My real family ~ Edwards

Hoofdstuk 60

Maud pov
Ik sta twijfelend voor de spiegel en bekijk mijn outfit. Ik heb straks dat feest en ik weet echt niet wat ik aan moet doen. Ik zucht diep en trap kwaad een schoen aan de kant. 'Godver!' Roep ik. Mijn slaapkamerdeur gaat open en Perrie haar gezicht komt tevoorschijn. 'Gaat alles goed?' Vraagt ze. Ik kijk haar zuur aan 'nee ik weet echt niet wat ik aan moet doen' mompel ik boos. 'Ahh!' En ik schop een andere schoen boos weg. 'Jeetje, doe kalm' en ze komt mijn kamer binnen. 'Ik help je wel' en ze sluit de deur. Ik zucht diep en ze kijkt in mijn kledingkast. Ik plof neer op mijn bed en kijk toe hoe Perrie kleding uit kiest. 'Wil je een jurkje aan?' Vraagt ze. 'Sure' antwoord ik. Ze knikt en pakt een zwarte kanten jurkje. 'Deze?' Vraagt ze. Ik knik bedenkelijk 'doe hem eens aan' dringt ze aan. 'Oké prima' geef ik toe. Ik neem het jurkje aan en ze pakt nog een panty. Ik neem die ook aan en sta op. Ze blijft zitten 'je blijft hier?' Vraag ik. Ze rolt haar ogen 'jezus Maud, ik ben je zus' zegt ze. Ik zucht diep 'je hebt gelijk' en ik begin me om te kleden.

Ik draai me om en ze knikt goedkeurend. Ik kijk in de spiegel en bekijk de outfit. Ik knik 'dit ziet er wel goed uit' zeg ik. Perrie knikt 'dat bedoel ik!' Roept ze. Ze vouwt haar armen over elkaar heen en kijkt trots rond. Ik rol mijn ogen 'uitslover' lach ik. Ze grinnikt en staat op. 'Moet ik je helpen met je haar en make-up?' Vraagt ze. Ik knik 'ja mag wel' mompel ik. Ze knikt 'wat wil je met je haren?' Vraagt ze. 'Krullen' grijns ik. Ze rolt haar ogen 'wie wil jij versieren?' Vraagt ze met een grijns. Ik word zo rood als een tomaat 'niemand' zeg ik meteen. Ze grinnikt en schud haar hoofd. 'Ik maakte maar een grap, geen zorgen' lacht ze. Ik word nog roder en lach zacht. 'Nou kom dan ga ik je haar krullen' zegt ze. Ik knik en we lopen mijn kamer uit. We lopen door naar de badkamer en pakken de krultang 'we nemen mijn make-up mee' zegt ze trots. Ik rol mijn ogen en ik pak haar make-up tas. We lopen dan naar beneden en Jade zit op de bank. Ze merkt ons op 'hey leuke jurk!' Roept ze vrolijk. Ik glimlach 'dankje' zeg ik. Ze glimlacht en Perrie doet de krultang in het stopcontact 'nu wachten totdat die warm genoeg is' zegt ze. Ik knik en ze de make-up neer op tafel. Perrie ploft naast Jade neer op de bank en ik ga op de andere bank zitten. 'Beetje zin in?' Vraagt Jade. Ik knik 'zeker' zeg ik vrolijk. Ze knikt goedkeurend 'komt Rose ook?' Vraagt ze door. Ik zucht diep en knik. 'Ja maar ik verwacht niet dat ze met mij gaat praten' zucht ik. Ze kijkt me met medelijden aan 'ze ontloopt me gewoon' mompel ik. 'Ze is in de war Maud' zegt Perrie. Ik knik 'ik weet, maar ik ook!' Floep ik eruit. Mijn ogen worden groot 'oh dus wel?' En Perrie vouwt haar armen over elkaar heen. Ik zucht diep 'oké ja' geef ik toe. 'En wat ga je eraan doen?' Vraagt Perrie door. Ik zucht 'weet ik veel, wat kan ik eraan doen?' Mompel ik. 'Erachter komen wat je wilt en als je met Rose wat wilt dat toegeven!' Roept ze. Ik zucht diep 'ik weet niet hoe!' Roep ik. 'Het is ook lastig' verteld Jade. Ik knik instemmend 'dat dus, want ik weet niet hoe het voelt' zeg ik zacht. 'Wat voel je voor Bradley?' Vraagt Perrie. Ik haal mijn schouders op 'weet ik veel' mompel ik. 'Dat is al geen goed teken' zegt Perrie. 'Dat weet ik, maar ik weet niet wat ik moet doen' geef ik eerlijk toe. Ze knikt begrijpelijk 'praat erover met Bradley' legt Perrie uit. 'Dat ik gevoelens heb voor Rose?' Vraag ik. Ze schud haar hoofd 'nee dat je twijfelt waar je op valt' zegt ze. Ik knik bedenkelijk 'maar zou hij het begrijpen?' Vraag ik. 'Nou als hij dat niet doet dan weet je ook gelijk dat hij niet de juiste is' zegt Perrie. 'Daar heb je gelijk in' mompel ik. Ze kijken me beide aan met een kleine glimlach. Ik zucht diep en zak onderuit. 'Kom, laten we je haren gaan doen' en Perrie staat op. Ik knik en sta ook op. Perrie loopt naar de krultang 'is die klaar?' Vraag ik. Ze knikt 'ga maar op de stoel zitten' ik doe wat ze zegt en ga zitten.

De deurbel gaat en ik spring op van de bank. Ik open de deur en Bradley staat er. Hij glimlacht 'hey' zegt hij. Ik glimlach en laat hem binnen. 'Klaar voor?' Vraagt hij. Ik knik 'ja en jij?' Vraag ik. Hij knikt 'ja ook' zegt hij vrolijk. Ik knik en pak mijn jas. Ik trek hem aan en Bradley groet Perrie en Jade. Ik zucht diep en loop hem achterna de woonkamer in. 'Zorg je goed voor mijn kleine zusje?' Vraagt Perrie streng. Hij grinnikt 'komt goed' en hij kijkt mij glimlachend aan. Ik glimlach enkel 'zullen we gaan?' Vraag ik dan maar. Hij knikt en ik geef de twee meiden een knuffel. 'Veel plezier' zeggen ze in koor. Ik grinnik 'dankjewel' zeg ik. Perrie glimlacht 'en sowieso half 2 thuis' en ze kijkt me streng aan. Ik rol mijn ogen 'komt goed' zeg ik. Ze knikt en we lopen naar buiten. We stappen op onze fietsen en zwaaien naar Perrie en Jade. Ze zwaaien terug en lopen weer naar binnen. We fietsen de straat uit en ik voel dat Bradley af en toe mijn kant op kijkt. 'Wat is er?' Vraag ik iets bozer dan bedoeld. 'Jezus sorry hoor' mompelt hij. Hij staart voor zich uit en ik bijt op mijn lip. 'Shit sorry, zo bedoelde ik het niet' zeg ik meteen. Hij knikt 'wat is er dan?' Vraagt hij. We stoppen voor het stoplicht en hij kijkt mij lief aan. Ik zucht diep 'ik baal ervan dat Rose en ik geen contact meer hebben' geef ik toe. 'Ik snap ook niet waarom ze het niet meer wou' mompelt hij. Ik wordt rood en staar naar de grond. 'En geloof me ik ben ik staat er wat van te zeggen' zegt hij pissig. Ik kijk hem aan 'nee niet doen!' Roep ik meteen. 'Hoezo niet?' Vraagt hij verbaasd. Ik word nog roder maar gelukkig ziet hij niet omdat het zo donker is. 'Hij is groen' en ik stap weer op de fiets. Bradley volgt mijn voorbeeld en we beginnen weer te fietsen. Het is een tijdje stil en ik bedenk me wat ik moet zeggen. 'Ik wil gewoon geen ruzie met haar' geef ik toe. 'Heb je dat niet al dan?' Vraagt hij. Ik zucht en schud mijn hoofd 'nee geen ruzie maar ze wilt geen contact meer' zeg ik. 'Ja maar waarom wilt ze dat niet meer?!' Roept hij. 'I don't know, ik ben verandert ofzo' mompel ik. Hij lacht schamper 'je bent echt niet verandert hoor!' Roept hij. 'En al was je dat wel, wat boeit dat? Je bent toch beste vriendinnen of niet dan?' Vraagt hij. Ik zucht 'zullen we het gewoon laten alsjeblieft?' Vraag ik. Hij zucht diep en geeft geen antwoord. 'Alsjeblieft Bradley?' Vraag ik. Hij zucht opnieuw 'oké dan' geeft hij toe. Ik knik dankbaar en we fietsen de volgende straat in.