𝙻𝚘𝚟𝚎 𝙱𝚎𝚝𝚠𝚎𝚎𝚗 𝙲𝚄𝚁𝚂𝙴 🅽🅾︎🅼🅸🅽

Part - (37)

"ကိုကို မထသေးဘူးလား မနက်စာစားတော့လေ"

ဂျယ်နိုက 'ကိုကို' ဟူသောစကားကိုတမင်ဖိကာပြောလိုက်ရင်းနဲ့ဂျယ်မင်းရှိရာအခန်းဆီကို လက်ထဲကမနက်စာဗန်းကိုကိုင်ပြီးဦးတည်နေပါ၏။

အခန်းထဲကဘယ်လိုပြန်အော်ဆဲသံမှမကြားရ၍ဂျယ်နိုအနည်းငယ်တော့အံ့ဩသွားသည်။ တကယ်ပဲမနိုးသေးတာများလား?

ဒါပေမယ့်ဂျယ်မင်းကဒီအချိန်ဆိုနိုးနေပြီလေ။ ဂျယ်နိုကအများကြီးတွေးမနေဘဲအခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်ရင်းအထဲထဲကို ခြေအနည်းငယ်လှမ်းလိုက်တော့အိပ်ယာပေါ်မှာဂျယ်မင်းရှိမနေခဲ့။

အခန်းကအရမ်းလဲမကျယ်၊ အရမ်းလဲမကျဉ်းတာမို့တံခါးကနေဖွင့်ပြီးဝင်ဝင်လာချင်းတွေ့ရပါသည်။ ဒါပေမယ့်ဂျယ်မင်းဟာအိပ်ယာပေါ်မရှိနေခဲ့ပါ။

ဂျယ်နိုကသူ့လက်ထဲကမနက်စာဗန်းကိုကုတင်ပေါ်မှာတင်လိုက်ပြီး အခန်းထဲကိုပတ်ကြည့်လိုက်ရင်းဂျယ်မင်းနာမည်ကိုခေါ်ပြီးရှာလိုက်တယ်။

"ဂျယ်မင်း?"

ဘာအသံမှပြန်မလာ။ ဂျယ်နိုကဂျယ်မင်းနာမည်ကိုထပ်ခေါ်လိုက်ရင်းအိမ်သာထဲထိသွားကြည့်လိုက်တယ်။ ဂျယ်မင်းကရှိမနေခဲ့။ ဂျယ်နိုကတော့စစိတ်ပူလာစပြုလာပြီဖြစ်သည်။

ဂျယ်နိုရဲ့ခြေသံတွေကနည်းနည်းပြင်းလာပြီးအခန်းထဲကိကုပတ်ရှာနေတာပြီးတာနဲ့ အပြင်ကိုထွက်ရင်းတစ်အိမ်လုံးကိုပတ်ရှာလိုက်တယ်။

ဒါပေမယ့်လည်းဂျယ်မင်းကရှိမနေခဲ့။ ဂျယ်နိုကအခန်းထဲကိုပြန်သွားလိုက်မိပြီးအခန်းထဲကပစ္စည်းမှန်သမျှကိုလိုက်ရှာမိတော့မှ သူဘယ်လောက်တောင်ပူထူနေလို့လဲမသိ။

ဂျယ်နိုကလုံးဝကိုဗီဒိုပေါ်ကနာရီလေးကိုမမြင်ခဲ့။ ဂျယ်နိုကချက်ချင်းဗီဒိုပေါ်ကနာရီကိုယူလိုက်ပြီးနာရီကိုကြည့်ဖို့လုပ်လိုက်ပေမယ့် နာရီဘေးမှာချထားတဲ့ခေါက်ထားသောစာတစ်စောင်။

ဂျယ်နိုကချက်ချင်းစာကိုပါယူလိုက်ပြီးအပေါ်မှာခပ်ဖွဖွရေးထားတဲ့စာလေးတွေကိုဖတ်ကြည့်လိုက်ရင်း သူ့စိတ်ပူမှုတွေကလျော့သလိုမလျော့သလိုလိုနှင့် ပိုပင်တိုးလာသလို။