KARADENİZ RÜZGARI

42. BÖLÜM

İyi okumalar...

DEFNE'DEN

Göz kapaklarımda hissettiğim acıyla gözlerimi araladım ama gelen ışık tekrar kapatmama vesile oldu. Elimde ki seruma dikkat ederek hafifçe doğruldum. Ömer pencerenin önünde elinde ki telefonla bir sağa bir sola gidiyordu. Genzimde hissettiğim gıcıklıkla bir kaç kez öksürdüm. Öksürük sesime dönen Ömer ile göz göze geldim.

"Güzelim, uyandın mı?"

"Evet de ne ara uyuya kaldım hatırlamıyorum."

"Hemşire verilen ilaçlardan dolayı uyuduğunu söyledi."

"Anladım, sen ne yapıyorsun pencerenin önünde?"

"Yusuf'a ulaşmaya çalışıyorum telefonu kapalı başkomiseri arıyorum o da aynı şekilde."

"Belki operasyonda olabilirler acil miydi ki işin?"

"Haber bekliyordum ama Yusuf haber vermemek için elinden geleni yapıyor anlaşılan."

"İstersen merkeze git benim için sorun yok yardım gerekirse hemşirelerden isterdim."

Ömer yanıma gelip yatağa oturdu ellerimi tuttu.

"Senden daha önemli değil gün ışığım beklerim ben."

Gülümsedim aynı şekilde karşılık verince utanıp gözlerimi kaçırdım dolabın üzerinde ki kremlerimi görünce tekrar Ömer'e döndüm.

"Ömer bugün kremleri sürmedim verebilir misin?"

"Ah doğru, unuttum ben de."

Kremleri çıkarıp kollarıma azar azar sıkmaya başladı. Yüzümü korumak için kollarımı kalkan olarak kullandığımdan arabanın kırılan camlarındaki bazı parçalar kollarıma gelmişti, doktor iz kalmayacağını düzenli olarak kremlerimi sürmemi söylemişti.

"Ben hallederim teşekkür ederim."

"Kollarını uzatır mısın güzelim?"

"Gerek yok ben hallederim Ömer."

"Defne..."

"Ama bu hep böyle mi olacak?"

Gözlerim dolmuş sesim titremeye başlamıştı Ömer koluma krem sürerken eli hava da kaldı ve şaşkınca bana bakıyordu.

"Yanlış bir şey mi yaptım ne oldu güzelim?"

"Hayır ama sürekli bir şey yapmak zorunda kaldığımda birilerine ihtiyaç olacak, kendim bir şey yapamayacak mıyım ben?"

"Gün ışığım tabiki de kendin de yapacaksın unutma ki bu sadece bir süre böyle olacak doktor geçici dedi biliyorsun o zamana kadar da böyle yardım alacaksın gayet normal hem ben istediğim için yapıyorum."

"Evet ama ya düzelmez ve böyle kalırsa belki gücüm yetmeyecek ben sana böyle bir haksızlık yapmak istemiyorum."

Ömer karşımda gerilmiş kaşlarını çatmıştı.

"Ne demek sana haksızlık yapmak istemiyorum?"

"Eğer ömür boyu ayağımı hissedemezsem sen hep benimle uğraşmak zorunda kalacaksın ben böyle bir şey istemiyorum."

Gözlerimden bir kaç damla yanaklarımdan aşağı süzüldü. Ömer ellerimi bırakıp yanaklarımı tuttu.

"Defne, sen benim sebep olduğum şeyler yüzünden bu hâldesin ayrıca ben seni sorumluluk gibi uğraşmak zorunda olduğum bir olay olarak mı görüyorum? Eğer böyle düşünüyorsan tek kelime diyecek bir şeyim yok."