HAYALPEREST

24.Bölüm

"Yorum ve tahminlerinizi bekliyorum canlarım 🌻🌻🌻

"Her şeyi unutman için elimden geldiğinden
Fazlasını yapacağım " bu sefer sarılan ben oldum. Baranın yanında ağlamaktan çekinmiyordum.
"Beynimden asla silinmeyecekler , aklım almıyor hala inanamıyorum , az önce bana şiddet uygulayacağını düşündüm." Burnumu çektim. "Beynimin içinde bir savaş var. Anılarım ve şimdiki zaman birbirne girmiş " dedim ve geriye çekildim.
"Unutma , anıların bile iyisi ve kötüsü vardır." Etrafına baktı " sahile inelim mi ? Biraz sakinleşirsin" sadece başımı sallamakla yetindim.
Baranın aracına binip beş dakika sonra bir sahildeydik. Neresi olduğunda hiçbir fikrim yoktu.
Arabadan inmeden ayakkabılarımı indirdim. Kuma uzun zamandır ayak basmamıştım.

Denizin iyot kokusunu içime çektim. Her şeyi unutmak istiyorum yedi yaşındaki halime dönmek istiyordum . Deniz ve kum geçmiş günlerime gitme isteğimi artırmıştı.
Baranla bizim için indirdikleri küçük mindellerin üzerine oturduk.
Sadece dalga sesi çıkıyordu.
Gözlerimi kapatıp doğayı dinlemeye başladım.

"Gül dedenle konuştum " baranın sesiyle gözlerimi açtım. "Dedeni görmek ister misin ? " dedi ben unutmak isterken tekrardan aklıma getirmişti.

"Kendimi hazır hissetmiyorum. " dedemi tekrar görecek kadar güçlü müyüm bilmiyorum.
Barana döndüm "Baran dedem benden her şeyi aldı ve bana bir mektup yazdırdı. O mektup babaanneme ulaşmasın " bilmeye hakkı vardı.

"Merak etme tekrar alırız , mektup bende sen iyleşince sana verecektim kendi ellerinle yırtarsın diye düşündüm " içmi rahatlatmaya çalışıyordu.
"Deden için de seni bekledik bana kalsaydı çoktan ölmüştü ama sen ne yapmak istersin bilemedim." Çarpık bir gülüş sergiledim.

"Aslında ben o kemer darbelerini hakettim " dedemi kışkırtmıştım ve ilk kez kalbimin sesini dışarı vurmuştum.

Baranın tepkisini merak ettiğim için gözlerimi açıp yönümü barana çevirdim. Baran kaşları çatık bir şekilde anlamaya çalışıyordu.
Gözlerimin içine bakarak başını sağa sola doğru salladı." Saçmalama kimse böyle bir şeyi haketmiyor özelliklede sen " dedi baranın cümlesiyle çarpık bir gülümseme oluştu. Hoşuma gittiğinden değil gerçek olduğu içindi.

"Tüm suçu dedeme yüklemeyin benimde suçum var " Baran göz temasını bozup denize bakarak derin nefes aldı.
Sinirlenmişti daha fazla dayanamayarak ayağa kalktı. "Bu kadar şeyden sonra dedeni nasıl koruyabiliyorsun anlam veremiyorum " elini saçına götürdü çekmiyordu ama serbestte bırakmıyordu.
Birden bana döndü aklına bir şey gelmiş gibiydi. " Gül korkma biliyorum sırf korktuğun için kendini suçluyorsun. Merak etme o bir daha yanına yaklaşamaz." Korktuğumu nerden çıkarıyordu. Küçük bir kahkaha attım.

"Dedemden korkmuyorum , kimseden korkmuyorum sende bunu biliyor musun ? " dedim baran ağzına gelen kelimeleri dışa vuramadığı için denize dönüp ellerini ceplerine koymuştu. Sırtı bana dönüktü.

"Dedemden korksaydım eğer dedeme Baranı seviyorum ve hiç pişman değilim, seni dolandırırken çok eğleniyorduk demezdim. Diye arkasından bağırdım adeta , sesim yüksek çıkmıştı.
Baran söylediklerimle adeta donmuştu. algılamada zorluk çekiyordu.
Hala yüzünü dönmemişti ikinci bombayı atmanın tam zamanıydı.
"Dedem yalıyı nasıl aldığımı sordu bende seni öptüğümü söyledim. Demekki neymiş ben kimseden korkmuyormuşum. " Ayağa kalktım. Baran yavaşça yüzünü bana çevirmişti. Baranın yüzünü görünce biraz tırsmadım değil açıkcası , çene kemikleri dişini sıkmaktan belirgeşmiş kaşlarını çatmış gözlerinde şimşekler çakıyordu. Göz çevresinde bulunan damarların en belirgin halini almıştı. Baranı ilk kez böyle görüyordum. Sinir küpüne dönmüştü.