My real family ~ Edwards

Hoofdstuk 1

Dit is Maud👆
Perrie in 2011❤🥰

Maud pov
Ik loop de gymzaal uit en loop door naar de kleedkamer. Waar de rest van de meiden uit mijn klas al zijn. Zodra ze mij zien beginnen ze allemaal te lachen. Ik frons en loop naar mijn kleding. Ik kijk verbaasd op als mijn kleding er niet meer ligt. Een aantal meiden lopen al de kleedkamer uit en ik loop gestresst heen en weer om te kijken waar mijn kleding is. Maar nergens zijn ze te bekennen 'ik denk dat ze een beetje nat zijn' grijnst Zoë. Ze pakt haar tas en loopt de kleedkamer uit. Ik blijf als enige over in de kleedkamer en nu weet ik wat ze bedoelt. Ik loop snel naar de douches en ja daar ligt mijn kleding. Kletsnat op de grond 'niet weer' mompel ik. Ik pak mijn broek en wring het uit. Dat doe ik ook met de rest van mijn kleding. Ik neem het mee naar mijn gymtas. Ik prop de kleding in de tas. Maar wat moet ik nu doen? Ik heb nog een paar uur les. Ik zucht diep want er zit niks anders op dan in mijn gymkleding naar de les te gaan. Ik plof neer op het bankje en trap boos mijj gymschoenen uit. Dan pak ik mijn zwarte gympen en trek ze aan. Ik pak mijn spullen en loop de kleedkamer weer uit.

Ik loop het wiskunde lokaal binnen en de klas kijkt mijn kant op. 'Je bent laat' zegt de vrouw. Ik zucht diep 'ik weet het, sorry' mompel ik. De vrouw zucht en vouwt haar armen over elkaar heen. 'En waarom heb je je gymkleding nog aan?' Vraagt ze. 'Uhh' mompel ik. Mijn klasgenoten beginnen te lachen en ik kijk rond met een rood hoofd. 'Weet je, ga maar gewoon zitten' zegt ze. Ik knik en loop het lokaal verder binnen. Ik sluit de deur achter mij en loop naar mijn vaste plek achterin.

Ik loop mijn huis binnen 'ben thuis!' roep ik. Geen antwoord zoals gewoonlijk. Mijn ouders zijn dus weer niet thuis. Ik zucht en loop naar boven. Ik loop door naar de waskamer waar de wasmachine en droger staan. Snel stop ik mijn kletsnatte kleding in de droger en zet hem aan. Ik loop weer naar mijn kamer en pak een joggingbroek en een hoodie. Ik pak ook schoon ondergoed en neem het mee naar de badkamer. Ik zet alvast de douche aan en ik ga even voor de spiegel staan die boven de wasbak hangt. Ik bekijk mezelf en zucht diep. Mijn blonde haren staan alle kanten op en er zitten grote wallen onder mijn ogen. Ik kijk weer naar mijn blonde haren. Eigenlijk is het wel raar dat ik blond ben. Ik bedoel mijn ouders zijn allebei niet blond. Zelfs mijn overgroot ouders niet. Nou ja het zal wel niet heel veel zijn denk ik.

Ik zit op mijn kamer acgter het bureau. We hebben veel huiswerk gekregen voor wiskunde dus dat moet ik maken. Ik zucht diep en open de juiste bladzijde. Ik staar naar de sommen en ik rol mijn ogen. Waarom moeten we altijd van die lastige sommen krijgen? Ik wil mijn rekenmachine uit mijn schooltas pakken maar hij ligt er niet in. Ik zucht 'waar is dat ding nou' mompel ik tegen mezelf. Dan bedenk ik me dat ik heb vergeten was vandaag. Dus dan moet hij ergens thuis liggen. Ik sta op en bekijk alle laatjes in mijn bureau. Maar natuurlijk zit hij er niet in. Ik zucht weer en kijk de kamer rond. Ik kijk in mijn andere kastjes maar daar zit hij ook niet in. Dan moet hij beneden liggen. Ik loop mijn kamer uit en ren van de trap af. Ik loop de woonkamer binnen en kijk rond. Er staan best wel veel kasten in onze woonkamer. Dus dat wordt best wel lang zoeken denk ik. Ik kies eerst maar eens voor de grootste kast en open de bovenste laatje. Ik kijk erin maar ik kan niks zien omdat er zoveel in zit. Ik mompel wat tegen mezelf en haal alles uit het laatje. Allemaal papieren enzo. Als ik de hele stapel eruit heb gehaald zie ik hem eindelijk liggen. 'Yess!' roep ik blij. Ik haal hem eruit en leg hem apart neer. Zodat ik hem niet weer kwijt raak. Dan pak ik de papieren op en wil ze weer in de la leggen. Maar dan valt mijn oog op de namen die erop staan. Er staat letterlijk: Maud Edwards. Ik frons want dat is mijn naam helemaal niet. Mijn naam is Maud Brown. Ik lees het papier verder door maar ik begrijp er niet zoveel van. Er staan allemaal moeilijke woorden in. Maar dan worden mijn ogen groot, ik ben geadopteerd denk ik... Er staat adoptie ouders; Jane en John Brown. Ik slik 'hoe kan dit nou?' Mompel ik zacht. Langzaam rolt er een traan over mijn wang. Hebben ze tegen me gelogen? Waarom zouden ze dat doen? Maar wacht, Edwards? Perrie van Little Mix heet toch ook Perrie Edwards? Nee dat kan niet. Ik moet er achter komen wie mijn echte ouders zijn. Ik sta op van de vloer en pak alle papieren op. Ik leg ze op de grote tafel neer en ga aan tafel zitten. Ik bekijk alle papieren en lees wat erop staat. De eerste papieren die ik lees gaan er niet over. Die gaan alleen over hun werk. Ik zucht en dan kom ik weer verdachte papierem tegen. Ik zie bovenaan mijn naam staan en mijn geboorte datum. Verder klopt alles wat er staat over mij. Dan worden mijn ogen groot. Naam ouders: Debbie Edwards en Alexander Edwards.
Nee dat kan niet, dat zijn ook de ouders van Perrie. Is dat mogelijk. Ik lees verder en ja hoor.
Zussen en broers:
Johnie Edwards
Perrie Edwards
Caitlin Edwards
Mijn ogen worden groot 'Dit kan niet' mompel ik.

Ik zit aan tafel te wachten totdat mijn 'ouders' weer thuis komen. Dan hoor ik de voordeur open en dicht gaan. Even later komen ze allebei de keuken binnen lopen. En ik zit nog steeds aan de grote tafel. 'Hey lieverd' zegt mijn moeder. Ik kijk ze boos aan 'wat is dit' en ik gooi de papieren voor ze neer op tafel. Ze kijken me allebei tegelijk aan 'we kunnen het uitleggen' zegt mijn vader snel. Ik lach schamper en sta op. 'Wat valt er uit te leggen? Jullie hebben 17 jaar lang tegen mij gelogen' en ik sla mijn armen over elkaar heen. 'Alsjeblieft, laat ons het uitleggen' zegt mijn moeder. Ik zucht diep en kijk ze stil aan. 'Vertel dan' zucht ik. 'Ga zitten alsjeblieft' zegt ze weer. Ik knik en ga weer op de stoel zitten. Ze gaan allebei aan een kant naast mij zitten. 'Je bent inderdaad geadopteerd' begint mijn moeder. Ik kijk haar aan 'maar we wilden het je echt vertellen' zegt mijn vader. Mijn moeder knikt instemmend en ik zucht diep. 'Waarom hebben jullie dat niet gedaan?' Vraag ik. Ze zuchten allebei 'we waren bang dat je weg bij ons zou gaan' zucht hij. Ik rol mijn ogen en sta kwaad op. 'Dan heb je pech, want ik wil inderdaad naar hun toe' zeg ik kwaad. Ik wil de keuken uitlopen en mijn moeder staat ook op. 'Wacht nou, denk hier goed overna' zegt ze snel. Ik kijk achterom 'dat doe ik' zeg ik simpel. 'Je vindt het toch fijn bij ons' en mijn vader staat ook op. 'Jullie zijn er nooit' zeg ik enkel. Ze zuchten en ik vouw mijn armen weer over elkaar. 'Ik wil ze gewoon leren kennen' zeg ik. 'En daar wonen?' Vraagt mijn moeder zacht. Ik knik en ik zie dat er een traan over haar wang rolt. 'We gaan ze wel bellen' zegt mijn vader. Ik knik 'dankje' en ik loop de keuken uit. Ik ren de trap op en loop mijn kamer binnen. Ik laat me op het bed vallen en verberg mijn gezicht in het kussen. Langzaam rollen er allemaal tranen over mijn wangen. Hoe kunnen ze zo lang tegen mij liegen?

Perrie pov
Vandaag ben ik weer bij mam en ik zit samen met haar op de bank. 'Wat ga jij eten vanavond lieverd?' Vraagt ze. Ik haal mijn schouders op 'de meiden wouden komen eten' glimlach ik. Ze knikt 'gezellig' zegt ze vrolijk. Ik knik instemmend 'dat zeker weten' zeg ik vrolijk. Ze grinnikt en dan gaat haar telefoon af. Ze pakt hem en staart een poosje naar het nummer. 'Gaat het mam?' Vraag ik. Ze knikt 'ja' mompelt ze. Ze staat op 'ik ben even buiten' en ze loopt de woonkamer uit. 'Met Debbie' hoor ik haar nog zeggen. Ik frons, oke dit is gewoon raar. Ik sta op en loop naar het raam. Ik kijk naar buiten en ik zie mam heen en weer lopen in de achtertuin. Terwijl ze aan het bellen is. Wat is er aan de hand? Want kennelijk doet het mam best veel. Ze ziet mij kijken en we staren elkaar even aan. Dan draait ze zich weer om en ik hoor haar praten. Verstaan kan ik het niet jammer genoeg. Ik zucht en plof maar weer neer op de bank.

Mam komt weer de woonkamer binnen lopen. Ze zucht diep en staart mij aan. 'Wat is er?' Vraag ik. Ze zucht en gaat naast mij zitten op de bank. Ze zucht nog eens 'ik moet je wat vertellen Perrie' zegt ze zacht. Ik frons 'wat is er aan de hand mam?' Vraag ik bezorgd. Ze kijkt me aan 'ik ben net gebeld en ja dit heb ik je nooit verteld' zucht ze. Ik frons 'wat heb je me nooit verteld?' Vraag ik. Ze slikt 'Je hebt nog een jonger zusje Perrie' zegt ze. Ik frons weer 'naast Caitlin?' Vraag ik. Ze knikt 'ja, haar adoptie ouders belden mij net' mompelt ze. 'Adoptie ouders?' Vraag ik verward. Ze knikt 'ja, we hadden niet genoeg geld voor 3 kinderen' mompelt ze. Ik frons 'en dan doe je haar maar weg?' Vraag ik pissig. Ze knikt 'sorry Per' fluistert ze. Ik slik 'wat wilden haar adoptie ouders dan?' Vraag ik zacht. 'Ze is er achter gekomen dat ze geadopteerd is' zegt ze zacht. 'Dat hebben ze nooit aan haar verteld?' Vraag ik verbaasd. Ze haalt haar schouders op 'blijkbaar niet' zucht ze. Ik knik 'nu wil ze bij ons wonen' en ze slikt. 'Wat heb je gezegd?' Vraag ik. 'Dat het niet kan' zegt ze. Ik sta boos op 'hoe kun je dat zeggen?' Vraag ik pissig. 'Perrie, wij hebben geen slaapkamer meer over' zegt ze. Ik zucht en schud mijn hoofd 'dan komt ze toch bij mij wonen?' Merk ik op. Ze zucht 'lieverd, jij hebt toch je band?' Glimlacht ze. Ik haal mijn schouders op 'kom ga even weer zitten' en ze klopt naast zich. Ik zucht en ga weer naast haar zitten. 'Hoe zie je het dan voor je?' Vraagt ze. Ik haal mijn schouders op 'ik heb nog een kamer over' zeg ik. Ze knikt 'en hoe wil je dat doen als jullie op tour gaan?' Vraagt ze. Ik haal mijn schouders op 'dan gaat ze mee' zeg ik simpel. Ze glimlacht 'ze heeft toch school' zegt ze weer. Ik rol mijn ogen 'daar zijn dan altijd wel oplossingen voor' zeg ik. Ze knikt 'dat is wel weer waar' zegt ze. Ik knik 'dus ze kan bij mij komen wonen' zeg ik weer. Ze knikt 'Ik ga er over na denken, oke?' Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd 'nee je gaat ze nu weer bellen' zeg ik meteen. Ze zucht weer 'lieverd, we moeten hier goed over na denken' glimlacht ze. 'Mam, ze wil haar echte familie leren kennen' zeg ik. Ze knikt instemmend 'dat is waar' zegt ze. Ik knik 'daarom' zeg ik. Ze glimlacht en het is even stil. 'Ik bel ze wel weer' zegt ze. Ik glimlach tevreden 'nu?' Vraag ik. Ze knikt en pakt haar mobiel erbij.