KARADENİZ RÜZGARI

20. BÖLÜM

İyi okumalar...

İçeriden gelen telefonumun sesiyle Demet'in odasından çıkıp vestiyerde ki çantamdan telefonumu aldım annem arıyordu.

"Efendim sultanım."

"Defne hemen Demet'in çalıştığı hastaneye gel kızım!"

"Anne ne oldu neden ağlıyorsun?"

"Ba-baban kalp krizi geçirdi çabuk gel!"

"Ne!"

Telefonu kapatıp odama koştum üstüme başıma bir şeyler geçirip Demet'in odasına girdim. Beni görünce şaşırıp ayağa kalktı.

"De-Demet beni hastaneye götür."

"Defne! Noldu güzelim?"

"Ba-babam kalp krizi geçirmiş Demet lütfen hızlı ol gidelim."

"Sen anahtarı al in ben de giyinip geliyorum sakin ol ilacını almayı unutma."

Demet'in arabasının anahtarlarını alıp evden çıktım. Allah'ım sen babamı bize bağışla, inşallah bir şey olmaz.

........

"Anne!"

Koridorun başında gördüğüm annem ile hemen yanına koşup sarıldım. Çoktan ağlamaya başlamıştık. Ayrılıp ona baktım.

"Na-nasıl oldu?"

"Bilmiyorum kahvaltıdayken göğsüm ağırıyor demişti siz gittikten sonra ben de mutfağı toparlamaya gittim işim bittikten sonra beraber çay içiyorduk bir şeyi yoktu. İsmail eve geldi oturduk sonra yemek yapmaya gittim İsmail bağırdı anne yetiş diye salona koştum ye-yerde yatıyordu. Hemen hastaneye getirdik."

Annem ile yoğun bakımın önüne gelip oturduk.

"Defne istersen gel bir doktor ile görüşelim."

Demet'e başımı sallayıp ayağa kalktım. Beraber doktorun odasına girip oturduk. Demet konuşmaya başladı.

"Doktor Bey merhaba Mehmet Korkmaz'ın yakınlarıyız durumu hakkında bilgi almak için geldik."

"Evet, öncelikle geçmiş olsun Mehmet Bey'in durumuna gelirsek kalp krizi öyle kolay atlatılan bir durum değil durumu şuan kritik, önümüzdeki 32 saat çok önemli eğer herhangi bir kriz geçirmezse normal odaya almayı düşünüyoruz. Şuan elimizden beklemekten başka bir şey gelmiyor tamamiyle hastaya bağlı."

"Anladım sağ olun."

Odadan çıktıktan sonra kapının kenarına çömelip ağlamaya başladım Demet yanıma gelip kolumu tuttu.

"Defnem yapma böyle lütfen Mehmet amca güçlü biri atlatacak inşallah hem seni böyle görmek istemez toparla kendini, bak annen perişan durumda onun için güzelim."

Elimin tersiyle göz yaşlarımı silip ayağı kalktım. Cebimden telefonumu çıkarıp Demet'e uzattım.

"Bir lavaboya gidip elimi yüzümü yıkıyayım sen annemlerin yanına git."

"Yok beklicem seni."

Omuz silkip lavabonun bulunduğu koridora girdim bayanlar kısmına girip elimi yüzümü yıkadım peçete ile kuruttuktan sonra lavabodan çıkıp Demet'in yanına gittim. Benim telefonumdan biri ile konuşuyordu.

"Tamam canım görüşürüz."

"Kim aradı?"

"Elifti onların sepetinde bizim bir kaç eşya kalmış onu haber verdi."

Kafamı sallayıp annemlerin yanına gittik.

24 saat sonra...

Okuldan geldikten sonra eve uğramadan hastaneye gelmiştim. Babamın durumu hâlâ aynıydı sekiz saati kalmıştı inşallah atlatacağız.