Yakut Pençe / Opal'ın Yansıması +18

45- Aldatıcı Öpücük

Sonunda geldim. Umarım bölümü seversiniz. Şimdiden keyifli okumalar, öptüm 💚

Zümrüt

Üzerimize çöken kara bulutlardan kurtulmak için birçok şey denemiş ancak bir türlü kurtulamamıştık. Her ne kadar hayatıma devam ediyor gibi görünsem de aslında devam edemiyordum. Gözlerimi her kapattığımda o geceye gidiyordum. Adamı balkondan atışım aklıma geldiği anda yerimde zıplıyor, ellerimi karnıma sarıp bebeklerimden güç almaya çalışıyordum. Bebeklerim bana güç verse de bazı zamanlarda yeterli olmuyordu. Kusacak gibi oluyordum.

Sonra çok endişeleniyordum. Hayatımızda endişelenecek o kadar çok şey vardı ki. Suna ve Yakut'a doğrultulan silahlar bunlardan biriydi sadece. Ya o gün Ünal Bey gelmeseydi ve ben ikisini de kaybetmek zorunda kalsaydım? Nasıl başa çıkabilirdim bu acıyla? Çıkamazdım. Artık güçlü biri değildim. Yavaş yavaş soluyordum. Şu an Kirke ölse bir hafta yatağımdan çıkamazdım. İletişimi koparır, kendi kabuğuma sığınırdım.

Uzandığım yerden yavaşça kalktım. Birkaç saate işe gitmem ve Şahika Hanım'ı gözetlemem gerekiyordu ama ben bunu hiç istemiyordum. O kadın yanımdan geçtikçe nefes alamaz oluyordum. Yine de yapmak zorundaydım, aslında Deha çok bunalırsan, kendini kötü hissedersen bırak gitsin demişti. Dediklerini kulak arkası etmiştim. Kafam meşgul oluyordu, kendimi önemli biri gibi hissediyordum, üstelik hayallerimin birinde casus olmak vardı, hadi ama hangi çocuk havalı ajanlardan ya da süper kahramanlardan biri olmak istemezdi li?  Iron Man 2 filmini izlerken Natasha'yı görmüştüm, o mükemmel kızıl saçlarıyla salına salına ilerlerken onun gibi biri olmak istemiştim. Evde Natasha Romanof'um diye bağırdığım günler aklıma gelirken burukça gülümsedim.

Üvey babam enseme vurur, Natasha da ne öyle, başımıza orospu mu olacaksın diye kızardı. Daha on üç yaşındaydım. Yine de istemeye devam etmiştim. Kimse bana engel olamamıştı. Hatta durumu ilerletmiştim, sanki Yakut kötü bir adammış gibi onu döverdim, her seferinde kendini yere atarken garip garip sesler çıkarırdı. Her ne kadar kirli bir yuvada büyümüş olsam da benim şansım Yaki ve Safir'di. Keşke başka şartlarda büyüseydik.

Odamın içindeki banyoya girdim. İlk olarak küçük işimi hallettim, hamilelik ilerledikçe bebekler mesaneme daha da baskı yapıyordu. Sonuçta iki kişiydiler. Aynanın karşısına geçip kendime baktım, yüzüme salatalık özlü bir maske yapmıştım, biri beni bu halde görse Jim Carrey'nin Maske filmindeki Maske karakteri sanabilirdi ki haklılardı. Komik duruyordum. Musluğu açıp önce ellerimi yıkadım, daha sonra yüzümdeki maskeden kurtuldum. Cildimin ferahladığını, ışıldadığını hissederken suyu kapatmıştım.

Başımı kaldırıp kendime baktım. Saçlarımın büyük çoğunluğu ıslanmıştı ve alnıma yapışmıştı. Elimle saçlarımı alnımdan uzaklaştırdım. Kızılın esmer tenimde ne kadar garip durduğunun bir kez daha farkına vardığımda tebessümümü sildim. Kendimi neden bu kadar saçma hissediyordum? Hamilelik depresyonunda olmam çok saçma değil miydi?

Adam öldürdün, o yüzden kendini saçma hissediyorsun.

Hak etmişti, dedim kendi kendime. Bebeklerime, bana dokunmuştu. Nasıl böyle bir şeye cüret edebilirdi ki?

Her seferinde kendini aklamak için bunları öne sürüyorsun, hak etmişti, hak etmişti. Buna karar vermek sana mı düşüyor?

Başımı onaylarca salladım. Beni öldürecekti, yok edecekti beni. Kendimi korumak zorundaydım. Başka bir yol bırakmamıştı ki bana. Arkamdan gelen, bana dokunan, karnımı, kasıklarıma ellerini değdiren oydu. Beni mermere oturup aşağıya atacak olan yine oydu.

Dönüştüğün kişiden memnun musun bari Zümrüt?

Gözlerimin en derinine baktım. Bakışlarımdaki o şeyle birlikte geriye doğru sıçradım. Kontrolünü kaybetmiş, delirmek üzere olan geleceğimi gördüğümde elimi dudaklarıma bastırdım, hıçkırıklarımı yutmaya çalıştım. Tek istediğim normal bir hayat yaşamaktı, belki biraz hareketli olmasını istemiştim. Tek suçum Natasha olmak istemek miydi yoksa? Belki de üvey babam haklıydı. Dediği gibi fahişe olmuştum, zorla da olsa. Bedenimden Alihan ve onun gibilere para kazandırmamış mıydım?