KARADENİZ RÜZGARI

50. BÖLÜM

İyi okumalar...

DEFNE'DEN

Mutfakta Nesli'yle çayın yanına yaptığım atıştırmalıkları hazırlıyorduk ki zil çaldı, Nesli "Ben bakarım." diyerek mutfaktan çıktı ben de tepsiye yerleştirdiğim bardak şeker vs. alıp salona geçtim. Demet bir elinde çiçek buketi ve telefon, diğerinde ise içinde ki çöpü döktüğü kova vardı.

"Nesli telefonunu araba da unutmuşsun Onur hoca getirmiş apartmanın önünde karşılaştık."

"Ah! Bu aralar sürekli unutmaya başladım, da bu çiçek buketi de Onur'dan mı yoksa?"

"Yok değil, boşver sen çiçeği ben ellerimi yıkayıp geliyorum telefonunu bir mendil ile silersin."

Demet banyoya gidince Nesli ile şaşkınca birbirimize baktık omuzlarımı bilmiyorum anlamında kaldırıp indirdim. Nesli gittikten sonra konuşmayı aklıma not ettim. Mutfakta olan her şeyi salona getirince Demet de bize katıldı güzel hoş sohbetimiz devam etti.

"Kızlar size bir haberim var."

"Ay yine gidiyorum deme Nesli."

"Yok yok, uzun bir süre daha buradayız da bu öyle bir haber değil."

"Ya söylesene ne bekliyorsun?"

"Ben bir aylık hamileyim."

Demet'le şaşkınca birbirimize baktık ne kadar güzel bir haber bu.

"Yaa çok güzel bir haber bu, Allah sağlıkla kucağınıza almayı nasip etsin inşallah."

"Amin Defne."

"Ay teyze mi oluyoruz biz şuan, minik bir Nesli mi geliyor ay ay ay."

Demet ayağa kalkıp Nesli'ye yürürken aynı zamanda bebek sever gibi konuşmasıyla hızla gidip sarıldı. Bende yanlarına gidip sarıldım.

.........

Akşam eşi gelip Nesli'yi alıp gitmişlerdi ben de ortalığı toplamıştım Demet ise Nesli gittiğinden beri odasından çıkmamıştı. İşim bitince ellerimi kurulayıp Demet'in odasının önüne geldim ve kapıyı tıkladım. Zar zor duyduğum kesik bir sesle kapıyı araladım. Demet yatağında gözleri ağlamaktan şiş ve kızarık bir şekilde elinde ki buketi tutuyordu. Yanına gidip oturdum, bunu bekliyormuş gibi kafasını dizlerime yaslayıp sesli bir şekilde ağlamaya başladı. Neler olduğuna dair fikrim var ama yok gibiydi o yüzden sakinleşmesini bekledim. Bir süre sonra ağlaması durmuştu ve derin derin nefes alıp veriyordu.

"Defne..."

"Efendim canım."

"Bu çiçekleri Yusuf aldı biliyor musun?"

O an anladım ki işler hiç de umduğumuz gibi olmamıştı.

"Çöpü attıktan ve Onur hoca gelip telefonu verdikten sonra Yusuf elinde bu buketle geldi ve benden özür diledi. Başta anlamadım, bana karşı yaptığı kaba ve sert davranışları için olduğunu söyledi, her şey gayet normaldi sonra benimle konuşmak istediği başka bir konu varmış başta konuşmadı ben ısrar edince..."

Sesi titreyince lafını kesip derin derin nefesler aldı.

"Bana karşı duyguları varmış ve ciddiymiş inanabiliyor musun? Dona kaldım ne diyeceğimi ne düşüneceğimi bilemedim ve bunları söylemediğini benim de duymadığımı söyleyerek kaçtım. Kaçtım ben kaçtım o, onu ne-"

Daha fazla devam edemedi ve tekrar ağlamaya başladı ellerimle yavaşta onu dizlerimden kaldırdım ve göz yaşlarını sildim.

"Demet açık konuşacağım güzelim, böyle ağladığına göre sen de ona karşı bir şeyler hissetmişsin belli ki ama neden olumsuz bir cevap verdin? Düşüneceğini ya da sevdiğini söyleyebilirdin."