Kapının Ardında ki Yüz (+18)

Tanıtım

Merhabalar efenim jsjdsjdje yepyeni bir kurgu ile karşınızdayım. Umarım beğenirsiniz diyor, iyi okumalar diliyorum.❤

.....

"Ece Naz! Uyansana okula geç kalacaksın!" Diye bağırdı, annemin mükemmel derece de cırtlak sesi.
Ah!

Tabi ya koskoca yaz tatilinin sonuna gelmiştik! Ve ben daha liseyi bitirememiştim! Tamam şu an lise son sınıfa geçmiş olabilirdim, ama nasıl geçtiğimi bir ben bir de Allah bilirdi!

Her neyse bu konuya hiç girmeyeceğim.

İstemeye istemeye gözlerimi araladım. Odanın kapısı şiddetli bir şekilde açıldı. Bense relaxtım. Çünkü küçüklüğümden bu yana böyle uyandırılmaya alışkındım.

Annem sinirden pörtlemiş gözleriyle bana bakıyordu. Gözleri kızarmıştı. Babamla tartışmış olmalılardı. Çünkü gece boyunca ağladığı her hâlinden belli oluyordu.
Şirince sırıttım. Çünkü şimdi tüm sinirini benden çıkaracağını biliyordum.

"Kalk hazırlan hadi.." dedi, sakince. Sakin tavrına şaşırsam dahi, lafını ikiletmeden yataktan kalktım.

Lavaboya gidip, elimi yüzümü yıkadım. Üzerime bir kot pantolon bir de askılı ve gömlek giyinip, hızlı adımlarla aşağıya indim.

Annemin lafını ikiletemezdim!

Gülümseyerek, mutfağa girdim. Babam iğrenerek beni inceledi. Tamam ben onun bu hâllerine alışkındım. Sonuçta onların üvey kızıydım. Öz kızlarına verdikleri değeri bana vermelerini bekleyemezdim. Annem beni görünce gülümsedi. Ama gözleri dolu doluydu. Ablam da tedirgin görünüyordu. Hepsinin morali bozuk gibiydi.
Neden böyle davrandıklarını anlamış değildim.

"Ececiğim." Dedi üvey babam, yapmacık bir tavırla. Onu hiçbir zaman sevmemiştim. Ablamı hep benden üstün görmüş, beni aşağılamıştı. Ama annem öyle değildi. Beni öz kızından ayırmamış, üvey evladı olduğumu bana hiçbir zaman hissettirmemişti.

"Senin lanet olası borçlarının bedelini o ödemek zorunda değil!" Diye tısladı, annem.

"Neler oluyor?" Diye, mırıldandım. Ablamın ilk kez bana bu denli nefretle baktığını fark ettim. Biz onunla beraber büyümüştük. Beni hiç öz kardeşinden ayırmamıştı. Onun yanında hiç yabancılık çekmemiştim. Şimdi niye böyle bakıyordu hiç bilmiyordum.

Kesinlikle piç üvey babam yüzündendi!

"Seni borçlarım karşılığında bir adama verdim.." dedi, gevşek bir tavırla. Alayvari bir şekilde güldüm. Şaka gibiydi gerçekten. Adam benden kurtulmak için resmen 18'imi doldurmamı beklemiş!

"Onun yerine beni ver baba!" Dedi, ablam. Kaşlarımı çattım. Babam sinirle elini masaya vurdu.

"Ne dediğinin farkında mısın lan sen?!" Diye, kükredi. "O adamın nasıl biri olduğundan haberin var mı senin!"

Al işte, ebeninkini gördün Ece Naz! Adam seni tecavüzcü sapıkların eline verecek işte! Gerçi bu orospu çocuğuna adam demek, adamlara büyük bir hakaretti..

"Ben o adamı seviyorum baba! Hayallerimi elimden alamazsın!" Diye bağırdı, ablam.

Ne!

Siktir!

Yok daha neler lan!

Yoksa bahsettikleri bu adam ablamın saatlerce bana anlattığı Rüzgâr denen mafya kılıklı pezevenk miydi?!

"Höst ulan yaşlı pislik!" Diye, bağırdım. "Beni o mafya kılıklı pezevenge mi sattın ha!"

Ablam ve annem bu tepkimi beklemiyor olmalılar ki şaşkınlıkla yüzüme bakmaya başladılar.

"Bu ne cürret!" Diye bağırdı, babam. Başparmağını tehditvari bir ifadeyle bana doğru salladı. "Bugün seni okuldan onun adamları alacak! Artık Rüzgar Aras'ın malısın sen! Tepe tepe kullansın!"

Sinirden gözüm seğirmeye başladı. Ablamın hıçkıra hıçkıra ağlayışları doldurdu kulaklarımı. Annemin ise ondan bir farkı yoktu. İkisi de hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.

"Yeter lan bu zamana kadar saygımdan sustum! Seni de sikerim Rüzgar'ı da. Ben kimsenin malı değilim! Olmaya da niyetim yok! Ve Hasan Sancar unutma bunu gün gelecek öyle bir pişman olacaksın ki, her yer de mumla beni arayacaksın!"

Sinirden gözüm hiçbir şeyi görmüyordu. Hızlı adımlarla dış kapıya doğru yürüdüm. Bu evden çıkmak istiyordum. Biraz kafa dinlemeye ihtiyacım vardı. Sanırım beni bir fazlalık gibi görüyordu. O yüzden benden kurtulmak istedi. Gözlerimin dolmasına engel olamadım.

Kapıyı açmamla şaşkınlıktan küçük dilimi yutacak oldum.
Kapının önünde dört tane takım elbiseli adam vardı. Ve hepsinin beni beklediğinden adım gibi emindim!