HAYALPEREST

59.Bolum

Cok uzun bir süre oldu farkındayım ama telaş yapmayın artık sık sık görüşeceğiz.

yorumlarınızı bekliyorum canlarım 💗💗💗

aradan iki gün geçmişti ve baran İstanbul'a dönmemiz için ısrar ediyordu.
Bebek gibi bakılıyordum yanımda kavga etmiyorlardı. çünkü en son Ferman ile tartıştıklarında gözlerimde ki bandı söküp atmış üzerine de gözlerim yanıyor diye bağırdığım için artık risk almıyorlardı. sıkıysa kavga etsinlerdi.
bugün cihan ve melek geleceklerdi. Baran yatağımdan çıkmaman konusunda diretsede kazanan ben olmuştum.

Baranın yardımıyla üzerimi değiştirip beraber salona çıktık. kendimi koltuğa atıp baranın oturmasini bekledim.
baran ile boş oturunca onu delirtmeyi  başladım.

"Baran ben bir şey farkettim?"  boynumu öpüp devam etti.

"Söyle bitanem , dinliyorum "

"Ben artık çirkin olmuşum" sesimide bilerek düşürmüştüm.

"Sen hiç benim gözümde gördün mü ?" mübarek ateş ediyordu be
resmen. gülümsedim.

"Ama sen beni eskisi kadar öpmüyorsun"  küçük bir kahkaha attı. "

şuan karşında ferman var desem " elimle ağzımı kapatıp barandan uzaklaştım.
daha çok kahkaha atti beni kendine çekti.

"Benimle uğraşırsan bende uğraşırım" tabiki ferman yoktu şaka yapmıştı.

"Seninle uğraşmaktan zevk alıyorum" dedim öyleydi ama.

" Bende , artık evimize gitsek dediğin gibi karımı öpemiyorum bile"  evett yine başladık.

"Tamam baran babaannemle konuşayım bir kaç güne döneriz" bir oh çekti. anlamıyorum bu evden neden kaçıyor.

                  ****************

Artık Urfa'dan İstanbul'a dönmüş havaalanından çıkıp eve gidiyorduk.
evin durumunu sorduğumda Eylül'ün tüm tedavileri bıraktığını söyledi hatta bunun icin ve benim icin tartıştıklarını söyledi.
umarım öyle degildir tüm emekler heba olurdu. evdeki çalışanlara da benden sonra izin vermiş göndermişti. sanki biraz evimi özlemiş olabilirim.

araç durduğunda baran benim montumun fermuarını kapatıp kapşonumu taktı. gözlerimde ise siyah gözlükler vardi. önden kendi indi sonra benide kucağına aldı. dışarı çıkınca havanın sertliğinden dolayı barana daha çok sarıldım. demir kapıdan geçtiğimizi anladım. sakin sakin yürürken gelen sesle baran olduğu yerde durdu.

"Baran! gül yengeme kıyıpta eve kız mı atıyorsun ! " şok olmuştum bu ses akına aitti.

"Akın, pişman olacağın kelimeler kullanma defol!" uzakta olan akın yakınlaşmaya başladı. kara bastığı sesten anlayabiliyordum.

"Bu yüzden evi boşalttın  değil mi ? " cık cikladi. Baran ise göğsünden anladığım kadarıyla sakin kalmaya çalışıyordu.

"Kusura bakma böyle bir şerefsizligi güle söyleyeceğim!" baran hızla arkasına döndü otamatikmen bende. tabi gozlerimdeki banttan göremiyordum.

"Güzelim kapat kulaklarını " kisaca bagircagim ve kendini hazırla korkma diyordu.

"Akın! senin belanı sonra vereceğim şimdi takip et beni!" diye bağırıp eve yürümeye başladı.

"Akını takdir ettim doğrusu, bundan sonra akına laf etirttmem" dedim gülerek.

beni koltuğa oturduktan sonra başımdaki kapşonu indirip montumu çıkardım.