleźli? Całą Warszawę przejrzeli?

- Że co? - wkurzyły się dziewczyny. Oj lepiej z nimi nie zadzierać. Boję się co one chcą im zrobić.

- To co słyszałyście - wyśmiali je. O nie. Nie dam tak traktować moich przyszywanych dzieci. Wkroczyłem do akcji.

- A wy nie pyskujcie. Co to w ogóle za pomysł, żeby jeden do jeden kopiować Doknezianki? Własnych pomysłów nie macie? Szukacie atencji? To żałosne. Wiedzcie, że Doknezianki są jedyne w swoim rodzaju i nigdy im nie dorównacie. A teraz trzymajcie cukierki i wynocha - wcisnąłem im do toreb trochę słodyczy i zamknąłem im drzwi przed nosem. Usłyszałem już tylko ucichające śmiechy. Odchodzili już. Niby dobrze, ale teraz mają mój adres. Bez żadnego wahania zgłoszę to na policję jeśli go gdzieś udostępnią.