A Feeling So Strange 3 ✔

CHAPTER 18.1 : Dramabels

Xyla’s POV

Two days I was stuck in this hell like hospital. Sa kasamaang palad, si Lay lang lagi kong kasama at umaasikaso sakin dahil sa kanya ako hinabilin ng mahal kong ama. Bumibisita yung iba pero di kami nag-uusap.

 

“Kumain ka na.”

 

“Ayokong kumain.”

 

“You need to eat to drink your medicine.”

 

“The food in this hospital sucks.”

 

“What do you want?”

 

“I want to go home.”

 

“You know you can’t.”

 

 

“Yes I know and I don’t want to eat. Mas hindi ako gagaling sa mga kinakain ko dito. Mabuti pang pakainin mo nalang ako ng damo kesa sa mga pagkaing yan.” Tinalikuran ko siya’t nakarinig ako ng buntong hininga. Wala pa kaming matinong pag-uusap ni Lay. Para kaming back to zero. Parang yung una lang.

 

 

“Laurene, pwede ba, kumain ka na?” And he even calls me Laurene and not Xyla. Kabanas di ba?

 

“I said I don’t want. Eat it if you want.” Nagtalukbong nalang ako ng kumot at di siya pinansin.

 

“Ang tigas ng ulo mo. Tingin mo makakadalo ka ng party mo sa ganyang kalagayan?”

 

“I don’t care. Hindi ako dadalo kung ganon. Di naman ako mag-eenjoy.”

 

 

“No! You need to come!” Napakunot ang noo ko. Ba’t ganyan siya magreact? Para namang napakabig deal ng hindi ko pagdalo di ba? Oh… dadalo nga pala kasi sila. Don’t care. Edi magparty silang lahat. Magpapahinga ako. Pinikit ko na ang mga mata ko pero may humila ng kumot ko.

 

 

“Aish! Pwede ba? Wag kang makulit! I don’t want to eat!” Inalis niya yon leaving me without any blanket. Nakahospital dress pa ako. Sinamaan ko siya ng tingin pero mas masama ang tingin niya.

 

 

“Eat.” Inuutusan niya ba ako? So feeling niya madadala niya ako sa ganyan? Pwes, patigasan kami ng ulo. Di ko siya pinansin at sumandal lang sa headboard. Napasabunot nalang siya sa ulo niya kaya napangisi ako. Naglaro nalang ako sa tablet ko pero hinila niya palayo sakin yon.