My real family ~ Edwards

Hoofdstuk 58

Maud pov
Ik bijt nerveus op mijn nagels en kijk naar Bradley. Die achter zijn mobiel zit en ik kijk zijn kamer rond. Ik zucht diep 'Bradley?' Zeg ik zacht. 'Hmm?' Vraagt hij zonder op te kijken. 'Ik kan niet blijven slapen' mompel ik. Hij kijkt mijn kant op en fronst. 'Hoezo niet?' Vraagt hij. 'Het mag niet van Perrie' mompel ik. 'Maar het mocht eerst toch wel?' Vraagt hij niet begrijpend. Ik haal mijn schouders op 'ze wil het toch niet' mompel ik. 'Wat vreemd ja weer' mompelt hij geïrriteerd. Ik zucht diep 'ja sorry' zeg ik zacht. Hij glimlacht 'geeft niet, je kan er niks aan' glimlacht hij. Ik knik 'hoelaat moet je weg dan?' Vraagt hij. 'Kun je me zo wegbrengen?' Vraag ik. Hij knik 'dan ga ik eerst nog even snel naar de wc' zegt hij. Opnieuw knik ik en hij staat op van het bed. Hij loopt zijn slaapkamer uit en ik hoor hem naar beneden lopen. Ik zucht diep en pak mijn mobiel erbij. Ik open whatsapp en begin Perrie te appen.

Ik; hey, ik kom er zo aan. Ik blijf toch slapen.  Als Bradley er straks ook is, moet je maar gewoon zeggen dat je liever had dat ik thuis bleef slapen.

Ik zucht diep en vrijwel meteen krijg ik antwoord van Perrie.

Perrie ❤️: hey. Waarom dat ineens? Is er iets aan de hand? Alles goed?

Ik: ja alles gaat goed. Ik leg het je later wel uit, als je maar gewoon zegt dat je liever wou dat ik thuis bleef.

Perrie ❤️; geen zorgen, komt goed ik verzin wel wat

Ik hoor Bradley weer de trap oplopen en ik leg mijn mobiel weg. Hij loopt de slaapkamer binnen 'zullen we gaan dan?' Vraagt hij. Ik knik en sta op van het bed. Hij komt op me af en trekt me in een knuffel. Ik bijt even op mijn lip maar knuffel hem gewoon terug. We laten elkaar weer los en ik zie dat hij me een kus wilt geven. 'Zullen we maar gaan dan?' En ik laat hem los. Hij knikt en loopt mij niet begrijpend achterna. Ik zucht diep en we lopen de trap af. Ik trek mijn jas aan en hij volgt mijn voorbeeld. Hij kijkt mij nog even lief aan 'is alles goed?' Vraagt hij dan. Ik zet een glimlach op en knik 'ja tuurlijk' zeg ik. Hij knikt en we lopen naar buiten. Hij pakt zijn scooter en ik stap hij hem achterop. Hij start de scooter en begint te rijden.

We rijden mijn straat in en hij rijdt het erf op. Hij  zet de scooter stil 'kan ik nog mee naar binnen?' Vraagt hij. 'Ja tuurlijk' antwoord ik. Hij knikt en zet de scooter uit. We stappen ervan af en ik open de voordeur. 'Hallo!' Roep ik. 'Helloo!' Horen we terug uit de woonkamer. Ik grinnik en we lopen de woonkamer binnen. 'Je bent er weer' zegt Perrie. Ik knik 'gelukkig' zegt ze er meteen achteraan. Ik kijk haar dankbaar aan 'wil je wat te drinken?' Vraag ik aan Bradley. Hij knikt dankbaar 'ja doe maar wat fris' zegt hij. Ik knik en loop door naar de keuken. Ik zie nog via mijn ooghoeken dat hij op de andere bank gaat zitten. Ik pak twee glazen en vul ze met Ice tea. Ik loop weer terug naar de woonkamer met de twee glazen in mijn handen. Ik zet ze op tafel neer en ga naast Bradley zitten. 'Dankje' glimlacht hij. Ik glimlach als antwoord. 'Hoe was jullie dag?' Vraagt Perrie. Ik knik en kijk Bradley even aan. 'Goed en die van jullie?' Vraag ik. Ze glimlacht 'ja lekker rustig maar gezellig' zegt ze vrolijk. Ik knik goedkeurend en pak mijn glas drinken. Ik neem een slok en zet het glas daarna weer terug op tafel. Ik voel hoe Bradley zijn arm om mij heen slaat en Perrie kijkt mij aan met wiebelende wenkbrauwen. Ik glimlach kleintjes en weet niet hoe ik me hierbij moet voelen. Perrie blijkt het te merken en geeft me nu een bezorgde blik aan. Ik schud mijn hoofd als teken dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Ze knikt enkel maar ik zie de twijfel in haar ogen. Ik voel hoe Bradley zijn hand op mijn schouder beland en ik slik. Hij is druk in gesprek met Jade maar ik volg het niet. 'Ik ga even naar de wc' en ik sta meteen op. Bradley knikt enkel en gaat verder met praten. Ik rol mijn ogen en loop de woonkamer uit.

Ik kruip in bed en zet nog even de tv aan. Ik zapp wat rond en zucht diep. 'Er is helemaal niks op tv' mompel ik tegen mezelf. Mijn slaapkamer deur gaat open en Perrie stapt naar binnen. 'Hey' zeg ik. Ze glimlacht en sluit de deur achter haar. Ze loopt naar mij toe en gaat aan de rand van het bed zitten. Ze kijkt me met een bezorgde blik aan 'wat is er?' Vraag ik alsof ik niet snap wat er aan de hand is. 'Kom op, ik zie dat er wat is' zegt ze. Ik slik en houdt mijn mond. Ze zucht 'Maud, als je niet praat kan ik je ook niet helpen' zegt ze. Ik knik en zucht even. 'Maar er is niks' zeg met een kleine glimlach. 'Weet je dat heel zeker?' Vraagt ze voor de zekerheid. Ik knik 'ja zeker' zeg ik opnieuw met een kleine glimlach. Ze zucht 'oké dan, maar als er wel wat is moet je bij me komen' zegt ze streng. Ik rol mijn ogen 'komt goed Pez' zeg ik. Ze knikt goedkeurend 'ook echt doen hè!' Zegt ze. Ik grinnik 'komt goed' lach ik zacht. Ze knikt 'mooi' zegt ze tevreden. Ik knik en ze draait zich even om naar mijn tv. 'Wat kijk je?' Vraagt ze. Ik haal mijn schouders op 'geen idee, er is niet zoveel op' zucht ik. Ze glimlach 'is laatste tijd zo' zucht ze. Ik knik 'anders kijk je wat op Netflix' stelt ze voor. Ik knik 'goed idee, denk dat ik dat ook ga doen' geef ik toe. Ze glimlacht en staat op van het bed. 'Nou wij gaan ook op bed' zegt ze. Ik knik en ze geeft me een knuffel. 'Slaaplekker' zegt ze. 'Slaaplekker' zeg ik terug. Ze laat me los en schenkt me nog een kleine glimlach. Ik glimlach terug en ze loopt mijn kamer uit. Ze draait zich nog een keer om en zwaait. Ik grinnik en zwaai terug. Ze sluit de deur en ik hoor haar weglopen.