A Feeling So Strange 3 ✔

Special Chapter 8: Couples

You never knew who would be your other half. Minsan nasa harap mo na, nabubulag ka pa.

 

 

Laurence and Belinda

Bel’s POV

“Bye! Ingat kayong lahat!” Kumaway kami’t nag-alisan na ang mga kotse nila. Naiwan kami sa pinto na tinatanaw ang mga paalis na sasakyan. Sinandal ko ang ulo ko sa balikat niya’t niyakap siya sidewards while he was holding Darence.

 

“Pasok na tayo.” I smiled and nods. I closed the door and put Darence on his room before leaving him asleep. Dumiretso kami ng kwarto’t yakap ko parin siya.

How long since I marry this man? How come I marry this man? Why this man? The answer, simply. Because I love him. I love him since the time I met him. I’m loving him for he is so him. I love him and will still love him.

 

“I love you…” He whispered and I smiled. Tumingala ako para tignan siya’t ng mapagkit ang mga mata namin sa isa’t isa, naramdaman ko na naman ang kabog ng dibdib ko tulad noong una ko siyang Makita.

 

“I love you too…” He smiled and moves closer and holds my cheeks and kiss me.

Laurence… paano nga ba nagsimulang mahalin kita? Isa lang naman akong simpleng bata noon. Not until I met this ordinary boy…

 

 

***FLASHBACK***

“Auntie, ang ganda-ganda naman po ng bahay na ‘to.” Sabi ko na manghang-mangha sa laki’t ganda ng bahay. Para siyang isang palasyo. Sobrang laki talaga. Parang di nga nag 1/8 bahay namin dito e~ bahagya lang natawa si Auntie at pumasok kami dun sa cabin nila. Pati simpleng cabin, ang laki at ang ganda.

 

“Dito ka lang Belinda okay? Pupunta lang ako sa mansion.”

 

“Opo Auntie.” Umalis na si Auntie at naiwan akong nakatunghay sa kagandahan ng kwarto namin. A cabin with lots of rooms. Wow~ Ang susyal talaga. Sa sobrang amaze ko, di ko napigilang hindi lumabas at tanaw ko kaagad ang napakalawak na field. Siguro, pwede ka nang mag golf dito.

Ang plain at ang ganda ng tindig ng mga damo na parang pantay-pantay ang sukat. Ang ganda-ganda talaga. Siguro, prinsesang-prinsesa ka kung dito ka titira.

 

“Aray!” Bigla nalang may tumamang bola sa ulo ko kaya bumagsak ako sapo yung ulo kong tinamaan.

 

“Ay~ Sorry~ I’m sorry~ Are you okay? Here, let me help you.” Imbis na magalit, natulala lang ako. Hala~ Hindi sinasabi ni Auntie na may prinsipeng nakatira dito.

 

“Hey~ kid? Are you okay? Are you hurt?” He asks offering his hand. Titig lang ako sa brown niyang mga mata. But suddenly, something weird happened to my heart that it started racing oddly when he touched me. Itinayo niya ako’t hinaplos ang ulo ko.