My real family ~ Edwards

Hoofdstuk 48

Maud pov
Bradley rijdt weer de straat uit en ik zwaai nog. Ik sluit de voordeur en plof naast de meiden neer op de bank. 'Dus' de twee meiden kijken mij grijnzend aan. Ik rol mijn ogen 'shut up' lach ik. Perrie begint te lachen 'we zijn gewoon blij voor je' glimlacht ze. Ik glimlach dankbaar 'dankjewel' zeg ik vrolijk. Ze glimlacht breed 'maar uh als hij je kwetst sta ik er' en Perrie gaat in een vechthouding staan. Jade en ik kijken elkaar aan en schieten in de lach. Perrie gaat weer zitten en kijkt ons niet begrijpend aan. 'Wat is er zo grappig?' Vraagt ze verontwaardigd. 'Is dat een serieuze vraag?' Lach ik. Ze knikt 'het zag er zo grappig uit!' gil ik. Jade en ik beginnen weer te lachen. Perrie zucht diep en we stoppen langzaam met lachen. 'Maar ik meen het wel' zegt Perrie ineens serieus. Ik glimlach dankbaar en knik. Mijn telefoon gaat af en ik frons. Ik zie dat het Rose is en ik neem meteen op. 'Hey' zeg ik. Ik hoor wat zacht gehuil 'Rose?' Vraag ik. 'Maud,ben je thuis?' Vraagt ze met een trillerige stem. 'Ja, natuurlijk. Wat is er?' Vraag ik bezorgd. 'Kan ik alsjeblieft thuis komen?' Vraagt ze hoopvol. 'Tuurlijk, je bent altijd welkom' zeg ik meteen. 'Wil je vertellen wat is er?' Vraag ik. Ik hoor haar wat snikken 'doe ik straks, oké?' Zegt ze met een trillende stem. 'Is goed' zeg ik zacht. 'Ik ben er zo' mompelt ze. 'Doe maar rustig aan' zeg ik. We hangen op en met een zucht laat ik mijn mobiel zakken. 'Wat is er?' Vraagt Perrie bezorgd. Ik haal mijn schouders op 'er is iets met Rose' mompel ik. Ze kijkt me niet begrijpend aan 'ze komt straks en dan legt ze uit wat er is' zeg ik zacht.

~

De deurbel gaat en ik sta meteen op. Ik open de voordeur en Rose staat buiten. 'Hey' zeg ik zacht. 'Hey' mompelt ze. 'Kom binnen' en ik laat de deur open. Ze knikt dankbaar en stapt naar binnen. Ze trekt haar jas uit en hangt hem aan de kapstok. Ik sluit de voordeur 'wil je naar boven?' Vraag ik aan Rose. Ze knikt enkel en ik loop kort even de woonkamer binnen. 'We gaan naar boven' zeg ik tegen Perrie en Jade. Perrie knikt en geeft me een kleine glimlach. Ik glimlach terug en loop dan samen met Rose naar boven. We ploffen neer op mijn bed en het is even stil. 'Wat is er?' En ik kijk haar aan. Ze zucht diep 'ik heb flinke ruzie gehad met mijn moeder' mompelt ze. Ik bijt op mijn lip 'waarover?' Vraag ik door. 'Over dat ik in therapie moet' zegt ze zacht. 'Wat is er precies gebeurd?' Vraag ik verder. 'Ze had zelfs heen gebeld voor een afspraak' zucht ze. 'Ik ben gewoon niet heen gegaan en daar was ze woest om' mompelt ze verder. Ik knik ondertussen wat en kijk haar aan met medeleven. 'Ze begon tegen me te schreeuwen, dat ik wel moest' zucht ze. 'Daarna werd ik ook kwaad en begon ook te schreeuwen' mompelt ze. Weer knik ik 'toen heeft ze me geslagen' zegt ze zacht. 'Wat? Serieus?' Mompel ik. Ze knikt en laat haar gezicht zien. Mijn ogen worden groot 'omg Rose, je oog is gewoon blauw!' roep ik. Ik wil het aanraken maar ze duwt mijn hand zacht weg. Dat ik het net niet zag...'Je gaat nu echt niet meer naar je moeder' zeg ik streng. Ze rolt haar ogen en zucht diep. 'Maud, ik kan het niet steeds ontlopen' ze kijkt me aan. 'Rose, je moeder hoort je niet te slaan' zeg ik. Ze zucht en kijkt weg. Ik pak haar hand vast en dwing haar om mij aan te kijken. 'We laten dit niet gebeuren' zeg ik streng. Ze knikt afwezig 'ze hoort je niet te slaan' zeg ik nog maals. Ze trekt zich uit mijn greep 'ze heeft het eenmalig gedaan' mompelt ze. Ik zucht 'Rose, ze heeft het nu een keer gedaan. Wie weet komt de tweede keer' zeg ik. Ze reageert niet en staart voor zich uit. 'Ik laat dit niet gebeuren Rose' zeg ik. Ze knikt zonder me aan te kijken.

~

Rose ligt tegen mij aan te slapen en ik glimlach. Ik sta voorzichtig op en kijk snel om of ze nog slaapt. Ik haal opgelucht adem en loop stil mijn slaapkamer uit. Ik loop de trap af en ik zie Perrie en Jade op de bank zitten. 'Hey' zeg ik zacht. Ze draaien zich om en ik kom bij ze op de bank zitten. 'Hey' zeggen ze terug. Ik glimlach 'gaat alles goed met Rose?' Vraagt Perrie. Ik haal mijn schouders op en zucht diep. 'Ik weet gewoon niet wat ik er mee moet' geef ik toe. Ze kijkt me niet begrijpend aan 'wat is er aan de hand dan?' Vraagt ze. Ik zucht opnieuw 'ik weet niet of ik het wel mag vertellen' En ik bijt op mijn lip. 'Maud, soms kan ze niet alles alleen oplossen' zegt ze. Ik knik, want ze heeft gewoon gelijk. Ik leg het hele verhaal uit en de meiden kijken mij aan met grote ogen. 'Dat is niet normaal' stamelt Jade. Ik knik 'ik weet het' zucht ik. 'Ze blijft vannacht sowieso hier' zegt Perrie vastbesloten. Ik knik 'dat sowieso' zeg ik. 'Maar, wat verder?' Stamel ik. Perrie zucht diep 'ze is niet veilig thuis' zegt ze bedenkelijk. Ik knik enkel en staar voor me uit. 'Maak je er nou maar niet druk om, ik verzin wel wat' glimlacht ze. Ze legt haar arm om mij heen 'zeker?' Vraag ik. Ze knikt en Jade glimlacht naar me. 'Het komt goed, echt waar' zegt ze bemoedigend. Ik knik en zucht diep. 'Ga nou maar slapen' zegt ze. Ik knik en geef haar een knuffel. 'Slaaplekker' zeg ik zacht. Ik laat haar los en sta op. Ik wil de woonkamer uitlopen 'en ik dan?' Jade slaat haar armen over elkaar heen. Ik lach zacht en rol mijn ogen. Ik loop snel naar haar toe en geef haar een knuffel. 'Slaaplekker' zeg ik tegen ze allebei. Ik laat Jade los 'slaaplekker' zeggen ze in koor. Ik glimlach en loop weer de woonkamer uit.