ADI ÇİLEM HAYATI ELEM (Otobiyografi) TAMAMLANDI

Tesadüf

Ertesi gün; ufak tefek eşyamızın yüklü olduğu kamyon, yeni evimizin bulunduğu binanın önünde durduğunda, epey şaşırmıştım. Çünkü burası H'ın oturduğu binaydı. Annem, H'ın burada oturduğunu bilmiyordu. Böylesine güzel bir tesadüf nasıl mümkün olmuştu?

- Anne sen burayı nerden buldun? H'da bu binada oturuyor.

- Burada boş kiralık daire varmış. Tesadüf burası oldu kızım.

Anneme sevinçle sarılıp, teşekkür ettim. Eşyaları yukarı taşımaya başladık. Burası 6 katlı bir binaydı. Bizim dairemiz en üst katta, H'ın dairesi de bizim bir alt katımızda idi. Çavuşbaşı'nın çıkışında olduğu için sessiz, sakin bir yerdeydi. Etrafında fazla ev yoktu. Yine ağaçlıklı, yeşilliği bol, havadar bir yerdi. Değişik olarak, evimizin tam karşısında bir benzin istasyonu bulunuyordu.

H.. seferde olduğu için, henüz buraya taşındığımızdan haberi yoktu. Telefonda da söylemedim, ona süpriz olsun istemiştim. Akşam olduğunda, ekmek almak için dışarı çıkmıştım. Onun da seferi bitmiş, eve dönüyordu. Kapıda karşılaştık. Kapının önünde durmuş, bana şaşkın şaşkın bakıyordu.

- Bakıyorum da kapının önünde öylece kalakaldın. Kapıyı açta evime gideyim.

- Ne evi kız? Yoksa buraya mı taşındınız?

- Evet canım hasretine dayanamadığım için annem, bana kıyamayıp burayı tutmuş.

- Yok ya! Anneme bak hele sen, (şakayla) gideyim de ellerini öpeyim. Hadi gir içeri, çok sevindim canım.

Elbette sonradan bunun bir tesadüf olduğunu söylemiştim.

Şirketimiz kapandığı için annem, çalışmak için başka bir iş bulmuştu. Burası büyük bir tekstil atölyesiydi. Sadece annemin çalışması ile olmazdı. Kardeşimde sınıfta kalmış, okulu bırakmıştı. Annem, bizi de yanına aldı. Annem, modelist olduğu için odasında çalışıyordu. Kardeşimle ben de dikiş makinelerinin olduğu bölümde yine ortacılık, paketleme gibi şeyler yapıyorduk.

Günlerimiz böyle geçiyordu. H'la ya hafta sonu yada son seferlerde buluşabiliyorduk. Yine bir hafta sonuydu. Mevsim sonbahara hazırlanıyordu. H.. beni telefonla aradı.

- Güzelim amcamdan arabayı istedim. Kardeşine de söyle hazırlanın aşağı inin.

- Peki nereye gideceğiz?

- Kız sus o kadarını karıştırma sürpriz söylenmez.

Bazı detayları vermem gerekiyor. H'ın ailesi memleketlerindeydi. H.. burada amcası ve yengesi ile kalıyordu. Kardeşimle ben de hiç ayrılmayan ikizler gibiydik, birbirimizi hiç bırakmazdık. H.. bunu bildiği için her zaman kardeşimi de çağırırdı. H'la tanıştığımız ilk gün; yanında bulunan arkadaşı, kardeşimle arkadaş olmuştu. Kardeşim, yalnız kalmasın diye H.. bu arkadışını da yanında getirirdi.

Böylece yola çıktık, yol git git bitmiyordu. Tam 2 saat sürdü ama eğlenceli bir yolculuktu. Şarkılar söyleyerek, yolu bitirmiştik.

H..
- Hadi inin bakalım geldik.

Geldiğimiz yer Şile'ye bağlı bir sahil kenarıydı. Karşımda ucu bucağı görünmeyen masmavi deniz, kenarlarında büyük büyük kayalıklar vardı. Hava serindi ancak soğuk değildi. Arabadan inip, sahile indik. Ayakkabılarımızı çıkarıp, kumlarda yürüyüş yaptık. Arada sırada deniz suyu, ayaklarımıza değiyor, suyun soğukluğunu hissettiriyordu. Sonra kayalıklara çıkmaya karar verdik. Çıkmak epey zorlu görünüyordu ama inat ettik, o kayalıklara çıkacaktık. Neticede kendimize verdiğimiz görevi tamamlamıştık. Fakat inmekte çıkmak kadar güçtü. Neyse ki H.. yanımdaydı, düşmemem için elimi hiç bırakmıyordu.

Kayalıklardan indiğimizde, acıktığımızı farkettik. H.. ve arkadaşı, arabaya giderek, bagajdan bir iki poşet indirdiler. Meğer önceden alışveriş yapmışlar. Oturup, yiyecekleri denizi seyrede seyrede yedik. Gülüştük, sohbet ettik, aşırı eğlenmiştik. Güzel bir gündü.